Το νησί δεν είναι για πολλούς. Δεν είναι ο στόχος του. Ούτε θα γίνει. Ευτυχώς.
Για να μείνει ατόφια η ομορφιά του, απείραχτο το τοπίο του, καθαρές οι παραλίες του, ανέγγιχτα τα βουνά του.
Στη Γαύδο πήγα πριν μερικά χρόνια. Και το ευχάριστο είναι ότι την βρήκα όπως ακριβώς μου την περιέγραψαν οι φίλοι που είχαν πάει πριν μερικά χρόνια. Και το ακόμα πιο ευχάριστο είναι ότι και τώρα, είναι όλα όπως τότε.Την προσβασιμότητα στο νησί δεν την λες και εύκολη. Αν μένεις Αθήνα, πρέπει να πας Κρήτη, μετά να οδηγήσεις μέχρι Σφακιά ή Παλαιόχωρα και από εκεί να πάρεις πλοίο που κάνει περίπου 4 ώρες για να φτάσει στη Γαύδο. Επίσης, συνήθως έχει πολύ αέρα το ταξίδι, οπότε να είστε προετοιμασμένοι για κούνημα.
Ούτε τις ανέσεις τις λες πολλές στο νησί -άλλωστε δεν πας και για αυτό. Καταλύματα υπάρχουν λίγα (οι περισσότεροι κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ), ενώ δεν υπάρχει βενζινάδικο, σούπερ μάρκετ, ATM, φαρμακείο ή κέντρο υγείας. Πολλά προϊόντα που θεωρούμε δεδομένα, στη Γαύδο περιμένουν το καράβι να τους τα φέρουν -θυμάμαι ήμουν σε ένα μπαράκι στο Σαρακήνικο που έφτιαχνε κοκτέιλς και μου παραπονιόταν ο ιδιοκτήτης ότι είχε απαγορευτικό και δεν ήρθε το καράβι για να του φέρει δυόσμο για να φτιάξει μοχίτο.
Στο Σαρακήνικο, στο Καστρί -το μεγάλο χωριό του νησιού- και στο λιμάνι (Καραβέ) θα δεις ανθρώπους. Σε όλα τα άλλα μέρη της, μπορεί και όχι…
Επτά χρόνια κράτησε η Καλυψώ τον Οδυσσέα, σύμφωνα με τον Όμηρο στο νησί της που πολλοί λένε ότι ήταν η Γαύδος και ίσως τελικά να ήταν επτά μέρες, γιατί πολύ απλά, ο χρόνος εκεί περνά τόσο αργά, που οι μέρες γίνονται χρόνια, η ραστώνη καθημερινότητα και η χαλάρωση είναι μονόδρομος. Θυμάμαι, όλες τις ημέρες που ήμουν εκεί, δεν μπορούσα καν να ανοίξω το στόμα μου από την νιρβάνα στην οποία είχα περιέλθει -να σημειώσω εδώ ότι πρώτον δεν είχα πάρει τίποτα και δεύτερον ότι γενικά είμαι πολύ ενεργητικός άνθρωπος, οπότε ήταν κάτι πράγματι ασυνήθιστο για μένα.
Αι Γιάννης
Η διασημότερη παραλία της Γαύδου είναι ένα τοπίο με άμμο, κέδρους, και κύματα που φωνάζουν ελευθερία. Τα πάντα, βασικά, στον Άη Γιάννη, φωνάζουν ελευθερία. Οι γυμνιστές που απολαμβάνουν τον ήλιο δίπλα από έναν κέδρο. Οι κατασκηνωτές που έρχονται από τον Ιούνιο για να πιάσουν καλό μέρος για την σκηνή τους και βγάζουν όλο το καλοκαίρι εκεί. Τα θαμμένα κατσαρολικά κάτω από την άμμο, που και του χρόνου θα σε περιμένουν εκεί. Οι αυτοσχέδιες αιώρες που όταν έχει αέρα πάνε σαν μανιασμένες. Ο σεβασμός στο φυσικό τοπίο. Μέχρι και αυτός, φωνάζει ελευθερία.
Ο Άη Γιάννης βρίσκεται κοντά στο Σαρακήνικο -περίπου 10 λεπτά περπάτημα πάνω στην άμμο- και έχει ανακηρυχθεί ως η δεύτερη καλύτερη του κόσμου από το Discovery Channel.
Σαρακήνικο
Εδώ μιλάμε για… τη ζωή της Γαύδου. Και όταν λέμε ζωή μην βιαστείς να φανταστείς τίποτα μπιτσόμπαρα ή ξαπλώστρες.
Το Σαρακήνικο είναι μια μεγάλη αμμώδης παραλία με πεντακάθαρα νερά. Εκεί, υπάρχουν μερικές ταβέρνες που ξεκινούν από το πρωί και λειτουργούν μέχρι το βράδυ, εάν θες να πιεις το ποτό σου ή βαρεθείς τη μοναξιά σου.
Αν και το μοναδικό που θα θέλεις να κάνεις από δραστηριότητες είναι «βουτιά-άμμος-ύπνος» και πάλι από την αρχή.
Κόρφος
Ο Κόρφος βρίσκεται κοντά στο λιμάνι Καραβέ και είναι μια υπέροχη παραλία με πεντακάθαρα νερά.
Ενώ ο Άι Γιάννης ή το Σαρακήνικο είναι πιο εντυπωσιακά και πιο γνωστά, εμένα ο Κόρφος ήταν ο αγαπημένος μου. Σταν συν ότι υπάρχει ταβέρνα για φαγητό μετά, στα πλην ότι δεν υπάρχει ούτε θάμνος για σκιά.
Τρυπητή
Το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης. Και ένα από τα όμορφα, θα προσθέσω. Μεγάλη παραλία που πάνω στους βράχους της υπάρχει η διάσημη τεράστια καρέκλα που έφτιαξαν κάποιοι Ρώσοι επιστήμονες, στη οποία μπορείτε να σκαρφαλώσετε και να αγναντέψετε το απέραντο Νότιο Κρητικό Πέλαγος.
Στην Τρυπητή έκανα για πρώτη φορά γυμνισμό -αν και δεν ξέρω αν θεωρείται γυμνισμός εάν δεν ήταν κανείς άλλος στην παραλία, όπως συνέβη στην δικιά μου περίπτωση.
Στην Τρυπητή νιώθεις ότι είσαι στην άκρη του κόσμου.
Στην Τρυπητή σκέφτεσαι πως πρέπει να είσαι ευγνώμων για αυτή την άγρια ομορφιά που υπάρχει στη χώρα σου.
Στην Τρυπητή πας μόνο με τα πόδια -εκτός αν έχεις σκάφος- και η πεζοπορία διαρκεί δύο ώρες τουλάχιστον. Υπάρχουν δύο μονοπάτια -και τα δύο είναι μαγευτικές διαδρομές που περνάς μέσα από κέδρους, πεύκα, θέα στη θάλασσα. Το πρώτο μονοπάτι ξεκινά από τον Κόρφο και είναι πιο σύντομο και το δεύτερο από το χωριό Βατσιανά, το νοτιότερο κατοικημένο χωριό της Ευρώπης. Εγώ επέλεξα το δεύτερο και πιο μακρύ μονοπάτι γιατί ήθελα να πιω μετά τον καφέ μου στα Βοτσιανά, στη μαμά του Στεφανή, και να μιλήσω και με τους Ρώσους.
Μην σας τρομάζει η πεζοπορία. Το μονοπάτι είναι εύκολο, απλά καλό θα ήταν να φορέσετε αθλητικά και όχι σαγιονάρες και ο χρόνος περνά γρήγορα γιατί η διαδρομή είναι πανέμορφη. Απλά μην ξεκινήσετε μεσημέρι -πρώτον για τη ζέστη και δεύτερον και κυριότερον για να μην σας πάρει το βράδυ και ξεμείνετε εκεί.
Πολύ πρωί, αθλητικά, νερό και είστε έτοιμοι για την καλύτερη εμπειρία του νησιού.
Φάρος
Ο Φάρος είναι κτισμένος μερικά μέτρα νότια του οικισμού Άμπελος, σε υψόμετρο 368μ, στις δυτικές ακτές του νησιού.
Κατασκευάστηκε το 1880 και ήταν ορατός σε απόσταση 42 μιλίων (τη δεύτερη μεγαλύτερη απόσταση τότε στον κόσμο μετά το φάρο της Γης του Πυρός).
Αποτελεί έναν από τους ομορφότερους φάρους της Κρήτης, αλλά και της Ελλάδας γενικότερα. Είχε βομβαρδιστεί από τους Γερμανούς το 1942, αλλά σήμερα έχει αναστηλωθεί και βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση
Στο εσωτερικό του υπάρχει μικρή έκθεση με θέμα το φάρο και την ιστορία του, ενώ λειτουργεί και καφέ για να χαζέψετε το μοναδικό ηλιοβασίλεμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου