Μανόλας: Ο τελευταίος χαμάλης του Ηρακλείου

 

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

 

Υπήρξε μια χαρακτηριστική, εμβληματική μπορώ να πω, φυσιογνωμία του Ηρακλείου που την γνωρίσαμε εμείς οι άνω των «…ήντα», ίσως και οι μικρότεροι, και όλοι έχουμε κρατήσει θετικά στην μνήμη μας τούτο τον αγαθό γίγαντα που για χρόνια τριγυρνούσε με το καρότσι του από την κεντρική αγορά της πόλης μας στο Καμαράκι, από το Καμαράκι στη Λαχαναγορά που βρίσκονταν τότε απέναντι από την παλιά Ηλεκτρική, στη Χανιόπορτα, αλλά και σε όλα σχεδόν τα σημεία του Ηρακλείου.

Παντού όπου θα μπορούσε να βγάλει τον επιούσιο πήγαινε ο Μανόλας , ο οποίος παρότι η μορφή του θύμιζε γίγαντα  εντούτοις ήταν ένας αγαθός και καλωσυνάτος άνθρωπος φτάνει να μην τον πείραζες… γιατί όταν τον πείραζες γίνονταν θηρίο ανήμερο.

Διαβάζουμε λοιπόν από κείμενο του Δημήτρη Σάββα τις αποδείξεις που μας βεβαιώνουν για τον χαρακτήρα του Μανόλα:

«Ένα πρωινό στο κέντρο του Ηρακλείου ο μακαρίτης ο Κωνιός, γνωστός γιατρός, είχε αγοράσει κάποια εφημερίδα και τη διάβαζε. Προχωρούσε αμέριμνος και διαβάζοντάς την, έπεσε πάνω στο Μανώλα. Φυσικά, ο γιατρός ζήτησε συγγνώμη, αφού προηγουμένως δέχτηκε τις συστάσεις του Μανώλα με τη χαρακτηριστική φωνή βροντώδη φωνή του: «Μου φαίνεται, ότι χρειάζεσαι Κωνιό»!

Διαβάζουμε επίσης από μια ανάρτηση του Κώστα Κουναλάκη πως:

«Ο γνωστός σε όλο το Ηράκλειο Μανώλας τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν μπορούσε να κάνει πια τον αχθοφόρο και έτσι εγκατέλειψε το καρότσι του. Πολλές μέρες τον έβλεπα στα φανάρια στο Βαλιδέ τζαμί, όπου ζητιάνευε για να βγάλει τα προς το ζην. Οι Ηρακλειώτες τον ήξεραν και ανταποκρινόταν στην ευγενική παρουσία του δίνοντας του ότι μπορούσαν. Μία μέρα τον είδα ψηλά στην οδό 1821 περίπου στου Σεϊτάνογλου να περπατά με κόπο. Σχεδόν έσερνε τα πόδια του. Πιο πέρα μια γύφτισα με 3 παιδάκια 4-6 χρονών διέσχιζε τον δρόμο. Ένα παιδάκι φεύγει από την προσοχή της και πάει στον Μανώλα με απλωμένο χέρι ζητώντας ελεημοσύνη. Η γύφτισα είδε το παιδί και προφανώς επειδή τον ήξερε κινήθηκε προς το μέρος του γρήγορα να το μαζέψει αλλά δεν πρόλαβε. Ο Μανώλας έχωσε βαθιά το χέρι στις τεράστιες τσέπες του παντελονιού του και έβγαλε μερικά κέρματα. Με το άλλο χέρι που έτρεμε παίρνει 50 δραχμές και δίνοντας τα στο γυφτάκι του λέει: "Αυτά έχω μόνο... Κι εγώ διακονιάρης είμαι».

Αυτός λοιπόν ήταν ο τελευταίος χαμάλης της πόλης του Ηρακλείου, ένας άνθρωπος που είτε χιόνιζε είτε έβρεχε εκείνος φορούσε πάντα μια λεπτή μπλούζα και έχοντας τα μπατζάκια του παντελονιού του ανασηκωμένο, ξυπόλητος τις περισσότερες φορές, τραβούσε πάντα το καρότσι του στον ανήφορο της άθλιας ζωής του τραγουδώντας.