Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Ίσως να φταίνε κι οι μέρες που θυμίζουν:
Το σπίτι στο χωριό…
Το μελαγχολικό χτύπημα-ίσαμε το Μ. Σάββατο- της καμπάνας.
Την μυρωδιά της Πασχαλινής ξεφουρνιάς και τα τσουρέκια που δοκίμαζες εσύ κρυφά από Θεό κι ανθρώπους-για να μην πας στην κολαση αν χαλούσες τη Μεγαλοβδομαδιάτικη νηστεία.
Τις μυρωδιές από λεμονανθούς που έφτιαχναν οι μεγάλοι
το στεφάνι της Μ. Πέμπτης κι εσύ έκανες ό,τι μπορούσες ως βοηθητική.
Μα πάνω απ’ όλα, πάνω απ’ όλα όλα, την μυρωδιά και την αγκαλιά της γιαγιάς… αυτή τη μυρωδιά που δεν είχε να κάνει μ’ αρώματα- αλλά, ναι, ναι, μάλλον με κάτι σαν στάρι, κριθάρι, μπορεί και άχυρο, μπορεί και με όλα αυτά ανακατωμένα- κι αυτή τη ζεστή αγκαλιά που σ’ έπαιρνε για να σε ξεκουράσει από τις σκανταλιές της μέρας και να σε κανακέψει «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου» δεν υπάρχει περίπτωση να την ξεχάσεις όσα Χριστούγεννα κι Αναστάσεις κι αν περάσεις στη ζωή σου… όσες ρυτίδες κι αν σκεπάσουν την αλλοτινή νιότη σου κι όσες άσπρες τρίχες κι αν ευλογήσουν τα μαλλιά σου- γιατί βέβαια ευλογία είναι να γερνάς-.
Μυρωδιά και αγκαλιά είναι μνήμες που τις κουβαλάς μέχρι
να πεθάνεις, κι όχι απλώς στις αποθήκες του μυαλού μας, αλλά κυριολεκτικά στο
κύτταρο μας, γι’ αυτό και τώρα τελευταία
οι επιστήμονες τους έδωσαν το όνομα κυτταρική μνήμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου