Ο χρόνος φθείρει …αξίες, πρόσωπα, καταστάσεις, κτίρια… Η μνήμη όμως οφείλει να αντιστέκεται, να επιτελεί στο έπακρον το ρόλο της. Να επανέρχεται σε εποχές όπου η ακμή ήταν εκεί! Η ξεχαρβαλωμένη ταμπέλα του πάλαι ποτέ δοξασμένου Ντορέ… μαρτυρά το πόσο προσπεράστηκε από την αλλαγή των καιρών.
Εδώ χτυπούσε παλιότερα η καρδιά της πόλης, τώρα μου φαίνεται πως άλλαξε θέση και πήγε στη δεξιά μεριά, του σώματος της! Κράτα γερά Ηράκλειο γιατί έχεις μεγάλη Ιστορία ,πίσω σου μα και μπρος σου!
Ματιά στις παλιές δόξες:
Όπως σε άλλα μέρη της Ελλάδας, κατά το πρώτο διάστημα εμφάνισης του κινηματογράφου στο Ηράκλειο, προβολές πραγματοποιούνταν κυρίως σε πλατείες, καφενεία και θέατρα. Η πλατεία Ελευθερίας ήταν τότε το κέντρο της πόλης και παρέμεινε επίκεντρο της ψυχαγωγικής δραστηριότητας για το μεγαλύτερο διάστημα του αιώνα.
Γύρω απ’ αυτήν βρίσκονταν συγκεντρωμένα καφενεία, θέατρα και αργότερα κινηματογράφοι, μέρη στα οποία αναπτύχθηκε η τοπική κινηματογραφική δραστηριότητα..
Τα καφενεία «Ποσειδών», «Μπολσεβίκου», «Ντόρε» και αυτό του θεάτρου «Πουλακάκη», φιλοξενούσαν στον υπαίθριο χώρο τους προβολές τα καλοκαίρια της περιόδου 1926-’28. Επίσης, υπάρχουν επιχειρήσεις για τις οποίες δε διευκρινίζεται τοποθεσία λειτουργίας, αλλά για ορισμένες μπορεί να πιθανολογήσει κανείς ότι επρόκειτο για υπαίθριες λόγω του ονόματός τους, όπως αυτή των «Τριών Καμαρών», παλιότερη ονομασία της πλατείας Ελευθερίας.
Οι αρχές του 20ου μ.Χ. αιώνα βρήκαν την πλατεία ως τον κυριότερο τόπο αναψυχής των Ηρακλειωτών. Λίγο αργότερα, στα μέσα του 20ου ένα μέρος της διαμορφώνεται σε κήπο και αποκτά τσιμεντένιο περίβολο και κάγκελα, ο οποίος έκλεινε κάθε βράδυ. Μέχρι το 1975 περίπου, η Πλατεία Ελευθερίας ήταν το επίκεντρο της κυριακάτικης βόλτας των κατοίκων του Ηρακλείου. Μικροί και μεγάλοι περπατούσαν από το σχολείο Καπετανάκειο (ανατολικά της πλατείας) προς το άγαλμα του Βενιζέλου, διέσχιζαν την πλατεία Ελευθερίας και συνέχιζαν στην Λεωφόρο Δικαιοσύνης μέχρι το Μεϊντάνι, το κεντρικό σταυροδρόμι του Ηρακλείου κοντά στα Λιοντάρια. Από το σημείο αυτό επέστρεφαν προς την Πλατεία Ελευθερίας ξανά, και η διαδρομή επαναλαμβανόταν μέχρι να κουραστούν.
Το τελευταίο καφενείο, ήταν το περιβόητο «Ντορέ», αρχικά ιδιοκτησίας Πετράκη κι αργότερα Μανόλη Αγγελιδάκη. Είχε ξεκινήσει να λειτουργεί ως καφενείο, εξελίχθηκε σε κέντρο διασκέδασης και τελικά σε κινηματογράφο στη δεκαετία του ’50. Στα τέλη του 1920, ως καφενείο, προέβαλλε ταινίες στον εξωτερικό του χώρο.
Οι παλιές φωτογραφίες κρατούν ζωντανό το χθες…
Συντάκτης: Μαρία Ορφανάκη
CretaPlus
Πρώτη δημοσίευση 2012-11-29 20.47
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου