Αλίκη Σουργιαδάκη: Μια παλιά προσωπικότητα της πόλης μας που το σπίτι της αργοσβήνει στο έλεος της εγκατάλειψης

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

 Την θυμάμαι αχνά... ήταν προσωπική φίλη του πατέρα μου και καθώς όταν πέθανε εκείνος δεν είχα ούτε καν συμπληρώσει τα έξη , σίγουρα θα ήμουν γύρω στα τέσσερα με πέντε όταν με κρατούσε απο το χέρι και την επισκεπτόταν στο οδοντιατρείο της που βρίσκονταν στο ισόγειο της παλιάς Πολυκλινικής.-ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ- Και για να χαραχτεί κάτι στο μυαλό ενός παιδιού σ΄αυτή την ηλικία πρέπει να το εντυπωσιάσει, και όντως η Αλίκη Σουργιαδάκη ήταν μια γυναίκα που εντυπωσίαζε!

Η Αλίκη Σουργιαδάκη

Δυναμική, πολύ μπροστά απο την εποχή της, φορούσε παντελόνι και κάπνιζε-όταν το τσιγάρο ήταν ντροπή για τις περισσότερες γυναίκες- και κόρη ιατρού-δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του-.

Μετά σκοτώθηκε ο φίλος της, ο πατέρας μου δηλαδή, κι έκτοτε δεν την ξαναείδα παρά μονάχα λίγα χρόνια πριν πεθάνει όταν περνώντας τυχαία έξω απο το σπίτι της δεν άντεξα και χτύπησα την πόρτα.

"Είμαι η Ρίκη, η κόρη του Κωστή" της είπα και κείνη ανοιγόκλεισε τα μάτια της στην προσπάθεια της να θυμηθεί... είχαν βλέπεις περάσει τόσα χρόνια και η μνήμη μαζί με την εμφάνιση είχαν λαβωθεί ανελέητα.

Μπροστά μου δεν ήταν εκείνο το ονειρεμένο πλάσμα που θυμόμουν αλλά μια γυναίκα υπερήλικη με μοναδική παρέα τις γάτες της τις οποίες φρόντιζε μέχρι το τέλος της, θυμήθηκε όμως τελικά και με αγκάλιασε γεμάτη συγκίνηση.

"Η κόρη του Κωστή... τι μου θύμισες κορίτσι μου" είπε και τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα.

"Κάθισε, κάθισε λίγο" με παρακάλεσε "και να έρχεσαι όποτε θες, η πόρτα μου είναι ανοιχτή... "

"Θα έρχομαι" της είπα  μόνο που δυστυχώς, όπως συμβαίνει συνήθως το αμέλησα και δεν  τήρησα την υπόσχεση μου... λίγο καιρό μετά έμαθα ότι πέθανε. 

 

Εκτοτε πέρασα πολλές φορές έξω  απο αυτό το σπίτι-κομψοτέχνημα... εξάλλου βρίσκεται και μέσα στην πόλη, στην οδό Γιαμαλάκη στο Καμαράκι, και κάθε φορά που περνούσα κοίταζα προς τα πάνω.

Και όχι βέβαια ότι πίστευα  πως θα ξαναδώ τους ενοίκους του, απλά ήθελα να ελπίζω πως και τούτο το κτίσμα δεν θα αφεθεί στο έλεος της εγκατάλειψης. ότι κάτι θα γίνει τέλος πάντων για  να σωθεί και να χρησιμέψει κάπου οπουδήποτε, ας είναι κι όπου κρίνουν οι εκάστοτε ειδήμονες.

Μόνο που δυστυχώς, και η οικία Σουργιαδάκη, όπως τόσα  και τόσα άλλα κτίρια που αξίζουν στην πόλη μας παραμένει ανεκμετάλλευτη και αχρησιμοποίητη κι οι μόνοι ίσως που εκμεταλλεύονται την ομορφιά της είναι κάποιοι αιώνιοι εραστές του ονείρου σαν την γράφουσα που είναι γι' αυτούς ένα πάτημα για να περάσουν σε άλλους κόσμους, και σε άλλες εποχές ασυγκρίτως ωραιότερες απο την δική μας.