Το 1929 ο δήμος Ηρακλείου προχωρεί στην παραχώρηση καταστημάτων σε ιδιώτες του κτιρίου που ως πρότινος ήταν γνωστό ως «Ακτάρικα» και βρίσκονταν στην καρδιά της πόλης. Απέναντι ακριβώς από την κρήνη του Μοροζίνι.
Κατόπιν διαπραγματεύσεων το βορειοδυτικό κατάστημα, γνωστότερο ως και πριν κάμποσα χρόνια σαν εστιατόριο «ΚΝΩΣΟΣ», ενοικιάζεται από τον Εμμανουήλ Ρεγκινάκη, ο οποίος το μετατρέπει σε ένα ζαχαροπλαστείο πολυτελείας, σημείο αναφοράς της πόλης του Ηρακλείου επί σειρά ετών.
Ο Εμμανουήλ Ρεγκινάκης δεν διακινδύνευσε δίχως τις απαιτούμενες γνώσεις μια τεράστια επιχείρηση για την εποχή του.
Ο πατέρας του. Νικόλαος Ρεγκινάκης, Χανιώτης στην καταγωγή, είχε μαθητεύσει πρώτα στην σχολή ζαχαροπλαστικής που διατηρούσε τότε στην Αθήνα η γνωστή σοκολατοποιία «Παυλίδης», και κατόπιν έφυγε για την ακμάζουσα Σμύρνη , όπου και άνοιξε ζαχαροπλαστείο ξακουστό.
Το 1887 λοιπόν, που γεννιέται ο Εμμανουήλ, με όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις, λογικά μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον υψηλής ζαχαροπλαστικής, ενώ παράλληλα φοιτά στην αμερικανική σχολή της Σμύρνης.
Σε ηλικία 18 ετών, φεύγει για την Αμερική για να μυηθεί σε υψηλά μυστικά πάνω στην τέχνη της ζαχαροπλαστικής, και ταυτόχρονα να εκμεταλλευτεί εμπορικά ένα κινηματογράφο, όμως αποτυγχάνει.
Ο Εμμανουήλ Ρεγκινάκης τότε επιστρέφει στην Κρήτη όπου έχει παραμείνει η οικογένεια του και αποφασίζει να ανοίξει ένα ζαχαροπλαστείο στο κέντρο του Ηρακλείου με την ονομασία «HIGH LIFE».
Το πρωτοποριακό ζαχαροπλαστείο καθιερώνεται αμέσως στην Ηρακλειώτικη κοινωνία σαν το κέντρο όπου συχνάζει όλη η αριστοκρατία, ενώ η μεσαία τάξη το αντιμετωπίζει με δέος.
Μετά την διαμόρφωση των χώρων του καταστήματος «Ακτάρικα» το κατάστημα που καθιερώνεται τελικά με το όνομα του ιδιοκτήτη του γνωρίζει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία.
Οι παλιότεροι το θυμούνται ακόμα για τους ονομαστούς χορούςπου δίδονταν εκεί και ιδιαιτέρως για τα μπαλνταφά - παιδικοί χοροί- και αναπολούν με νοσταλγία τα εξαιρετικά και μοναδικά σε όλη την πόλη γλυκά του, δημιουργήματα ενός τεχνίτη από την Αλεξάνδρεια.
Τρίγωνα με αμύγδαλα , μπουρεκάκια με κρέμα, τρούφες και άλλα πολλά.
‘Έξυπνος επαγγελματίας ο Εμμανουήλ Ρεγκινάκης, έπιανε τα γλυκά με λαβίδα,κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για την τότε εποχή, και τα τοποθετούσε σε ειδικά σακκουλάκια, τα οποία είχαν πάνω τους τυπωμένες γελοιογραφίες, και σατιρικά στιχάκια έμπνευσης του Μάρκου Ζέη.
Αυτή η κίνηση είχε τέτοια επιτυχία ώστε τα παιδιά της πόλης του Ηρακλείου απαιτούσαν τα συγκεκριμένα σακκουλάκια αναγκάζοντας τους γονείς τους να έρθουν ως ακόμα και από τις πιο μακρινές γειτονιές για να τα προμηθευτούν.
Εκτός όμως από ζαχαροπλαστείο, το κέντρο Ρεγκινάκη λειτουργούσε και σαν εστιατόριο σε ειδικές περιπτώσεις υψηλών προσώπων και περιηγητών που ακόμα τότε ήταν σπάνιοι.
Για το σκοπό αυτό μάλιστα αγοράστηκαν και ειδικά σερβίτσια για 300 άτομα από την Γερμανία έναντι μυθικού ποσού για την εποχή.
Στις εκάστοτε δε επισκέψεις των βασιλέων Γεωργίου και Παύλου στην τότε πρωτεύουσα της Κρήτης, τα Χανιά, καλείτο ο Εμμ. Ρεγκινάκης με όλα του τα σερβίτσια να φροντίσει για τις επισιτιστικές ανάγκες της βασιλικής αυλής, γεγονός φυσικά που όπως ακούγεται, προξενούσε αντιδράσεις ζήλειας των Χανιωτών εστιατόρων.
Κατά την διάρκεια όμως της Μάχης της Κρήτης, στο βομβαρδισμό της πόλης του Ηρακλείου, το ζαχαροπλαστείο «Ρεγκινάκης» παθαίνει μεγάλες υλικές ζημιές με αποτέλεσμα να χαθεί το μεγαλύτερο μέρος του κινητού εξοπλισμού του, ενώ κατά την διάρκεια της Κατοχής το επιτάσσουν για διάστημα έξι μηνών με αποτέλεσμα από εκεί κι έπειτα να χάσει την αίγλη και την λάμψη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου