Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Νότια της Καστέλλας, στην οδό Μητσοτάκη ( που ουδεμία σχέση έχει όμως με την οικογένεια του νυν πρωθυπουργού της Ελλάδος αλλά με την οικογένεια του Ιωάννη Μητσοτάκη, εύπορου Ηρακλειώτη του 19ου αιώνα, υποπρόξενου της ρωσικής αυτοκρατορίας κρυφού συμβούλου και χρηματοδότη της επανάστασης του 1866) υπάρχει σήμερα ένα ψυχρό κι αδιάφορα σε κάθε αισθητική πάρκινγκ.
Μόνο που μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1970
στη θέση του πάρκινγκ υπήρχε ένας μαχαλάς με μια κεντρική είσοδο, ενιαία αυλή
και γύρω μικρά σπίτια που έμεναν μέσα τους περί τις δέκα οικογένειες.
Στην αρχή της αυλής υπήρχαν επίσης και 4 στενοί «παράδρομοι» που οδηγούσαν και σε άλλα μικρά σπίτια με ξύλινους οντάδες ενώ μέχρι και τη δεκαετία του 1960 υπήρχαν πλησίον άλλοι δυο μαχαλάδες, με την ίδια μορφή της φωτογραφίας
Σήμερα το μόνο που απομένει από αυτή την πάλαι ποτέ
ανθρώπινη «μελισσοφωλιά» που σίγουρα κάποτε θα βούιζε από ανθρώπινες φωνές και
θα μοσχοβολούσε βασιλικό και γαρδένιας, δεν είναι παρά ένα άψυχο παρκινγκ και η
κατά διαβολική σύμπτωση ομοιότητα του γκρεμισμένου τοίχου της καινούργιας
φωτογραφίας με την γωνία που κάθονται οι γυναίκες που βλέπομε στην παλιά
φωτογραφία.
Θα πει τώρα εύκολα εκείνος που θέλει να κάνει
αρνητικό αντίλογο «μα μπορεί να μένουν σε μαχαλάδες πια οι σύγχρονοι άνθρωποι;»
Δεν ξέρω αν μπορούν να μένουν, ξέρω όμως πως σίγουρα
κάποιοι τέτοιοι χώροι θα μπορούσαν κάλλιστα να μεταμορφωθούν άνετα σε κέντρα
πολιτισμού, σε λαογραφικά μουσεία, σε οτιδήποτε τέλος πάντων θα πρόσφερε μια
νότα αισιοδοξίας και πνευματικής ανάτασης σε ένα κόσμο όπου πλέον το μόνο που
επικρατεί είναι η ύλη….
Παλιά φωτογραφία και κάποιες πληροφορίες από ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου