Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Τότε που ακόμα τα μπαρ ονομάζονταν ντίσκο, και που οι λίγες ντίσκο που υπήρχαν στο Ηράκλειο ήταν τόποι που σύχναζαν όχι οι μαθήτριες ή τα κορίτσια των καθώς πρέπει οικογενειών…
Τότε που η έξοδος αυτών των κοριτσιών περιορίζονταν μονάχα τα Σαββατοκύριακα, στις Εθνικές εορτές, τα Χριστούγεννα, τις Πρωτοχρονιές, στους γάμους και τους αρραβώνες των συγγενών, σε τέτοιες περιπτώσεις τέλος πάντων, αλλά και τότε πάντα με τον αδελφό ή με κάποιο ξάδελφο… τότε που το κέφι των ανθρώπων γενικώς, μικρών και μεγάλων, ήταν ανεξάντλητο-το γιατί δεν το ξέρω κι ούτε μπορώ να το εξηγήσω- τότε ήταν που κυριολεκτικά άκμασε το Κάστρο .
 |
| Αρραβώνες στο Κάστρο το 1980 |
Το κρητικό κέντρο Κάστρο , αν και θεωρώ περιττή την διευκρίνιση, καθότι δεν υπήρχε Κρητικός που να μην έχει περάσει από εκεί αλλά και λυράρης, μεγάλος ή μικρός, που να μην έχει παίξει μέσα του είτε για μια βραδιά, είτε για μια σαιζόν ολόκληρη.
Και τώρα βέβαια, πιθανόν να αναρωτηθούν οι νεαροί θαμώνες των σημερινών, άλλου είδους μαγαζιών, που υπάρχουν σήμερα, τι το διαφορετικό υπήρχε σε ένα χώρο διασκεδασης του τότε, από ένα χώρο διασκέδασης του τώρα.
 |
| Αρραβώνες στο Κάστρο το 1980 |
Α,τι το διαφορετικό λοιπόν; Κατ’ αρχήν το φως, εμείς διασκεδάζαμε με το φως και όχι με τα σκοτάδια… εμείς, μια παρέα δέκα ατόμων δηλαδή, καμιά φορά και παραπάνω, μπορούσαμε να χορεύουμε μια ολόκληρη νύχτα ασταμάτητα χωρίς ντόπινγκ… με μια κανάτα κρασί και μια φρουτοσαλάτα ! Δεν είχαμε ανάγκη ούτε από σφηνάκια, ούτε από φούντες ούτε από τίποτα για να κάνουμε κέφι γιατί το κέφι έρεε από μέσα μας ανόθευτο… δεν μας το είχαν νοθεύσει ακόμα ούτε οι κρίσεις, ούτε τα μνημόνια, ούτε οι κορωνοϊοί.- Κακόμοιρα παιδιά πόσο σας λυπάμαι-
Για όλους τους παραπάνω λόγους λοιπόν το Κάστρο , αλλά και όλα τα υπόλοιπα Κρητικά κέντρα που υπήρχαν τότε χαράχτηκαν μέσα μας σαν μια από τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μας –πολλοί στη συνέχεια κάναμε και το γλέντι των γάμων ή των αρραβώνων μας εκεί- κι ως το τέλος θα το κουβαλάμε έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου