Σαββάτω: Άλλη μια χαρακτηριστική μορφή της πόλης του Ηρακλείου!

 

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη


"Ο δε πάω", "ο Μάρκος", - ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ- η Σαββάτω- ίσως κι άλλοι που δεν έρχονται στη μνήμη μου αυτή την στιγμή, υπήρξαν, για να το πω κομψά, μια χαρούμενη πινελιά των παιδικών μας χρόνων... Των παιδικών εκείνων χρόνων που εκτός απο την ελευθερία να τρέχουμε στις αλάνες-τώρα θα μου πεις θέλαμε κι άλλο, μα άντε να το εξηγήσεις αυτό σε παιδιά οκτώ, εννιά και δέκα χρονών- δεν πρόσφεραν ιδιαίτερες ευκαιρίες διασκέδασης, κι ίσως γι' αυτό μερικές φορές να γινόμαστε κάπως περισσότερο σκληροί απ' όσο έπρεπε μαζί τους.

Όχι επι σκοπού πάντως, είμαι σίγουρη, απλώς γιατί, μίλησα για σκληρότητα των παιδιών της εποχής μου, νομίζω όμως πως σε κάθε εποχή έτσι είναι τα παιδιά, σκληρά απο τη φύση τους, προφανώς γιατί δεν διαθέτουν το ανάλογο μυαλό να διαχωρίσουν το σωστό απο το λάθος, το καλό απο το κακό.

"Ο δε πάω" λοιπόν, "ο Μάρκος", η Σαββάτω, κι όλοι οι υπόλοιποι, κρατούσαν το ρόλο των γελωτοποιών στα παιδικά χρόνια της γράφουσας και όλων των συνομηλίκων της - ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα τους και θέλοντας και μη γίνονταν οι των σκωπτικών μας σχολίων, το σίγουρο πάντως εναι πως η συγκεκριμένη δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της,

Μπορεί "ο δεν πάω" όταν του φώναζε "Γιώργη θα πας φαντάρος, θα πας φαντάρος" να άλλαζε δρόμο μουρμουρίζοντας απλώς συνέχει "όχι δεν πάω. όχι, δεν πάω, όχι δεν πάω" η Σαββάτω όμως δεν χάριζε κάστανα. -Αλήθεια γνωρίζει κανείς αν το Σαββάτω ήταν το πραγματικό όνομα της ή απλώς της το κόλλησαν έτσι για κάποιο λόγο;-

Θυμάμαι την μικροσκοπική φιγούρα της να τρέχει σαν άνεμος και να κυνηγά όποιον την κορόιδευε φωνάζοντας συνήθως "Σαββάτω, Σαββάτω, πότε είναι Σαββάτο;" και το φαφούτικο στοματάκι της να κατεβάζει καντήλια, και καλά το έκανε εδώ που τα λέμε. Δυστυχώς δεν ξέρω ποιο ήταν το τέλος της, νοερά πάντως πολλές φορές της έχω στείλει τη συγνώμη μου...