Αλεκάκι και Καλογιός: Τους θυμάται κανείς;

 

Σε προηγούμενες αναρτήσεις αναφερθήκαμε στον Μάρκο-ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ- και στην Σαββάτω-ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ- σαν δυο χαρακτηριστικές μορφές της πόλης μας που αξίζει να μνημονευτούν. Το βιβλίο όμως του προϊσταμένου της Βικελαίας Βιβλιοθήκες Δημήτρη Σάββα "Οι σπουργίτες των πεζοδρομίων, Γραφικοί τύποι του Μεγάλου Κάστρου" μου έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψω δύο ακόμα τύπους του Ηρακλείου που η ζωή τους μπορεί να κατατάχτηκε στην κατηγορία "σπουργίτια" κάποτε όμως ανέπνεαν κι αυτοί κι άφησαν το δικό τους αποτύπωμα στη γη. -Οι φωτογραφίες δεν είναι και τόσο καλές αλλά τι να κάνουμε, αυτές είναι...-

Ρ.Μ

Σαββάτω: Άλλη μια χαρακτηριστική μορφή της πόλης του Ηρακλείου!

 

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη


"Ο δε πάω", "ο Μάρκος", - ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ- η Σαββάτω- ίσως κι άλλοι που δεν έρχονται στη μνήμη μου αυτή την στιγμή, υπήρξαν, για να το πω κομψά, μια χαρούμενη πινελιά των παιδικών μας χρόνων... Των παιδικών εκείνων χρόνων που εκτός απο την ελευθερία να τρέχουμε στις αλάνες-τώρα θα μου πεις θέλαμε κι άλλο, μα άντε να το εξηγήσεις αυτό σε παιδιά οκτώ, εννιά και δέκα χρονών- δεν πρόσφεραν ιδιαίτερες ευκαιρίες διασκέδασης, κι ίσως γι' αυτό μερικές φορές να γινόμαστε κάπως περισσότερο σκληροί απ' όσο έπρεπε μαζί τους.

Μάρκος ή Στρατηγός: Μια γραφική φιγούρα του Ηρακλείου!

Μοσχολιβανοοοο καρβουνάκιαααα...

Σαν να ακούω τη φωνή της μέσα στα αυτιά μου: "Μοσχολιβανοοοο καρβουνάκιαααα... μοσχολιβανοοοο καρβουνάκιαααα.." και ξανά ντουκ απ' την αρχή... να στέκει ακίνητη σε μια μεριά του δρόμου, παγωμένη το χειμώνα και ιδρωμένη το καλοκαίρι η τυφλή Δωροθέα, μια απο τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες περασμένων δεκαετιών της πόλης μας, υπήρξε πάντα μια αξιοπρεπής "επαίτης" -ας μου συγχωρεθεί η έκφραση- που ωστόσο δεν ενόχλησε ποτέ και κανένα...γι' αυτό και όλοι σχεδόν οι Ηρακλειώτες την θυμούνται με αγάπη!

                                                                                                            Ρ/Μ.

Μανόλας: Ο τελευταίος χαμάλης του Ηρακλείου

 

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

 

Υπήρξε μια χαρακτηριστική, εμβληματική μπορώ να πω, φυσιογνωμία του Ηρακλείου που την γνωρίσαμε εμείς οι άνω των «…ήντα», ίσως και οι μικρότεροι, και όλοι έχουμε κρατήσει θετικά στην μνήμη μας τούτο τον αγαθό γίγαντα που για χρόνια τριγυρνούσε με το καρότσι του από την κεντρική αγορά της πόλης μας στο Καμαράκι, από το Καμαράκι στη Λαχαναγορά που βρίσκονταν τότε απέναντι από την παλιά Ηλεκτρική, στη Χανιόπορτα, αλλά και σε όλα σχεδόν τα σημεία του Ηρακλείου.