Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
Στη δίνη και το χαλασμό του Τουρκοκρατούμενο Κάστρο οι Γενίτσαροι σκοτώνουν τον άντρα της κυρ- Αργυράκης Κρασάκενας, γεννημένης το 1764, και τα οκτώ αδέλφια του. Κι επειδή ενός κακού μύρια έπονται λίγο αργότερα, στη πανώλη του 1817 που θέρισε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του ήδη από άλλα βασανισμένου πληθυσμού της πόλης, χάνει και τα δυο παιδιά της και προλαβαίνει να σώσει μόνο το κοριτσάκι της τη Μαριόρα, μωρό της αγκαλιάς ακόμα, κρύβοντας το μέσα σε ένα ζεμπίλι και μεταφέροντας το στο κτήμα της στο Σκαλάνι.
Αυτή, έτσι τουλάχιστον όπως την τοποθετούν οι παλαιότεροι, είναι και η αρχή της κατάρας της μεγάλης Ηρακλειώτικης οικογένειας των Καλοκαιρινών που δυστυχώς δε σταματά εκεί αλλά εξακολουθεί και στο πρόσωπο τούτου του κοριτσιού, της Μαριόρας, που μεγαλώνοντας θα παντρευτεί το πρώτο Ανδρέα Καλοκαιρινό που έρχεται στο Μεγαλόκαστρο από το Τσιρίγο.
Δυστυχώς πεθαίνει κι η ίδια μόλις τριάντα δύο χρονών αφήνοντας πίσω της πέντε ορφανά παιδιά εκ των οποίων τελικά δεν επιζούν παρά ο Λυσίμαχος και Μίνωας Καλοκαιρινός, ο πρώτος ερασιτέχνης ερευνητής που με την επιμονή και τη δίψα του ρίχνει το θεμέλιο λίθο στην ανακάλυψη του Μινωικού ανακτόρου.
Ο Λυσίμαχος και ο Μίνωας Καλοκαιρινός είναι τα δυο πρώτα ορφανά μητρός της οικογένειας Καλοκαιρινού που πλήττονται από μια παράξενη μορφή κατάρας που αρχίζει μάλιστα να αποκτά πιο συγκεκριμένη μορφή μέσα από το αποχωρισμό μάνας και κόρης, με το θάνατο της μιας ή της άλλης, καθώς το φαινόμενο επαναλαμβάνεται και στις τρεις κόρες του Λυσίμαχου Καλοκαιρινού και της Ρεθυμνιώτισσας Αριστέας Διαμαπίδη , Βικτωρία, Στυλιανή και Σκεύω.
Η οικογένεια της οικογένειας Καλοκαιρινού είναι απολύτως γνωστή σε όλους σχεδόν τους Κρητικούς και δη τους Καστρινούς ενώ μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που έχει αποτελέσει κίνητρο συγγραφής σε μορφή μυθοπλασίας ή όχι
Το να τα διηγείται όμως κάποιος έχοντας τα υπ΄ όψιν σαν οικογενειακά βιώματα, σίγουρα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και πάνω απ΄ όλα αδιαμφισβήτητο.
Δυστυχώς πεθαίνει κι η ίδια μόλις τριάντα δύο χρονών αφήνοντας πίσω της πέντε ορφανά παιδιά εκ των οποίων τελικά δεν επιζούν παρά ο Λυσίμαχος και Μίνωας Καλοκαιρινός, ο πρώτος ερασιτέχνης ερευνητής που με την επιμονή και τη δίψα του ρίχνει το θεμέλιο λίθο στην ανακάλυψη του Μινωικού ανακτόρου.
Ο Λυσίμαχος και ο Μίνωας Καλοκαιρινός είναι τα δυο πρώτα ορφανά μητρός της οικογένειας Καλοκαιρινού που πλήττονται από μια παράξενη μορφή κατάρας που αρχίζει μάλιστα να αποκτά πιο συγκεκριμένη μορφή μέσα από το αποχωρισμό μάνας και κόρης, με το θάνατο της μιας ή της άλλης, καθώς το φαινόμενο επαναλαμβάνεται και στις τρεις κόρες του Λυσίμαχου Καλοκαιρινού και της Ρεθυμνιώτισσας Αριστέας Διαμαπίδη , Βικτωρία, Στυλιανή και Σκεύω.
Η οικογένεια της οικογένειας Καλοκαιρινού είναι απολύτως γνωστή σε όλους σχεδόν τους Κρητικούς και δη τους Καστρινούς ενώ μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που έχει αποτελέσει κίνητρο συγγραφής σε μορφή μυθοπλασίας ή όχι
Το να τα διηγείται όμως κάποιος έχοντας τα υπ΄ όψιν σαν οικογενειακά βιώματα, σίγουρα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και πάνω απ΄ όλα αδιαμφισβήτητο.
Η Βικτωρία Παπαδάτου λοιπόν, κόρη της Αριστέας Β. Κριμπά και δισέγγονη του Λυσίμαχου Καλοκαιρινού, στο βιβλίο της « Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ Η ΚΡΗΤΗ», περνά όλη ετούτη την ιστορία και παράλληλα την ιστορία της Κρήτης μια συγκεκριμένη περίοδο, σαν γεγονός που πλάστηκε κι αναπτύχθηκε μέσα της παράλληλα με την πορεία της ζωής της καθώς είναι στενά συνδεδεμένο με τα πρώτα παιδικά της ακούσματα, από το στόμα της μάνας της.
Για να γίνει κατανοητό το πόσο κοντινή της είναι όλη αυτή η ιστορία, πρέπει να γίνει γνωστό πως η Σκεύω Καλοκαιρινού, η γυναίκα που έκλεψαν οι Τούρκοι στη σφαγή του 1898, ήταν μόνο δέκα τρία χρόνια μεγαλύτερη από τη μητέρα της!!
Το βιβλίο της Βικτωρίας Κριμπά «Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ Η ΚΡΗΤΗ» εκτός του ότι είναι ένα οδοιπορικό σε γνωστές και άγνωστες πτυχές μιας αιματοβαμμένης περιόδου του νησιού μας, ένας φόρος τιμής απέναντι στη γυναίκα που τη γέννησε μαθαίνοντας πρώτιστα να είναι ανθρώπινη και να αγαπά το τόπο της, είναι παράλληλα κι ένας εξορκισμός στη κατάρα που δεν αποφάσισε να σταματήσει παρά μονάχα αφού πρώτα είχε θερίσει γενιές και γενιές ανθρώπων.
Το βιβλίο της Βικτωρίας Κριμπά «Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ Η ΚΡΗΤΗ» εκτός του ότι είναι ένα οδοιπορικό σε γνωστές και άγνωστες πτυχές μιας αιματοβαμμένης περιόδου του νησιού μας, ένας φόρος τιμής απέναντι στη γυναίκα που τη γέννησε μαθαίνοντας πρώτιστα να είναι ανθρώπινη και να αγαπά το τόπο της, είναι παράλληλα κι ένας εξορκισμός στη κατάρα που δεν αποφάσισε να σταματήσει παρά μονάχα αφού πρώτα είχε θερίσει γενιές και γενιές ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου