Σεβόμενη απόλυτα το παρελθόν μια και πιστεύω ακράδαντα πως «όποιος απαξιώνει το χθες τον απορρίπτει το αύριο» απέκτησα εδώ και χρόνια τη συνήθεια να περπατώ και να ψαχουλεύω με τα μάτια σε σημεία που οι άλλοι δεν βλέπουν τίποτα.
Κι αν όχι πάντα, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές το ένστικτό μου με δικαιώνει και όλο και κάτι που είναι άξιο του θαυμασμού μου –ή της απογοήτευσης μου-και αξίζει να το αποθηκεύσω στο ντουλάπι της γνώσης μου ανακαλύπτω.
Έτσι
λοιπόν περπατώντας πρόσφατα γύρω από τα στενά της Αγίας Παρασκευής, σχεδόν στο
κέντρο της πόλης δηλαδή, σε ένα παράδρομο ονόματι οδός Χαίνηδων, το
προαναφερόμενο ένστικτο που ψιθύρισε να στρίψω το κεφάλι μου και να προχωρήσω
μερικά βήματα πιο μέσα.
Έτσι και έκανα, για να ανακαλύψω με θλίψη όμως
η πόλη αυτή που έχει συνηθίσει να πληγώνει τους λάτρεις του ωραίου είχε
πεταμένο άλλο ένα θησαυρό της στα σκουπίδια…
Το τι ακριβώς είναι, και ποιας χρονολογίας
είναι, δεν είμαι αρχαιολόγος για να γνωρίζω, εγώ έξυσα απλώς με τα παπούτσια μου το χώμα και
μου παρουσιάστηκε ένα δάπεδο ασύλληπτου ομορφιάς παραχωμένο από σκουπίδια και
αγριόχορτα.
Βέβαια μπορεί να μην είναι και τίποτα, να μην έχει
καμιά αρχαιολογική αξία, λαμβάνω υπόψη μου κι αυτή την εκδοχή, μια ηλικία όμως την
έχει και θα άξιζε έστω να μεταφερθεί από
εκεί και να στηθεί κάπου αλλού σαν σημαντικό δείγμα της αρχιτεκτονικής των
μισών του περασμένου αιώνα.
Τώρα θα μου πεις ονειροβατώ… ε ναι λοιπόν, σάματις
είναι η πρώτη φορά ή μήπως άραγε θα είναι και η τελευταία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου