«Περπατώντας» στην παραλία της Τρυπητής

 

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Μια φορά κι έναν καιρό, τότε που το Ηράκλειο ήταν ακόμα μια ανθρώπινη πόλη,  οι κάτοικοι τηςδεν ανέπνεαν μόνο καθαρό αέρα, δεν άφηναν μόνο τα κλειδιά στις πόρτες τους έξω δίχως το φόβο της εγκληματικότητας, αλλά μπορούσαν να απολαύσουν το μπάνιο τους χωρίς το φόβο της θαλάσσιας ρύπανσης και βέβαια -που λέει ο λόγος-στο σπίτι τους μέσα αφού η θάλασσα ήταν στην μια μεριά τους…

Που ήταν; Μα ακριβώς απέναντι από το Μέγαρο του Φυτάκη υπήρχε κάποτε η περίφημη παραλία της Τρυπητής και όλοι οι Ηρακλειώτες έκαναν τα μπάνια τους εκεί, όπως μας πληροφορεί ο ποιητής-μπαρμπέρης Μανόλης Δερμιτζάκης στο βιβλίο του «ΑΠΟ ΌΣΑ ΘΥΜΟΥΜΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΣΤΡΟ».

Διαβάζουμε λοιπόν από το βιβλίο-ευαγγέλιο:

«Λίγο δεξιότερα των Νεωρίων-του  Νταρσανά κατά τον Δερμιτζάκη- ήταν το ακροθαλάσσι με την αμμουδιά της Τρυπητής. Εκεί, σε λιγοστή απόσταση από το μέρος που είναι σήμερα το Μέγαρο του Φυτάκη-το αφήνω στον χρόνο που το έγραφε ο συγγραφέας- πιο μέσα στη θάλασσα ήταν και τα λείψανα του ναυαγίου ενός βαποριού που ο καπετάνιος του το 1898-99 για να σώσει το πλήρωμα του από τη φωτιά που είχε πάρει το βαπόρι, αναγκάστηκε να το ρίξει στη στεριά ως το σημείο που εβρίσκονταν τα λείψανα του πριν λίγα χρόνια- πάλι αφήνω το χρόνο που το έγραφε ο συγγραφέας-.

Σε εκείνο το σημείο αρκετοί ήταν οι Καστρινοί καλυμβητές που είχαν πνιγεί στην προσπάθεια που έκαναν κολυμπώντας να φτάσουν εις το βουλισμένο βαπόρι ξεκινώντας λίγο πιο κάτω του μεγάρου Φυτάκη ως το σημείο που βρίσκεται σήμερα το μεγάλο κτίριο του ψυγείου και ακόμα πριν το φτιάξουμε. - Πάλι αφήνω το χρόνο που το έγραφε ο συγγραφέας-.

Εκείνος από τους Καστρινούς που θα κατάφερνε να έφτανε ως το παραπάνω σημείο έπαιρνε και τον τίτλο του πιο καλού κολυμβητή.

Στο μέρος ετούτος της Τρυπητής, οι Καστρινοί εκτός από τα θερινά μπάνια τους μαζεύονταν κάθε τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, εξετέλευαν και την Καθαροδευτέρα τους εκεί με τα σκορδοραπανοκρέμμυδα , τους ταραμάδες, τα τουρσιά, τις λαγάνες και με το γλυκόπιοτο μαρουβά εξετελευαν το φαγοπότι της μέρας καθισμένοι στην αμμουδιά της ακρογιαλιάς.

Υ.Γ. Τις φωτογραφίες μας τις πρόσφερε ευγενικά η συγγραφέας Πάτρα Ζειμπέκη, και όπως βλέπετε, η μία τουλάχιστον, είναι τραβηγμένη το 1958