Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
Κρατώντας κάποτε το ρόλο του γυμναστή, όπως και όλους τους υπόλοιπους, κάθε τέλος σχολικού έτους ο δάσκαλος παρουσίαζε τα αποτελέσματα της δουλειάς του και σε αθλητικό επίπεδο μέσα από το πνεύμα των γυμναστικών που γίνονταν τότε στα σχολεία κρατώντας τη θέση του πιο σημαντικού γεγονότος της σχολικής χρονιάς.
Μπορεί βέβαια η προετοιμασία τούτων των γυμναστικών επιδείξεων να μη διέθετε καμία από τις πολυτελείς συνθήκες των σημερινών, σύγχρονων γυμναστηρίων κι ότι γίνονταν, να γίνονταν σε υπαίθριες αλάνες ή, στη καλύτερη περίπτωση στον αυλόγυρο του σχολείου, αν φυσικά διέθετε μια και διόλου απίθανο να μη διέθετε καν αυλόγυρο…
Στόχευε όμως αποκλειστικά στην επίτευξη του αρχαίου ρητού «
«νους υγιής εν σώματι υγιή…» δίνοντας βάρος στην παιδαγωγική σημασία του μαθήματος της γυμναστικής και των μουσικών παιχνιδιών τα οποία, εκτός από τις κινητικές ικανότητες εξασκούν επί πλέον τη κρίση, τη μνήμη, και την αντίληψη του μαθητή!
Παρά τις δυσμενείς συνθήκες της εποχής λοιπόν, τα αποτελέσματα των γυμναστικών επιδείξεων και των αθλοπαιδιών που τις συνόδευαν ήταν αρκετά εντυπωσιακά όπως , γεμάτη νοσταλγία εξομολογείται στο cretaplanet.blogspot.com μια τέως δασκάλα που τις βίωσε σε όλο τους το μεγαλείο, η κυρία Γεωργία Ζουδιανού:
«Ακόμα κρατούν τ΄ αυτιά μου τον απόηχο από τη φωνή της καθηγήτριας μου «νους υγιής…κουνηθείτε…» και θυμάμαι αυτές τις υπέροχες κυρίες που προσπαθούσαν να μας μεταδώσουν το πάθος τους για τη γυμναστική παράλληλα με τη περιφρούρηση της κοριτσίστικης μας υπόστασης!
Τότε όμως τα χρόνια ήταν δύσκολα κι εμείς στριμωγμένες στο Θηλέων του Βαλιδέ Τζαμί, που χώρος για γυμναστική…οπότε κι εμείς γυμναζόμαστε στην Όαση έως που οι αρσενικοί θεατές, οι μαθητές δηλαδή ή οι γαμπροί, όπως χαρακτηριστικά τους αποκαλούσαν οι καθηγήτριες μας, συνήθισαν να κατακλύζουν το μπεντένι και σε κάθε μάθημα να μας παρακολουθούν ανελλιπώς.
Και να πεις ότι έβλεπαν και τίποτα…κάθε άλλο, αντίθετα εντελώς θα έλεγα πως είμαστε πέρα για πέρα αστείες φορώντας τις σιέλ, ολόσωμες φουφούλες με τα ως τον αστράγαλο μπατζάκια που σηκωμένα έδιναν την εντύπωση φορέματος. Πάμπολλες μάλιστα φορές, όταν ένα από τα λάστιχα χαλάρωνε, γινόμαστε αιτία να ξεκαρδιστούν οι περαστικοί από τα γέλια μια και τότε, το θέαμα της μαθήτριας με το ξεπεσμένο μπατζάκι ήταν απολαυστικό…
Εν πάση περιπτώσει…όταν λοιπόν κι εγώ 20- 21 χρόνων βρέθηκα διορισμένη δασκάλα στο διθέσιο σχολείο ενός χωριού, κι έχοντας στους ώμους μου τρεις διαφορετικές τάξεις να διδάξω, Α, Β, Γ, άρχισα να επιστρατεύω όλα όσα είχα διδαχτεί από αυτές τις υπέροχες καθηγήτριες παράλληλα με τα όσα είχα διαβάσει από τα προγράμματα της Ακαδημίας έως ότου ανακάλυψα τη μουσική, παιδαγωγική άσκηση.
- Η κυρία Γεωργία Ζουδιανού:
Τα παραμύθια μελοποιημένα και ενισχυμένα με κίνηση με βοήθησαν να ξεπεράσω την ηλικιακή διαφορά των παιδιών και θυμάμαι με συγκίνηση πόση χαρά δώσαμε στους γονείς όταν έβλεπαν μικρά και μεγάλα παιδιά να εκτελούν με ακρίβεια πλήθος κινήσεων φωνάζοντας «Μπράβο κυρά δασκάλα, έκαμες τα όλα ένα…»
Και δε συζητώ βέβαια για την ικανοποίηση των παιδιών που και στον ύπνο τους είμαι σίγουρη ότι γελούσαν από τα κατορθώματα τους κι ούτε φυσικά για την ικανοποίηση που έπαιρνα εγώ σαν πρωτοδιόριστη δασκάλα…
Όπως όμως ασφαλώς καταλαβαίνετε, όλο αυτό ήταν και για μένα μια πολύ ευχάριστη, πρώτη εμπειρία στο χώρο της γυμναστικής αλλά και για το χωριό ένα πολύ σημαντικό γεγονός!
Στα επόμενα χρόνια της θητείας μου τώρα, μπορώ να πω ότι στάθηκα ιδιαίτερα τυχερή αφού με κάλεσαν αναπάντεχα από το Λύκειο Κοραής όπου εκεί αγάπησα ακόμα πιο πολύ το μάθημα της γυμναστικής.
ΟΙ γυμναστικές επιδείξεις του Κοραή πρέπει να ξέρετε ήταν μέγιστο γεγονός για το Ηράκλειο γι΄ αυτό ακριβώς και το πρόγραμμα τους καταρτιζόταν από την αρχή σχεδόν του χρόνου.
Συν τοις άλλοις, την ημέρα των γυμναστικών επιδείξεων, σε κάποιες αίθουσες του σχολείου γινόταν επίσης και έκθεση καλλιτεχνικών επιδόσεων των μαθητών για να πάρουν οι γονείς μια εικόνα πάνω στο συγκεκριμένο τομέα για το παιδί τους.
Πρέπει όμως να τονίσω πως όλες αυτές οι εκδηλώσεις, πέραν της οποιασδήποτε άλλης χρησιμότητας τους, ήταν επιπλέον κι ένας ακόμα συνδετικός κρίκος που έδενε σφικτότερα γονείς και δασκάλους ενώ ταυτόχρονα πρόσφερε και μια εικόνα προβολής του σχολείου προς τη κοινωνία…
Δε μπορώ όμως να μην αναφέρω πως είχα τη τύχη να υπηρετήσω και στο σχολείο της αείμνηστης Χρυσούλας Μπουρλώτου και αναμφίβολα οι εμπειρίες που απεκόμισα από τη συνεργασία με τούτη τη μεγάλη Ηρακλειώτισα ήταν αφάνταστα πολύτιμες και ανεκτίμητες.
Θυμάμαι συγκεκριμένα τις γυμναστικές επιδείξεις της σχολικής χρονιάς 1965-66 στο γήπεδο του Εργοτέλη, πάνω στο προμαχώνα του Μαρτινέγκο, οι οποίες παρά το καύσωνα των σαράντα βαθμών που επικρατούσε εκείνη την ημέρα, στέφθηκαν με απίθανη επιτυχία από τον κόσμο που είχε γεμίσει ασφυκτικά το γήπεδο.
Ο ενθουσιασμός των θεατών καθώς χειροκροτούσε ήταν απερίγραπτος πιστεύω όμως πως το χειροκρότημα του απευθυνόταν κατά το πλείστον στην ίδια τη Χρυσούλα τη Μπουρλώτου η οποία παρά το ότι βρισκόταν στο τέλος της εγκυμοσύνης της, δίχως λεπτό να διστάσει έτρεχε ασταμάτητα πάνω κάτω, αεικίνητη, για να βρίσκονται όλα στην εντέλεια…
Τρεις, ή τέσσερις ημέρες μετά, αν θυμάμαι καλά, γέννησε τη κόρη της…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου