Επιμέλεια κειμένου Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Για τον ιστορικό ναό του Αγίου Ματθαίου έχουμε μλήσει κι άλλη φορά-δείτε εδώ- για την περιοχή όμως γενικότερα όχι.
Σύμφωνα λοιπόν με το Νικόλαο Σταυρινίδη, η συγκεκριμένη γειτονιά άρχιζε από το «Καρά Καδή Μεϊντάνι» δηλαδή την σημερινή πλατεία του Ρήγα Φεραίου, -δείτε εδώ- όπου βρίσκονται τα γραφεία της εφημερίδας “ΠΑΤΡΙΣ” και η αρχοντική οικία Τσαχάκη.-δείτε εδώ-
Μας αναφέρει λοιπόν ο Σταυρινίδης ότι αυτή η γειτονιά, περιλάμβανε τη γύρω συνοικία στο μικρό Χαμαμάκι,-δείτε εδώ- τα Σπιτάλια, την Παιδαγωγική Ακαδημία -δείτε εδώ-κι έφθανε μέχρι το Πανάνειο Νοσοκομείο-δείτε εδώ-
«Τα στοιχεία που παραθέτω, τα ανασύρω από τις έντονες παιδικές μου αναμνήσεις και τις καταγεγραμμένες πληροφορίες της μητέρας μου Λιλής. Ανάγονται στην δεκαετία του πενήντα, και αφορούν το τμήμα της Ταξιάρχου Μαρκοπούλου από τη στροφή του Υγειονομικού μέχρι τη στροφή προ του 8ου Δημοτικού Σχολείου (Παλαιά Παιδαγωγική Ακαδημία, με την τότε ιστορική μορφή της).
Στο κτήριο που στεγάζονταν ως πριν μερικά χρόνια μέρος της Βικελαίας Βιβλιοθήκης και ειδικά στο βόρειο μισό του, κατοικούσε στις αρχές του 20ου αιώνα ο υποθηκοφύλακας Ηρακλείου, εξέχον μέλος της τότε κοινωνίας, ο Μύρων Φλαμπουριάρης με τη σύζυγό του κ. Τούλα. Αρχοντικό με τα όλα του.
Όταν έμεινε χήρα η κ. Τούλα Φλαμπουριάρη, δημιούργησε μια μικρή πανσιόν για νέες κοπέλες που επιζητούσαν μια επιμόρφωση. Βέβαια αυτές οι κοπέλες δεν ήταν τυχαίες και γνώριζαν οι περισσότερες να μιλούν Γαλλικά και να παίζουν και πιάνο. Προσόντα σπάνια για την εποχή.
Η οικοδέσποινα, μικρόσωμη αλλά σεβάσμια, διέλυσε το σπιτικό της και έφυγε για την Αθήνα. Στη διάρκεια της Κατοχής το συγκρότημα αυτό το κατέλαβαν οι Γερμανοί και φιλοξένησαν ελαφρές υγειονομικές μονάδες, οδοντιατρείο, αναρρωτήριο και κάτι άλλο που δεν θυμάμαι.
Ο ιστορικός ναός του Αγίου Ματθαίου
Προς το τέλος της παραμονής τους, το νότιο τμήμα το μετέτρεψαν σε αποθήκες αναλώσιμων υλικών, όπως καυσόξυλα, τρόφιμα, ιματισμό. Στην πίσω αυλή, μεταξύ κτηρίου και εκκλησίας, οι Γερμανοί είχαν κατασκευάσει ένα καταφύγιο για τις δικές τους ανάγκες. Αυτό είχε μια περίεργη μορφή, ίσως σύμφωνα με το σκεπτικό μιας αναμενόμενης αντοχής του σ’ ένα συμβατικό βομβαρδισμό.
Δηλαδή, κωνική στέγη με εσωτερικούς πλατείς ενδιάμεσους τοίχους, που άφηναν παράλληλους στενούς διαδρόμους για τους ανθρώπους. Όντας υγειονομικοί οι Γερμανοί (Αυστριακοί, απ’ ό,τι θυμάμαι) δεν είχαν τη σκληρή συμπεριφορά των μάχιμων και οι σχέσεις τους με τη γειτονιά, με πέντε οικογένειες που όλες κι όλες είχαν απομείνει, ήταν καλές.
Έτσι, μόλις σήμαινε συναγερμός άνοιγαν την πόρτα προς το δρόμο, ώστε όσοι γείτονες ήθελαν, κατέφευγαν στο καταφύγιο αυτό, όπου μόνιμα διατηρούσαν σκαμνάκια, νερό, κουβέρτες και λύχνους ή κεριά. Έτσι απέφευγαν να πάνε στο Μακάσι, -δείτε εδώ-τη στοά που συγκέντρωνε πάρα πολλούς. Αυτό βέβαια το κατασκεύασμα κατεδαφίστηκε.
Βόρεια της εκκλησίας υπήρχε ένα μεγάλο κτήριο, όμοιο μ’ αυτό που στέγασε τη Βικελαία Βιβλιοθήκη, το οποίο καταστράφηκε από βομβαρδισμούς, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της εκκλησίας του Αγίου Ματθαίου.
Σώθηκε όμως η διώροφη οικία του ιερέα που λειτουργούσε και ως χώρος ιστορικού αρχείου και η οποία υψώνεται επιβλητική τώρα πίσω από την αυλή της εκκλησίας. Όλα αυτά απαρτίζουν το σιναϊτικό μετόχι του Αγίου Ματθαίου με τον ιστορικό του ρόλο που έπαιξε κατά την Τουρκοκρατία.
Μετά τα καταστροφικά αποτελέσματα των βομβαρδισμών, ο τότε ιερέας πατήρ Ιάκωβος, μεγάλος εμψυχωτής και συμπαραστάτης στα δεινά των ανθρώπων της γειτονιάς, σκάβοντας στα χαλάσματα, μάζεψε ιερά σκεύη και κειμήλια και τα μετέφερε σ’ ένα δωμάτιο του σπιτιού του, δημιουργώντας ένα λιτό ευκτήριο οίκο, όπου γίνονταν δεήσεις χωρίς χρήση καμπάνας.
Η ταβέρνα "Βουρβουλάδικα" που υπάρχει σαν σήμα κατατεθέν της περιοχής εδώ και πολλά χρόνια
Ένας παλιός φούρνος που πλέον δεν υπάρχει εκεί
Μετά τον πόλεμο, και λόγω της έλλειψης στέγης, γερά σπίτια ή μέρη σπιτιών, επιτάχθηκαν κι έτσι η γειτονιά ζωήρεψε, γεμίζοντας από οικογένειες και κυρίως πολλά παιδιά. Ο σημερινός δρόμος της “Ταξιάρχου Μαρκοπούλου” τότε λέγονταν “Οδός Ιεράς Μονής Απεζανών” και κακώς ταυτίζεται με την περιοχή του Λάκκου. Στην πλατεία του Υγειονομικού υπήρχε ένα κτήριο που λειτουργούσε ως απολυμαντήριο του Πανανείου και αυτό ήταν το όριο μεταξύ της γειτονιάς μας και του Λάκκου. Βέβαια, είχαμε εικόνες από την κυκλοφορία των ελεύθερων ηθών γυναικών, είτε γιατί μετακινούνταν από το τότε ξενοδοχείο “Ελβετία”, είτε γιατί πήγαιναν για ιατρικό έλεγχο στο Υγειονομικό Κέντρο. Πολύ προ του πολέμου, η ευρύτερη περιοχή του Υγειονομικού αποτελούσε μέρος της λεγόμενης «Περβόλας».
Η ονομασία παραπέμπει σε καλλιέργεια κηπευτικών που ποτίζονταν από μια χαβούζα γεμάτη πάντα νερό από μαγγανοπήγαδο. Ήταν φυσικά και το προσφιλές μέρος των παιδιών για παιδικά παιχνίδια. Η γειτονιά που αναβίωσε μετά τον πόλεμο, στην τωρινή Ταξιάρχου Μαρκοπούλου, είχε όλα τα στοιχεία της τότε αστικής γειτονιάς - κυψέλης, με τις ανοιχτές πόρτες, τις λουλουδιασμένες αυλές, τις βεγγέρες στα πεζοδρόμια, τα σκουτελικά, τον ελεύθερο δρόμο, την οικειότητα και τη ζεστή επαφή των ανθρώπων της. Τώρα οι γονείς δεν ζούνε πια!
Στα γραφικά στενά της περιοχής
Υπάρχουν όμως μερικοί απόγονοι δεύτερης ή τρίτης γενιάς, για να θυμίζουν το παρελθόν. Όμως από τα παιδιά της τότε εποχής, πολλά έχουν διαπρέψει σήμερα στον επιστημονικό, στον εμπορικό, στο δημοσιοϋπαλληλικό, στον πολιτικό και στον κοινωνικό γενικά τομέα. Στο κτήριο της πρώην Βικελαίας και στο ανώγειο, έμεινε ο τότε υποδιευθυντής και αργότερα διευθυντής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Στάμος Γλύκας με τη σύζυγό του Αλεξάνδρα και τα παιδιά τους, το Γιάννη, τη Ρένα και τη Μάρω.
Στα γραφικά στενά της περιοχής
Στο ισόγειο, εκεί που ήταν το τμήμα εφημερίδων και περιοδικών, έμεινε η δασκάλα Ελευθερία Λιναρδάκη με την αδελφή της και επίσης η δασκάλα Γαρυφαλιά Αλέξη. Στο διπλανό ισόγειο, στο παιδικό και δανειστικό τμήμα της Βιβλιοθήκης, ζούσε η οικογένεια Χαραλαμπίδη με τα παιδιά τους τον Αποστόλη, το Νίκο και την Καίτη και στο ανώγειο ο εφοριακός Ανδροκλής Χαλκιαδάκης με τη σύζυγό του τη Μαίρη. Παραδίπλα, ο Αδαμάντιος και η Αργυρώ Μανωλεσάκη και πιο πέρα η οικογένεια Μαραυγάκη. Απέναντι ζούσαν οι “Κοκούδες” τρεις αδελφές και ένας αδελφός, όλοι ανύπαντροι. Η Ροδώ, πρωτοπόρος για την εποχή της, φιλοξενούσε κάποιες ώρες και επέβλεπε μικρά παιδάκια μέσα στην ασφαλή και καταπράσινη αυλή της.
Στο διπλανό σπίτι με τη βαθιά αυλή, συγκατοικούσαν η Μαρία Παττακού με το Γιώργο της, ο Μηνάς και η Ανδρονίκη Σεμερτζάκη με τις κόρες της Γεωργία και Άννα και αργότερα η οικογένεια Γιακουμάκη. Δίπλα ο Κατσαρός και στη συνέχεια ο Νίκος και η Άννα Παχιαδάκη. Αυτό το σπίτι που έχει αναπαλαιωθεί, φιλοξένησε για πολλά χρόνια το Γιώργο και την Εύα Πικράκη, το γένος Καρέλλη, με τους τέσσερις γιους Αντώνη, Νίκο, Αλέκο και Βαγγέλη. Οι επόμενοι στη σειρά κάτοικοι ήταν ο Γιάννης και η Λιλή Αναστασάκη με τα παιδιά τους Ηλέκτρα, Βαγγέλη και Λάμπρο. Βόρεια ο Στερεός, η οικογένεια Δημάκη, η οικογένεια Τζουανάκη, η Στέλλα και ο Γιώργος Ξειδιανάκης, οι Λαμπράκηδες και απέναντι ο Ευτύχης και η Μαρία Βασιλάκη με τα παιδιά τους Γιώργο και Θόδωρα και παραδίπλα η οικογένεια Γιέτη με το γιό τους το Μηνά. Αργότερα, η οικογένεια Ζαχαριουδάκη και η οικογένεια του δασκάλου Μιχάλη Σερπετσιδάκη”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου