Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
Το κείμενο αυτό γράφτηκε για το περιοδικό ΣΤΙΓΜΕΣ πολλά χρόνια πριν, θεωρώ όμως υποχρέωση μου να το αναδημοσιεύσω σαν ένα μικρό φόρο τιμής προς τον μεγάλο Κρητικό καλλιτέχνη.
«Γνώρισα το Καρεκλά, το Ροδινό, το Καραβίτη, το Μπαξεβάνη το Λαγό…
Το να προσπαθείς να καταγράψεις σε ένα χαρτί και να μεταφέρεις δημοσιογραφικά τα λόγια που κάποιος σου έχει πει, ή έστω δεν σου έχει πει, αλλά εσύ πρέπει να μαντέψεις, για όλους όσους ασχολούνται με τη δημοσιογραφία δεν είναι και κάτι πια το τόσο δύσκολο.
Το να προσπαθείς όμως να καταγράψεις τα λόγια ενός τυφλού υπερήλικα που όμως σηκώνει πάνω του ολάκερη τη μουσική ιστορία της Κρήτης, αυτό είναι κάτι που εμένα προσωπικά μου προκάλεσε μια απίστευτη συγκίνηση κι ένα φοβερό τρακ, αλλά και για μια ακόμα φορά την επιβεβαίωση ότι αφού μου δίδονται οι ευκαιρίες να γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους είμαι τυχερή για τη δουλειά που κάνω…
Πρόκειται για το Μανόλη Τζαγκαρούλη ή Κουρούπη, γεννημένο στο Μέρωνα Αμαρίου Ρεθύμνης περίπου γύρω στο 1910-πέθανε πάντως το 2008- μια κι ούτε ο ίδιος μα ούτε και κανείς άλλος δε μπορούσε να μου προσδιορίσει την ακριβή ημερομηνία γέννησης του.
Λογικά τώρα οι πιο πολλοί θα αναρωτηθούν ποιος είναι αυτός ο Μανόλης Τζαγκαρούλης ή Κουρούπης και με το δίκιο τους φυσικά…
Κι όμως πρόκειται για ένα πρωτομάστορα της λύρας, για ένα μουσικό ισάξιο του βεληνεκούς όλων των προηγούμενων «μεγάλων» που άφησαν το στίγμα τους στη μουσική ιστορία του τόπου μας και τους οποίους βέβαια τους γνώρισε και παρά την ηλικία του τους θυμάται όλους!
Είναι μάλλον αυτό που λένε πολλές φορές…για τους γέροντες το παρελθόν είναι η πιο οικεία κατάσταση μια και το μέλλον για κείνους είναι ανύπαρκτο.
«Γνώρισα το Καρεκλά» ανασύρει λοιπόν από τη μνήμη του και μου λέει ο υπερήλικας λυράρης « το Ροδινό, το Καραβίτη, το Μπαξεβάνη το Λαγό το Σκορδαλό ….όλους τους γνώρισα… Και το Κλάδο φυσικά, ειδικά αυτόν, θυμάμαι κάποτε που ήταν παιδί κι ήρθε και κάθισε δίπλα μου και με παρακολουθούσε κοιτώντας με στα μάτια. Σήκωσα λοιπόν το χέρι μου εγώ, του χάιδεψα το κεφαλάκι και τον ρώτησα «ήντα θες αντράκι μου, λυράρης θες να γενείς; Ναι μου λέει εκείνος…και έγινε…»
Ανασύρει από τις μνήμες του επίσης ο γέρο- Κουρούπης ακόμα πιο βαθιά στο χρόνο κρυμμένα πράγματα κι όταν τον ρώτησα να μου πει ότι άλλο θυμάται από τη ζωή του, χαϊδεύοντας και το δικό μου το κεφάλι προφανώς για να με «γνωρίσει» μου απάντησε:
«Εδώ στο Μέρωνα σ΄ ένα κέντρο είχανε φωνάξει μια φορά τον Καρεκλά να παίξει σε κάποιο πανηγύρι και μια στιγμή φώναξε αυτός «ανέβα πάνω εσύ να παίξεις, πλια καλός είσαι από μένα».
Ο Μανόλης Τζαγκαρούλης ή Κουρούπης ξεκίνησε να ασχολείται με την λύρα στα δεκαπέντε του, και σίγουρα θα ξεπερνούσε σε έργο και φήμη πολλούς γνωστούς λυράρηδες αν δεν έμπαινε εμπόδιο η κακή του τύχη,
Έχασε ένα παιδί, μια κόρη μόλις δεκατεσσάρων χρονών , κάτι που ανέτρεψε την ζωή του βγάζοντας τον εντελώς έξω από το καλλιτεχνικό κλίμα , και τρία χρόνια μόλις μετά χάνει και την γυναίκα του πενήντα τεσσάρων χρονών κοπέλα, και λογικά τη στιγμή που αυτός ηλικιακά ήταν στο ζενίθ της καριέρας του, οι άσχημες συγκυρίες τον πισωγύρισαν.
Παρ’ ‘όλα αυτά έπαιξε σε πολλά γλέντια στο χωριό του τον Νέρωνα, καθώς επίσης και σε πολλά κέντρα στην Αθήνα, ο πολυπόθητος δίσκος όμως που θα του έδινε την καθολική αναγνώριση δυστυχώς δεν ήρθε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου