Πως μας νανούριζαν οι μανάδες μας κάποτε στην Κρήτη;

 

Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη

Είναι η πρώτη ανάμνηση που αποτυπώνεται στο κομπιούτερ του μυαλού μας και ίσως η τελευταία που παίρνουμε μαζί μας όταν σφαλίζουμε τα μάτια για να αποχαιρετήσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο. Ποια είναι αυτή;

Μα ποια άλλη από τη ζεστασιά μα και την μυρωδιά του κόρφου της μάνας μας!!!

Εκτός απο αυτά τα δυο όμως κουβαλάμε μαζί μας και την γλυκιά φωνή της-γιατί έτσι, σαν απαλή νεραϊδοφωνή έφτανε πάντα η φωνή της στα παιδικά αυτιά μας- καθώς μας νανούριζε με όλα εκείνα που νανουρίστηκε κι η ίδια απο τη δική της τη μάνα.

 

Τα παιδικά νανουρίσματα -όσοι είχαν την τύχη να τα ακούσουν- καθώς επίσης και τα τραγουδάκια-χαιδολογήματα της νηπιακής μας ηλικίας είναι σφραγίδα ανεξίτηλη που καλώς ή κακώς στην πορεία χαράζει την ψυχή της ντύνοντας την με ανάλογα χρώματα...

Και όπως, υποθέτω, κάθε  τόπος έχει προσαρμόσει στη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα του, την μητρική αγάπη, έτσι και η Κρήτη μας έχει τα δικά της νανουρίσματα... μ' αυτά με νανούρισε κι εμένα η μάνα μου, μ' αυτά νανούρισα κι εγώ το παιδί μου... κι επειδή δεν είμαι σίγουρη αν μ' αυτά νανουρίσει κι η κόρη μου το δικό της παιδί, αποφάσισα να τα καταγράψω για να τα προφυλάξω από την λήθη:

 

 

Να το χαρώ, να το χαρώ, και να το δω μεγάλο,

και να το δω στη γειτονιά καλύτερο απ' άλλο.

Πάρε το ύπνε το παιδί κι άμε το στα περβόλια,

γέμισε τα στηθάκια του γαρούφαλα και ρόδα.

Κοιμήσου εσύ μωράκι μου, σε κούνια καρυδένια

σε ρουχαλάκια κεντητά και μαργαριταρένια.

Κοιμήσου με τη ζάχαρη, κοιμήσου με το μέλι,

και νίψου με τ' ανθόνερο που νίβονται οι αγγέλοι.

 

 

Υπνε  που παίρνεις τα παιδιά πάρε και το δικό μου,

πάρε το παλικάρι μου, πάρε τον άγγελο μου,

μικρό, μικρό σου το ΄δωσα μεγάλο φέρε μου το, 

νάνι νάνι, νάνι νάνι το παιδί μου που βυζάνει,

νάνι νάνι νάνι νάτο στην αμυγδαλιά απο κάτω,

και μαζώνει μυγδαλάκια  με τα δυο του τα χεράκια,

και μαζώνει μυγδαλάκια  και χτυπά τα παλαμάκια.

 

Υπνε που παίρνεις τα μωρά πάρε και το δικό μου, μικρό, μικρό σου το ΄δωσα μεγάλο φέρε μου το, μεγάλο σαν ψηλό δεντρό κι ίσιο σαν κυπαρίσι... έλα ύπνε πάρε μου το  παλικάρι φέρε μου το, νάνι νάνι το παιδί μου που βυζάνει,  νάνι νάνι, νάνι νάτο στην αμυγδαλιά απο κάτω, και μαζώνει μυγδαλάκια με τα δυο του τα χεράκια.

 

Νανά του ρήγα το παιδί, του βασιλιά τ' αγγόνι, απού το κοιλοπόνεσε η μάνα του στο χιόνι, 

 

 

 

Το παιδί μου  θα παντρέψω και το κόσμο θα καλέσω, θα καλέσω το βεζύρι  και θα σφάξει ένα μπεγίρι,  να το να το να το να το κι ήλουζα και χτένιζα το, και αποκαμάρωνα το 

 

Τίνος είναι το παιδί που χορεύει στην αυλή και κρατά τον κόκκαλο του και χορεύει αμοναχο του

 

Να το χαρώ να το χαρώ και να το δω μεγάλο και να το δω στη γειτονιά καλύτερο απ' αλλο

Να το, να το να το  κι ήλουζα και χτένιζα το  το παιδί μου το χιονάτο