Ιμπραήμ Αληδάκης : Από τους πιο αιμοβόρους γενιτσάρους- απόγονος ενετού εξωμότη- ο πύργος του στο Εμπρόσνερο και οι φήμες περί κρυμμένου θησαυρού Βίντεο

Επιμέλεια κειμένου Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Μετά την κατάληψη της Κρήτης, το 1669, αρκετοί  Κρητικοί εξισλαμίσθηκαν μαζικά (ολόκληρα χωριά) σε διάφορες περιόδους, προκειμένου να αποφύγουν τον κεφαλικό φόρο των απίστων (jizya) όπως επίσης και  μεγάλοι  και μικροί γαιοκτήμονες  για να μπορέσουν να διατηρήσουν στο ακέραιο τις περιουσίες και τα αξιώματά τους.

Ένας από τους πιο αιμοβόρους γενιτσάρους , απόγονος ενετού εξωμότη, ήταν  ο Ιμπραήμ Αληδάκης από το Εμπρόσνερο Αποκoρώνου-ένα χωριό γενικότερου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος καθώς έχουν βρεθεί πήλινα αγγεία, τάφοι και πέτρινα τοιχώματα, που ίσως δηλώνουν αγωγούς ύδρευσης αρχαίας πόλης- όπου και έμενε σε ένα πύργο φτιαγμένο αρχικά από τους Ενετούς και ανακατασκευασμένο από τους Τούρκους.

Στον χάρτη με κόκκινο είναι οι περιοχές της Κρήτης στις οποίες υπήρχαν το 1861 Τουρκοκρητικοί.

Ο Αληδάκης είχε γεννηθεί γύρω στα 1720, έδρασε στην περιοχή των Χανίων και χαρακτηρίζεται ως ένας από τους πλέον διαβόητους Τούρκους ζωοκλέφτες και άρπαγες περιουσιών των χριστιανών Κρητικών στην ιστορία της Κρήτης. Είχε στο ενεργητικό του πάμπολλες κλοπές κοπαδιών, και είχε καταλάβει και καταπατήσει απέραντα κτήματα που παρουσίαζε με ψευδομάρτυρες ως δικά του. Διατηρούσε δε και πολυάριθμη σωματοφυλακή που είχε εγκαταστήσει σε μεγάλο πύργο που είχε οικοδομήσει στο χωριό Εμπρόσνερο του Αποκορώνου όπου και διέμενε.

Ο Πύργος  του Αληδάκη

Για να μπορεί να καλλιεργεί όλη αυτή την περιουσία, ο Αληδάκης είχε υποτάξει εντελώς τους Αποκορωνιώτες και είχε όλους τους κατοίκους ως δούλους ενώ η  τρομερή φήμη του δέσποζε πολύ πέρα απ’ την επαρχία αυτή. Μόνο οι Σφακιανοί αψηφούσαν την παντοδυναμία του και την οργή της εκδικήσεώς του: Κατέβαιναν στους κάμπους του και αρπούσαν τα αναρίθμητα αιγοπρόβατα και βόδια του , μετά όμως απο την εξέγερση του Δασκαλογιάννη  και την εκτέλεση του μετά την παράδοση του και την καταστολή της εξέγερσης το 1771, ο Αληδάκης άρχιζε να ετοιμάζει εκστρατεία κατά των Σφακιανών.

Οι Σφακιανοί ωστόσο μαθαίνουν τα σχέδια του και αντί να περιμένουν να ολοκληρώσει εκείνος την προετοιμασία του και να τον «υποδεχτούν» στο χωριό τους, τον «επισκέφτηκαν» οι ίδιοι στο δικό του. Έγινε μάχη ομηρική. Οι Έλληνες χριστιανοί  αφού συνέλαβαν τους φρουρούς τους κατεγκρέμισαν μέχρι ενός από τις επάλξεις του Πύργου, ενώ τον ίδιο τον Αληδάκη κυριολεκτικά τον εξόντωσαν τεμαχίζοντάς τον.

Ακολούθησε αρπαγή όλου του πλούτου που είχε συγκεντρώσει ο τοπικός τύραννος και η κλοπή των αμέτρητων ζώων του θεωρείται από μερικούς σαν η αρχή ενός εθίμου, που απλώθηκε στα Σφακιά: της ζωοκλοπής.

Ο Πύργος στην συνέχεια κληρονομείται στους απογόνους του οι οποίοι για πολλά χρόνια ακόμη καταδυναστεύουν τον υποδουλωμένο λαό. Αρκετά χρόνια πριν την επανάσταση του 1866 πρέπει να πουλήθηκε στον Πηρίνη, Γραμματικό του Αλιδάκη.

Στις αρχές του 1900 χρησιμοποιώντας τον τοίχο της ανατολικής πλευράς προστέθηκε κτίσμα με κεραμοσκεπή όπoυ κατοίκησε η οικογένεια της εγγονής του Πηρίνη και γύρω στα 1930 εγκαταλείπεται το χτίριο για οικογενειακούς λόγους. Από τότε παραμένει ακατοίκητο μέχρι το Β παγκόσμιο πόλεμο οπότε νοικιάζεται σαν Αστυνομικός Σταθμός. Στα 1962 απαλλοτριώνεται ο πύργος από το Δημόσιο και κηρύσσεται Ιστορικό και Διατηρητέο Μνημείο

Τελευταία ωστόσο επικράτησε μια  φήμη για «κάποιο κρυμμένο θησαυρό του Γενίτσαρου που δεν βρέθηκε ποτέ αλλά υπάρχει» και πριν μερικά χρόνια αλλοδαποί και ντόπιοι ιδιώτες ανέσκαψαν τον χώρο με νόμιμη άδεια, χωρίς όμως να προκύψει αποτέλεσμα.

Αν υπάρχει, όπως λέγεται, κρυμμένος θησαυρός, ο αιμοβόρος Γενίτσαρος συνεχίζει να προστατεύει γερά ακόμα τις αποδείξεις των αμαρτιών του.