Piper, Blow up, Stroboli και όπου αλλού τέλος πάντων πήγαινα και γυρνώντας ήξερα πως θα φάω ξύλο…

 

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Κι  όμως το ήξερα,  να πεις πως δεν το ήξερα; Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν ήταν ικανό να με σταματήσει… θα πάω κι ας με κάνουν τόπι ξύλο, κι ας μην μ’ αφήσουν τρίχα στην κεφαλή όταν θα γυρίσω, σκεφτόμουν κι επιλέγοντας σχεδόν πάντα να φορώ φούστα, ώστε να μπορώ να ρυθμίζω το μάκρος της- κανονικά όπως μου την είχε ράψει η μοδίστρα μαμά όταν έφευγα από το σπίτι, και τουλάχιστον δυο παλάμες κοντύτερη μόλις απομακρυνόμουν- έκρυβα και στην τσάντα κανένα κραγιόν που ο Θεός ξέρει πως το είχα εξοικονομήσει για να βάψω χείλια και μάγουλα, και λέγοντας ότι πάω στην Μαρία, στην Σοφία, στην… στην… ή όπου τέλος πάντων αλλού μου κατέβαινε στο μυαλό να προβάλλω σαν δικαιολογία αποχωρούσα τρέχοντας.

Και το θέμα ήταν να απομακρυνθώ από το σπίτι… από κει κι έπειτα γεννιόταν βέβαια  και κάποιο άλλο θέμα- βλέπε παρακάτω- αλλά η ουσία ήταν πως εγώ έστω και για λίγες ώρες- πότε πάνω από τι έντεκα- θα βρισκόμουν στον μαγικό χώρο της ντίσκο… είπα έντεκα βέβαια αλλά αυτό ήταν το ανώτατο όριο που ήξερα καλά πως όχι μόνο αν το ξεπερνούσα, αλλά έστω και να το πλησίαζα θα το πλήρωνα  με το ξύλο της χρονιάς μου, αλλά και; Μαζευόμουν εγώ;  Είναι δυνατόν να μαζευτεί ποτέ η νιότη; Μα αν μαζευτεί  παύει να είναι νιότη και είναι απλώς κακοσουλουπωμένα γεράματα με προσωπείο νιότης. 

Piper 1970

Ποιο ήταν τώρα το άλλο πρόβλημα; Μα ποιο άλλο από το που θα επιλέξω εγώ να πάω τούτη τη φορά και που θα επιλέξει η φίλη συνοδός και αν τελικά συμφωνούσαν τα γούστα μας… που άραγε ήταν καλύτερα να πάμε, που θα περνούσαμε λίγο πιο καλά αφού οι επιλογές ήταν πολλές άρα και τα μπερδέματα πολλά.

Piper, Blow up, Eleven, Εσπερίδες, Stromboli, Africa, Abasador, Butterfly, που να πηγαίναμε;  Ε ας την ευχή, όπου κι αν πηγαίναμε ξύλο θα τρώγαμε στο γυρισμό αρκεί και σαν υποψία να περνούσε απ’ μυαλό της οικογένειας  πως μπήκαμε σε τέτοιους «αμαρτωλούς χώρους», ας πηγαίναμε λοιπόν κι εμείς κάπου κι όπου ήθελε ας ήταν… ή έστω για να μην χάνουμε χρόνο στο πήγαινε έλα, ας πηγαίναμε στον κοντινότερο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Stroboli, υπόγειο στην Λεωφόρο Δημοκρατίας δίπλα ακριβώς από το σημερινό κατάστημα Πλαίσιο.

Blow Up, υπόγειο κι αυτή, πίσω απο το Αρχαιολογικό μουσείο Ηρακλείου.

Africa πλησίον της εκκλησίας του Αγ.Δημήτριου, Abasador, υπόγειο κι αυτή στην οδό Αβέρωφ, Butterfly στο ξενοδοχείο Εσπέρια στην οδό Ιδομενέως, Piper, στο  υπόγειο του ξενοδοχείου Αστόρια, Eleven, λίγό παρακάτω  από το  Stroboli, και τέλος το  «Lamour» που δυστυχώς δεν ήταν για τα δόντια μας  γιατί βρίσκονταν του ιστού της πόλης, στην βιομηχανική περιοχή, άρα για να πας χρειάζονταν αυτοκίνητο.

 Πιθανόν βέβαια, τόσα χρόνια μετά να ξεχνάω και κάποια ή κάποιες και ζητώ συγνώμη αν οι αναμνήσεις μου δεν την κλείδωσαν σ’ αυτή την-κατά γενική ομολογία- μαγική εποχή.

Το επί ώρες ταρακούνημα των νεανικών κορμιών στην πίστα, τα πολύχρωμα φώτα που αναβόσβηναν, οι ήχοι της μουσικής που έφταναν την ενέργεια σου στο ζενίθ, ακόμα κι αυτό-ναι ίσως περισσότερο απ’ όλα αυτό- το αίσθημα του ρίσκου που έπαιρνες προκειμένου να πας να διασκεδάσεις, όλα αυτά μεταμόρφωσαν όντως   τη συγκεκριμένη εποχή σε μαγική, τόσο μαγική μάλιστα που ευχαρίστως θα δεχόμουν να φάω όσο ξύλο κι αν μου έδιναν προκειμένου να την ξαναζήσω.

Τώρα θα μου πεις μα γιατί, αφού σήμερα μπορείς να διασκεδάσεις χωρίς να φας ξύλο… α μπα, μην ακούτε, το κάθε τι, αν δεν δυσκολευτείς να το αποκτήσεις δεν το εκτιμάς ποτέ.

Πηγη φωτογραφιών Ιντερνέτ