«Απολυθείς λόγω κοινωνικών φρονημάτων».- Επειδή ο ήρωας στη ζωή κάθε παιδιού δεν είναι παρά μόνο ο πατέρας του…

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Ήρωες δεν είναι μόνο εκείνοι που γράφει η ιστορία… κι όχι δηλαδή πως το κάνει επίτηδες κι αυτή- η καημένη η ιστορία δηλαδή- τούτος ο τόπος όμως, άσχετα από το τι λένε κάποιοι, γεννά κατά το πλείστον ήρωες, επομένως τόμοι ολάκεροι θα χρειάζονταν να γραφτούν μονάχα για τους αφανείς ήρωες, κάτι που πρακτικά θεωρείται αδύνατον… ποιος ξέρει, ίσως καμιά φορά κάποτε στο μέλλον.

Ήρωες ωστόσο δεν είναι μονάχα όσοι πέφτουν στα πεδία των μαχών… ήρωες είναι κι εκείνοι που υποστηρίζουν μέχρι τελικής πτώσης τις ιδέες τους, που συνεχίζουν να μάχονται για τα πιστεύω τους έστω κι αν γνωρίζουν καλά πως ένα βήμα παραπέρα υπάρχει βαθύς γκρεμός και παρ’ όλα αυτά  ρισκάρουν και προχωρούν.

Ήρωες είναι κι εκείνοι που δίχως λόγια, με τη θυσία τους μονάχα ανοίγουν τον δρόμο στην σκέψη και την ζωή των παιδιών τους για να προχωρήσουν ασυμβίβαστοι και μακριά από κάθε φαρισαϊσμό και υποκρισία.

Από ένα τέτοιον αφανή ήρωα λοιπόν γεννήθηκα και δια της σιωπής του διδάχτηκα ποιο δρόμο θα έπρεπε να βαδίσω και ποιον να αποφύγω.

Ο «απολυθείς λόγω κοινωνικών  φρονημάτων» από την Ελληνική Χωροφυλακή, πατέρας τότε τεσσάρων παιδιών, Κωστής Ματαλλιωτάκης δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν έγλειψε για να παραμείνει βολεμένος σε μια δουλειά που είχε επιλέξει από αγάπη και μόνο, έγινε το πρότυπο και το φωτεινό παράδειγμα στη ζωή μου έστω κι αν ο ίδιος δεν πρόλαβε να μου πει τίποτα για την δική του τη ζωή καθώς πρόλαβε το δρεπάνι του χάρου και τον θέρισε στα τριάντα πέντε του.

Δεν έχει και τόση σημασία όμως αυτό, σημασία έχει μόνο πως επειδή ο ήρωας στη ζωή κάθε παιδιού δεν είναι παρά μόνο ο πατέρας του, επιβάλλεται να είναι ο πατέρας του, η ψυχή μου απέκτησε και μένα έναν ήρωα… ένα φωτοδότη που μου άναψε την λαμπάδα και μου έδωσε το φως για να πορεύομαι ακολουθώντας ακριβώς τα βήματα τα δικά του.