Ιούδας: Η τραγική μορφή της προδοσίας

 

Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη

Μετανιωμένος αμέσως μετά το έγκλημα, η τραγική μορφή του Ιούδα, η επιφορτισμένη από την γέννηση του με τον βαρύ ρόλο της προδοσίας, καθώς οι προφήτες εκατοντάδες χρόνια πριν είχαν προβλέψει την Σταύρωση και την Ανάσταση, κι ως εκ τούτου την προδοσία, τρέχει στο σπίτι του Αρχιερέα Καϊάφα  όπου ακόμα βρίσκονταν κι οι υπόλοιποι αρχιερείς που μόλις πριν λίγο είχαν καταδικάσει τον Ιησού σε θάνατο, και πετώντας μπροστά στα πόδια τους τα τριάκοντα αργύρια που είχε πάρει σαν αντίτιμο για το έγκλημα της προδοσίας τους, φωνάζει: «Αμάρτησα, σας παρέδωσα ένα αθώο…»

Και μετά… μετά δίχως να ξέρει που πηγαίνει βγαίνει έξω από το σπίτι του, βγαίνει έξω από την πόλη, τρέχει, τρέχει, τρέχει, έως ότου σταματά στην άκρη ενός δρόμου, πάνω σε μερικά βράχια όπου υπήρχε μια συκιά.

Δίχως να το πολυσκεφτεί πλησιάζει, βγάζει την ζώνη του, την κάνει θηλιά, περνά μέσα το κεφάλι του, δένει την άλλη άκρη της σε ένα χοντρό κλαδί του δέντρου, κρεμάστηκε κι άρχισε να αιωρείται στο κενό.

Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα η ζώνη κόπηκε από το βάρος του κι εκείνος γκρεμοτσακίστηκε πάνω στα μυτερά βράχια που βρίσκονταν κάτω.

Εκεί παρέμεινε ημιθανής  επί τρεις ολόκληρες μέρες και μονάχα όταν αναστήθηκε ο Χριστός τότε επιτέλους ξεψύχησε.

Το σώμα του όμως έμεινε εκεί ώσπου κατέβηκαν τα όρνια και το έφαγαν γι α να λευτερώσουν την ψυχή του να πάει στην κόλαση και να ρίξουν το όνομα του στον λίβελο και στην κοπριά της ιστορίας.

Απ ό την ημέρα εκείνη η συκιά πάνω στην οποία κρεμάστηκε δεν έκανε ποτέ ξανά  καρπό, και όλοι όσοι περνούσαν από μπροστά της την πετροβολούσαν μια και ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τον προδότη Ιούδα.

Το μίσος για το άμοιρο δέντρο διήρκεσε  και διατηρήθηκε ως και τον 15ο αιώνα κι όσοι μέχρι τότε  επισκέπτονταν το Ιεροσόλυμα περνούσαν από το μέρος αυτό και μια και δεν ήταν δυνατόν να πετροβολήσουν τον αισχρό προδότη, πετροβολούσαν τη συκιά.

Με τον ερχομο του Μεσαίωνα κι αφού το μίσος δεν είχε καταλαγιάσει ακόμα,  κι αφού από εκεί κι έπειτα τους αιρετικούς συνήθιζαν να τους καίνε, ο Ιούδας ξεκίνησε να καίγεται εικονικά κι ακόμα εξακολουθεί να καίγεται κυριολεκτικά και μεταφορικά  στην ανθρώπινη μνήμη και συνείδηση  με εκφράσεις «δόλιος» και «μιερός».

Η άλλη όψη του νομίσματος ωστόσο μιλά για έναν έντιμο άνθρωπο, επαναστάτη, χρηματοδότη της αποστολικής κοινότητας, ο οποίος διαχώρισε την θέση του αμέσως μετά που και ο Χριστός διαχώρισε την δική του από το πλήθος που τον υποδέχτηκε σαν ελευθερωτή από την ρωμαϊκή κυριαρχία, με το περίφημο «η Βασιλεία μου ουκ εστί του κόσμου τούτου…».

Δεν υπήρξε λοιπόν  προδότης ο Ιούδας λέει η ιστορική άποψη, υπήρξε μόνο ένας επαναστάτης που ζητούσε απεγνωσμένα να ελευθερώσει τον τόπο του και τους συμπατριώτες του.

Αλλά κι αν ακόμα υπήρξε, αφού η θεολογώ πλευρά ισχυρίζεται κάτι τέτοιο, η τραγική μορφή του Ιούδα ίσως και να έπαιξε τον αμέσως σημαντικότερο ρόλο μετά τον ρόλο του Ιησού στην Ορθοδοξία.

Γιατί πως είναι δυνατόν να υπάρξει Ανάσταση δίχως να έχει προηγηθεί Σταύρωση;

Πως είναι δυνατόν να έρθει το ξημέρωμα δίχως να έχει προηγηθεί η μαυρίλα της νύχτας;