Δυο φωτογραφίες, δυο κτίρια, πολλές, πολλές μνήμες και... πολύ εγκατάλειψη

                                                                            

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Ο τόπος  από τον οποίο καταγόμαστε είναι το σημείο μηδέν στην καρδιά μας αφού όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο καθορίζει και διαμορφώνει την μετέπειτα πορεία της ζωής μας.

 Όχι ακριβώς ο τόπος σαν τόπος δηλαδή αλλά οι μνήμες που κουβαλούμε από εκεί κι οι οποίες καρφώνονται σαν πρόκες στο μυαλό και δεν μπορεί κανείς να τις μετακομίσει με τίποτα, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τις μετακομίσει...μπορεί μερικές φορές να κοιμούνται, περιμένουν όμως και το ελαφρύτερο σκούντηγμα για να ξυπνήσουν και να σηκωθούν ολόρθες.

Αυτές τις μνήμες λοιπόν έφεραν  στο μυαλό μου οι παρακάτω φωτογραφίες από το χωριό που κατάγομαι, τις Δαφνές, πρώην χωριό της επαρχίας Μαλεβιζίου και πλέον του Δήμου Ηρακλείου.

Τις φωτογραφίες μου τις  παραχώρησε πρόθυμα η Δαφνιανή Ευγενία Χατζηδάκη και απεικονίζουν τα δυο αλλοτινά στολίδια του χωριού, το ταχυδρομείο και τον αστυνομικό σταθμό, σε πλήρη αποσύνθεση όμως...

Τα δυο κτίρια που προσέδιδαν κάποτε κύρος και σπουδαιότητα στις Δαφνές τώρα είναι απλώς δυο εγκαταλελειμμένα κτίρια που για τους νέους δεν λένε τίποτα και δεν σημαίνουν τίποτα, για εμάς όμως τους μεσήλικες κρύβουν μέσα τους όλη τη μυρωδιά και τη δροσιά της νεότητας, και προς Θεού, δεν αναφέρομαι μόνο στην ανθρώπινη νεότητα αλλά και στην νεότητα του τόπου. Γιατί όταν αφήνεις τέτοια κτίρια 'στο έρμαιο του χρόνου, κάτι δεν πάει καλά... τον εγκαταλείπουν οι νέοι και μαζί με τα γερόντια που απομένουν γερνά κι ο τόπος, ενώ εκεί που κάποτε ήταν το ταχυδρομείο και ο σταθμός της χωροφυλακής κάλλιστα σήμερα θα μπορούσε να φιλοξενείται ένα πολιτιστικό κέντρο, ένα μικρό θέατρο, οτιδήποτε τέλος πάντων που θα έδιδε ζωή.

Τώρα μόνο λύπη μπορούν να σου προκαλέσουν τούτα τα δυο κτίρια, λύπη και μνημες, πολλές μνήμες.

Καλοκαιρινές διακοπές στο σπίτι της γιαγιάς και το μεγάφωνο να φωνάζει πως είχαμε τηλέφωνο από τη μαμά στο Ηράκλειο... τα τηλεγραφήματα που έφταναν τότε για να προσφέρουν χαρά ή λύπη ανάλογα σε κείνον που τα λάμβανε...

Η απειλή της γιαγιάς-που ποτέ δεν πιστέψαμε πως θα την κάνει πραγματικότητα- ότι θα μας δώκει του χωροφυλάκου να μας κλείσει στο μπουντρούμι αν δεν είμαστε καλά παιδια...

Οι όμορφοι, και πολλοί νέοι χωροφύλακες που διορίζονταν στο χωριό για πρώτη φορά κι έκαναν τις καρδιές των κοριτσιών να χτυπάνε τρελά...

Και τι δεν φέρνουν στο μυαλό τούτες οι δυο φωτογραφίες... στο μυαλό όμως, γιατί στην καρδιά το μόνο που φέρνουν είναι θυμός... θυμός και απορία.

Γιατί αλήθεια αφήνουμε σ' αυτό τον τόπο να πεθάνει ότι θα μπορούσαμε πανεύκολα να το είχαμε σώσει;'

Ας μου απαντήσει κάποιος

Ο ρημαγμένος σταθμός της Χωροφυλακής

Το εγκαταλελειμμένο Ταχυδρομείο