Οι πολεμίστριες απο τον Λάκκο Χανίων, ή Κρητικές Αμαζόνες

 

Επιμέλεια κειμένου Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Στην Επανάσταση του 1866 πενήντα γυναίκες από ένα χωριό των Χανίων, του Λάκκους, συμμετείχαν ισάξια με τους άντρες συμπολεμιστές και συμπατριώτες τους στον αγώνα για την απελευθέρωση του τόπου τους από τους Τούρκους συγκροτώντας δικό τους επαναστατικό σώμα και δική τους σημαία.

Όλες τους αποδείχτηκαν άριστες πολεμίστριες, και ο ενθουσιασμός τους να συμμετέχουν στη μάχη άφησε άναυδους τους Έλληνες στρατιωτικούς που είχαν έρθει στην Κρήτη για να βοηθήσουν τους επαναστάτες.

Μάλιστα ένας Έλληνας αξιωματικός εθελοντών αγωνιστών που βρέθηκε στην περιοχή, εξιστορεί πόσο συγκινήθηκε όταν τις είδε να εξασκούνται στο σημάδι και να αποδεικνύονται ικανότατες σε αυτό με εκπαιδευτή τον Χατζημιχάλης Γιάνναρη ο οποίος τις υπόβαλλε σε σκληρές δοκιμασίες, μιας και μόνο οι καλύτερες μπορούσαν να αποκτήσουν όπλα.

Επιμέλεια κειμένου Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Επί τρεις μήνες, οι Λακκιώτισσες συμμετείχαν σε σκληρές συγκρούσεις στην περιοχή, πολεμώντας στο πλευρό των συμπατριωτών τους ενώ αρκετές από αυτές- όπως η Κατερίνα Σταματάκη και η Ειρήνη Δρακουλέ, η οποία ήταν σημαιοφόρος- διακρίθηκαν και η φήμη του έφτασε ως το εξωτερικό, όπου γαλλικές εφημερίδες εξύμνησαν το θάρρος των Κρητικών «Αμαζόνων», όπως τις αποκάλεσαν.

Οι Κρητικές αμαζόνες φορούσαν φέσι, λευκή φουστανέλα και γκέτες από δέρμα ζώου. Μόνο που αντί για μακριές γκέτες, οι γυναίκες φορούσαν κοντές, μέσα στις οποίες έμπαινε το φαρδύ παντελόνι και πάνω από τον ρουχισμό τους καλύπτονταν με χλαμύδα. Οι μεγάλες ξεχώριζαν μόνο από το φέσι που είχε χρυσές κλωστές και από μια μικρή φούντα στην ξιφολόγχη τους.

Η σημαία τους είχε από την μια πλευρά έναν σταυρό και από την άλλη την εικόνα της Παναγίας, στεφανωμένη με αστέρια, που συνθλίβει με το πόδι της το κεφάλι ενός φιδιού. Πάνω σε αυτήν αναγράφονταν ρήσεις Αποστόλων: «Ο θεός διάλεξε τους αδύνατους για να αντιμετωπίσουν τους δυνατούς» και «Καταβαράθρωσε τους ισχυρούς και Ανύψωσε τους ταπεινούς».

Ανυπότακτες και θαρραλέες, οι γυναίκες αυτές τίμησαν το Ελληνικό Γένος προσφέροντας τη ζωή τους στη μάχη, το θάρρος τους μάλιστα τους προκάλεσε την οργάνωση και άλλων γυναικείων ομάδων από το Σέλινο, οι οποίες είχαν παρακαλέσει τις Λακκιώτισσες να μην βγουν στα βουνά μέχρι να οργανωθούν και εκείνες και να τις ακολουθήσουν.

Τον Νοέμβριο του 1866 λοιπόν, μια ομάδα 100 γυναικών, με ελάχιστα όπλα και άφθονες πέτρες, απώθησε ένα πολυπληθές τουρκικό απόσπασμα, που προσπάθησε να καταλάβουν θέσεις ανεφοδιασμού των επαναστατών. Η φήμη των Κρητικών Αμαζόνων έφτασε μέχρι την Αθήνα. Η φιλοκρητική επιτροπή έμαθε για τη δράση τους και αποφάσισε να τη στηρίξει. Έτσι όπλισε κάθε πολεμίστρια με μια καραμπίνα και μια ξιφολόγχη, ενώ τους έστειλαν και φυσιγγιοθήκες που προσαρμόζονταν στις ζώνες τους και τσάντα ώμου, στην οποία κουβαλούσαν ότι χρειάζονταν στις μάχες. Για τρεις μήνες πολέμησαν και πήραν μέρος σε πολλές συγκρούσεις της κρητικής επανάστασης του 1866. Παρότι ο αγώνας δεν έφερε το αποτέλεσμα που επεδίωκαν οι επαναστάτες, το θάρρος και η πυγμή των Κρητικών Αμαζόνων εξυμνήθηκε από τον γαλλικό τύπο που δημοσίευσε απεικονίσεις από την δράση τους.