Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Διακρίνω, με χαρά μεγάλη ασφαλώς, μια στροφή του κόσμου τον τελευταίο καιρό στον τόπο μας-για αλλού δεν ξέρω- σε ότι έχει να κάνει με το χωριό και γενικότερα με την επιστροφή στη φύση και στα «καλά» του παρελθόντος… το υπογραμμίζω αυτό, στα καλά του παρελθόντος, πα να πει την αγάπη στη φύση και σε ένα ρυθμό ζωής που φέρνει και ένα πιο ποιοτικό αποτέλεσμα ζωής.
Όλο και περισσότεροι μεσήλικες και συνταξιούχοι επιστρέφουν και
ανακαινίζουν το από χρόνια εγκαταλειμμένο σπίτι στο χωριό, ή αν δεν υπάρχει
σπίτι φροντίζουν και αγοράζουν κανένα χαλασματάκι αξιοποιώντας το ανάλογα, και
όλο και περισσότεροι νέοι αρχίζουν και ασχολούνται με το λιομάζωμα, με το
κλάδεμα, με το φύτεμα, και με ότι τέλος πάντων σε κάνει να έρχεσαι σε
μεγαλύτερη επαφή με τη φύση.
Το θέμα ασφαλώς δεν είναι απλό γιατί όπως και να το κάνουμε θέλει κότσια η γης για να την δαμάσεις, κι όχι απλά κότσια αλλά γερά κότσια, επομένως θέλει και μεγάλη σκέψη έως ότου το αποφασίσεις, τουλάχιστον οριστικά.
Σαν συνηθίσεις όμως να ζυμώνεσαι μαζί της, σαν
μάθεις να την αντιμετωπίζεις και να της φέρεσαι με το σεβασμό που της αξίζει,
πιστέψτε με, σε αποζημιώνει με ένα τόσο εκπληκτικό, τόσο απίστευτα όμορφο αποτέλεσμα
που δεν νιώθεις απλώς σαν να ξαναγεννιέσαι, ξαναγεννιέσαι όντως!
Η μάνα γη που σε γεννά την πρώτη φορά, σε γεννά, και σε ξαναγεννά, και σε ξαναγεννά, σε μεταμορφώνει σε μαγικό φοίνικα που ανασταίνεσαι από τις στάχτες σου, και νομίζω αυτό είναι το ζητούμενο όλων μας, η αέναη ανάσταση.
Ας μην την αναζητήσουμε λοιπόν πουθενά αλλού παρά μονάχα μέσα στη φύση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου