Αυτή ήταν η τελευταία μονοκατοικία της γειτονιάς μου... -Εικόνες

 

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

... και λέω ήταν γιατί φυσικά εδώ και χρόνια έχει πάψει να υφισταται.

Τη θέση της δυστυχώς έχει πάρει άλλη μια απρόσωπη πολυκατοικία απο αυτές που ξεφυτρώνουν καθημερινά σε κάθε γωνιά, σε κάθε πόλη, παντού με δυο λόγια όπου κάποτε δέσποζε η ανθρώπινη παρουσία σήμερα δεσπόζουν τσιμέντα που σου αφαιρούν τον αέρα και τον ανοικτό ορίζοντα- θυμάμαι πως πριν την ανέγερση της πολυκατοικίας απο την ταράτσα του σπιτιού μας βλέπαμε κάθε βράδυ το πλοίο που έφευγε-και απρόσωπες φάτσες που ακόμα κι αν τις συναντήσεις ξανά και ξανά δεν σε αναγνωρίζουν ως γείτονα και καταδέχονται να βγάλουν από το στόμα τους ούτε μια καλημέρα.

Κι όμως, πρώτα συναντάς τον γείτονα και μετά τον ήλιο, έλεγε η γιαγιά μου θέλοντας να αναδείξει πόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή του καθενός παίζει ένας καλός γείτονας.

Τέλος πάντων... όταν έμαθα λοιπόν πως πρόκειται να κατεδαφιστεί τούτο το σπίτι, αυτή η υπέροχη αλλά και τελευταία  μονοκατοικία που υπήρχε τότε στην γειτονιά του Μασταμπά, που απ' ότι γνωρίζω απο την μητέρα μου κτίστηκε γύρω στο 1955, κάτι σαν σφίξιμο στην καρδιά μ' έπιασε και αποφάσισα να το προφυλάξω στην μνημη μου τουλάχιστον τραβώντας το μερικές φωτογραφίες , έστω και άθλιες μια και η τότε μηχανή μου ήταν της πεντάρας.

Δεν πειράζει όμως, ακόμα κι έτσι εγώ διασφάλισα τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου που απέπνεε τα καλοκαιρινά βράδια ο κήπος του... τα κελάϊδισμα των πουλιών που είχαν κάποτε αρκετά σε ένα μεγάλο σιδερένιο κλουβί στην πίσω μεριά του κήπου... αλλά και το καλημέρα και το καλησπέρα που ανταλλάσσαμε με τους πρώτους, τους αυθεντικούς ιδιοκτήτες του-που δυστυχώς δεν είναι εν ζωή πια-  γιατι εγώ προσωπικά τους σημερινούς ενοίκους της πολυκατοικίας τους θεωρώ απλώς ανεπιθύμητους γείτονες...