Τότε που το «σκουτελικό» στις γειτονιές της πόλης μας έδινε κι έπαιρνε

 

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Απεχθάνομαι τους πολυθόρυβους δρόμους με τα εκνευριστικά κορναρίσματα  και τους ανθρώπους που τρέχουν λες και τους κυνηγούν  δίχως να καταλαβαίνουν πως ο μόνος διώκτης μας είναι ο χρόνος γι’ αυτό και πρέπει να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή… μα την κάθε στιγμή… γι’ αυτό κι εγώ προτιμώ τους αργούς και πιο απολαυστικούς ρυθμούς μιας άλλης εποχής και πάντα, οπουδήποτε κι αν θέλω να καταλήξω, επιλέγω να πηγαίνω μέσα από τα στενά της πόλης μας γιατί πιστέψτε με, εκεί μόνο υπάρχουν ακόμα κάποια ίχνη από τις παλιές ομορφιές.

Περπατώντας λοιπόν το καλοκαίρι σε ένα από αυτούς τους «χθεσινούς δρόμους» της πόλης μας αντίκρισα την εικόνα που βλέπετε κι από φόβο μην χαθεί θεώρησα καθήκον μου «να την κλέψω» για να την διατηρήσω στην αιωνιότητα.

Μετά… μετά η ατμόσφαιρα γύρω μου αυτόματα πλημμύρισε μυρωδιές από γιασεμί και νυχτολούλοδο, το μέσα μου έκανε στροφή, και δίχως να το θέλω γύρισε στο τότε. τότε που στον Μασταμπά που γεννήθηκα και μεγάλωσα, επομένως μπορώ να έχω άποψη, όχι μόνο οι ηλικιωμένες αλλά όλες οι γυναίκες κάθονταν έξω από την πόρτα τους τις γλυκές ώρες  του καλοκαιρινού δειλινού σαν μια παρέα!

Τότε που οι άνθρωποι βάδιζαν έχοντας στο στόμα ένα συνεχές «καλημέρα… καλησπέρα… τι κάνεις; Τι κάνουν τα παιδιά; Χρειάζεσαι τίποτα, πάω στον μπακάλη» και όχι σαν σήμερα που συναντώνται πρόσωπο με πρόσωπο και κάνουν στροφή για να μην χαιρετιστούν…

Τότε που σύσσωμη η γειτονιά συμμετείχε στο πένθος του ενός και για σαράντα ολόκληρες μέρες απαγορεύονταν να ανοίξουν ραδιόφωνο στα σπίτια τους έστω και σε χαμηλή ένταση…

Κουζινικά σκεύη της εποχής του «σκουτελικού».

Τότε που οι πολλοί ήταν για τον ένα και ο ένας για τους πολλούς… τότε που η αδιαφορία δεν είχε πάρει ακόμα τη θέση του νοιαξίματος και το «σκουτελικό»-το  πιάτο το φαί που προσφέρεται για μυρωδιά- έδινε κι έπαιρνε πηγαίνοντας από την μια πόρτα στην άλλη… από την μια ανοιχτή πόρτα στην άλλη… γιατί όλες οι πόρτες ήταν ανοικτές τότε, και πως θα μπορούσαν να μην είναι, αφού και οι καρδιές ήταν ολάνοικτες και μοσχομύριστες σαν μπαξές τότε…

Όλα αυτά, καθώς και αρκετά άλλα-όπως ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια- έφερε στο μυαλό μου η παραπάνω φωτογραφία κι ως συνήθως αποφάσισα να τα μοιραστώ μαζί σας γιατί οι μνήμες αυτές δεν μου ανήκουν… οι μνήμες αυτές δεν γίνεται να είναι ιδιωτικές, οι μνήμες αυτές ανήκουν σε όλους… ή τουλάχιστον σε εκείνους που, έστω και νοερά,  θα ήθελαν να δώσουν ένα πιο λευκό χρώμα στην μουντάδα που έχει σκεπάσει τον κόσμο μας σήμερα….