Πολύ καλό είναι το πρώτο μυθιστόρημα της αϋπνικής Gabrielle Levy με τίτλο «Η λέσχη της αϋπνίας». Πάρα πολύ καλό ιδιαίτερα για τους αϋπνικούς που οι αμέτρητες ώρες αγρύπνιας δεν τους αφήνουν να κάνουν όσα οι υπόλοιποι άνθρωποι δημιουργούν μέσα στη μέρα και που προσφέρει σε αυτόύς προτάσεις και σκέψεις, ως διεξόδους για την αϋπνία και πως μπορούν να την εκμεταλλευτούν κάνοντας διάφορες δραστηριότητες.
Πέντε άνθρωποι, τρεις γυναίκες και δυο άντρες όλοι τους αϋπνικοί κάνουν ομαδική θεραπεία στην ψυχολόγο κι εμψυχώτρια Ελέν έχοντας κι αυτή τα μυστικά της, τα οποία τυχαία ανακαλύπτουν τα μέλη της ομάδας της. Καθένας από τους ήρωες κι ένας διαφορετικός χαρακτήρας, με διαφορετική ιστορία που δένονται μεταξύ τους και στηρίζουν ο ένας τον άλλον, προκειμένου να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους.
Εξαιρετική είναι η πλοκή του βιβλίου που ανάμεσα στις συναντήσεις της ομάδας παρεμβάλλονται κεφάλαια από τη ζωή του καθενός , εναλλάσοντας το παρόν με το παρελθόν και τονίζοντας πως οι σχέσεις των δικών τους ανθρώπων παίζουν σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία τους, όπως άλλωστε ισχύει για όλους μας. Προβλήματα όπως η απουσία ενός γονιού, οι αποτυχίες του άλλου, η έλλειψη χρημάτων, η μοναξιά και άλλα επηρεάζουν το συναισθηματικό μας κόσμο. Είναι σπουδαίο να μπορεί ο άνθρωπος να εκφράζεται με εμπιστοσύνη στο φίλο, στο σύντροφο ή σε οποιονδήποτε οικείο του πρόσωπο, απελευθερώνοντας σκέψεις και συναισθήματα κυρίως ντροπής, θυμού ή ενοχές. Αυτό αποδίδουν και οι παρακάτω χαρακτηριστικές φράσεις των πέντε αυτών αϋπνικών με θαυμαστό τρόπο: «Οι νύχτες μου μοιάζουν με τις νύχτες των παιδιών, που είναι γεμάτες αβάσιμους φόβους και τρομακτικές σκιές». «Η απελευθέρωση από κακές σχέσεις που φθείρουν τη ψυχή, η αδιαφορία των άλλων και η ροπή μας πολλές φορές προς την αποτυχία…..» «Δεν πρέπει να κρύβουμε σκέψεις, φόβους και ότι μας απασχολεί από τον άνθρωπο που μοιραζόμαστε τη ζωή μας» «Μάνες που ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τα παιδιά τους να θεωρούν την κόρη τους αποτυχημένη κι ανολοκλήρωτη επειδή δεν έγινε μητέρα». «Η νύχτα είναι μια ιδιαίτερη στιγμή όπου μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με την εσωτερική φωνή μας. Όμως αυτή η φωνή είναι αιχμάλωτη της αγωνίας, του φόβου, του θυμού και δεν λειτουργεί όπως στους περισσότερους ανθρώπους, τη μέρα. Μερικοί άνθρωποι ίσως έχουν ανάγκη τη νύχτα για να απελευθερώσουν αυτή την εσωτερική φωνή, να μιλήσουν για τα βάσανά τους κάπου όπου δεν θα είναι μόνοι. Τη μέρα δεν έχουν ούτε τον χώρο ούτε τον χρόνο γι αυτό. Ξέρετε πως λειτουργεί η κοινωνία σήμερα. Όλα γίνονται γρήγορα, πρέπει να αντιδράμε αμέσως και να είμαστε αποδοτικοί, να προχωράμε με κάθε τίμημα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου