Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Πλούσιοι και φτωχοί υπήρχαν ανέκαθεν, συνεχίζουν να υπάρχουν, και θα υπάρχουν μέχρι να στέκει ο κόσμος σε όλες τις κοινωνίες... για ποιο λόγο λοιπόν να αποτελεί εξαίρεση η πόλη του Ηρακλείου κατά το παρελθόν;
Διαβάζουμε λοιπόν απο το περίφημο βιβλίο του Μανόλη Δερμιτζάκη "Από όσα θυμούμαι το Μεγάλο Κάστρο" πως στο ψυχομέτρι των 25 χιλιάδων Χριστιανών και Τούρκων που είχε η πόλη μας την περίοδο της Αυτονομίας, εκείνοι που ξεχώριζαν απο την πλέμπα με τα πολλά έχει τους ήταν οι εξής παρακάτω:
Πρώτος απ' όλους φυσικά ο Ανδρέας Καλοκαιρινός, και μετά απο αυτόν η χήρα του Θειακάκη του γιατρού, που σφάχτηκε απο τους Τούρκους στη μεγάλη σφαγή του 1898. Μετά απο αυτούςήρχονταν στη σειρά του πλούτοι οι αδελφοί Μητσοτάκηδες, ο Ανδρέας Ανεμογιάννης, ο Γεώργιος Καρούζος, ο Αριστείδης Περίδης, ο Μηνάς Στεργιάδης, ο Γεώργιος Λιαπάκης, ο Ευάγγελος Περίδης, ο Δημήτριος Στερεός και ο Γιωργάκης Μαρκατάτης. Μετά απο αυτούς ακολουθούσαν ο Γουναλάκης ο Ξυλέμπορος, ο Τσακαλάκης, ο Τουπογιάννης και άλλοι.
Από τους Τούρκους μεγαλομπέηδες που είχε το Κάστρο ήταν ο Τουρκοκρητικός με το παρατσούκλι ""Μουκαλπελετζής" που σημαίνει οικονομικός υπάλληλος κι ο οποίος κρατούσε 101 κλειδιά από σπίτια και ντουκιάνια που είχε δικά του! Μετά τον Μουκαλπελετζή ακολουθούσε ο Χασάν Μπέης Σκυλιανάκης, ο Φαζίλ Τουτουντζιζαδές,ο γνωστός σε όλο το Κάστρο ξυλέμπορας για τις διεστραμμένες του παραξενιές, ο Χαμουτζομπέης, ο Μεγαλομπέης Σεκιριάς, ο Νουρή Τσαλικάκης, ο Νουρημπέης ο γιγουρτσής, ο Μουχαμέτ Μπέης Μιναρδάκης, ο Μουσταφά Ντεληαχμετάκης, που εχρημάτισε και δήμαρχις Ηρακλείου μέσα στο αυτόνομο Κρητικό Πολίτευμα,κσι ο επίσης μεγαλομπέης Χουσείν Ασπράκης.
Απο τους χριστιανούς μεγαλοπλούσιους ωστόσο ξεχωρίζουν και δυο ακόμα ονόματα εκείνου του καιρού, ο ένας ήταν ο γέρο Λιοπυράκης, πατέρας του χοντρέμπορα Κωνσταντίνου Λιοπυράκη στο Βεζίρ Τσαρσί, και ο άλλος ο Σμυρνιός έμπορας Σπύρος Αθανασιάδης ο οποίος εκτός απο εμπόριο σταφίδας και λαδιού έκανε και τον τροφοδότη του αγλικού τάγματος της Φρουράς του παλιού Κάστρου προμηθεύοντας τους Εγγλέζους τα σφαχτά απο βοδινά κρέατα που είχε ανάγκη τα τάγμα, γι' αυτό και ακούγονταν ως "Τροφοδότης".
Ο πλούσιος αυτός έχαιρε στη μικρή πολιτεία της φήμης του καλού χριστιανού και καλού οικογένειάρχη και δείγμα της καλοσύνης του ήταν ότι κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα έσφαζε δυο μεγάλα βόδια και τα μοίραζε στους φτωχούς. Κάτι ανάλογο έκανε και ι Ανδρέας Καλοκαιρινός με τη διαφορά πως εκείνος αντί για κρέας μοίραζε φασουλόριζο την εορτή του Αγίου Αντρέα και τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Για τον γέρο Λιοπυράκη εκείνο που ξέρανε οι συντοπίτες του ήταν πως ήταν ένας απο τους πιο καλούς
Χριστιανούς και υπόδειγμα πολίτη σε τιμιότητα και τάξη αλλά δεν αγαπούσε να δίνει και να ελεημονά υλικά, αντίθετα όμως έδινε ευχαρίστως τη γνώμη και τη σοφή πείρα του σε όποιον κι αν του τη ζητούσε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου