«Ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω….» Ναι, ισχύει στην Κρήτη

Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη

 

 Αν μπορούσε  να εξηγηθεί λογικά το υπέρτατο δέος που κυριεύει δυο νέους ανθρώπους τη στιγμή που κρατώντας χέρι-χέρι  περνούν στο εσωτερικό μιας εκκλησίας για να ενωθούν κάτω από θεϊκές κι ανθρώπινες ευλογίες σε σάρκα μία…

Αν μπορούσε να εξηγηθεί η απροσδιόριστη μεν αλλά μέγιστη  και υπαρκτή εν τούτοις διαφορά που βρίσκεται ανάμεσα σε μια απλή σχέση, ή έστω αρραβώνα, και σ΄ ένα γάμο…

Αν μπορούσε επίσης να εξηγηθεί τι είναι εκείνο που  κάνει άνδρες και γυναίκες  αλλά  ένα παραπάνω   τις γυναίκες  - για τις οποίες  μάλιστα έχει ειπωθεί, χαριτολογώντας θέλω να ελπίζω, πως δύο όλοι κι όλοι είναι οι σκοποί της ζωής τους: α ) να μεγαλώσουν για να παντρευτούν και β)  όταν χωρίσουν να ξαναπαντρευτούν…- να  αντιμετωπίζουν τα δεσμά του γάμου όχι  απλώς αρνητικά αλλά αντίθετα σαν απόλυτης ανάγκης δέσιμο…τότε  ασφαλώς  θα μιλούσαμε  θα μιλούσαμε για μια απλή κι άνευ ιδιαιτέρου νοήματος τελετή και σίγουρα όχι για ένα μυστήριο  όπως χαρακτηρίζει το γάμο η θρησκεία μας συνιστώντας  μάλιστα αυστηρά τον απόλυτο σεβασμό  προς αυτόν με το  «…  ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτο…»

Συχνά πυκνά μας τρομάζουν βέβαια με υπερβολικούς αριθμούς διαζυγίων    ή με ότι το πιο αρνητικό μπορεί να   κρύβει  η κάθε κατάσταση στην υπερβολή του.

Σε γενικές γραμμές όμως, απ΄ ότι φαίνεται  ο γάμος τείνει να ξεριζωθεί αλλού και όχι στο τόπο μας αφού ακόμα και  με τόσες ξενόφερτες εισβολές  που τα τελευταία χρόνια μας κατακλύζουν, οι ρίζες  του βαστούν  ακόμα γερά  στην ελληνική πραγματικότητα και την ιεροσύνη του μυστηρίου δείχνουν να την ασπάζονται οι πάντες, ή τουλάχιστον σχεδόν οι πάντες.

Άνδρες και γυναίκες έγγαμης ή άγαμης κατάστασης και συνάμα  κάθε ηλικίας αποδέχονται  με ευλάβεια το γάμο  απορρίπτοντας όμως  τη κίνηση  όταν γίνεται απλώς για το τυπικό του πράγματος και το θεαθήναι και κρατώντας μονάχα τη πεμπτουσία του μυστηρίου  που σίγουρα δεν είναι άλλη από την αγάπη…..

 

Ζ Π.

Είμαι μόλις είκοσι τεσσάρων  χρονών και φοβάμαι μήπως  με χαρακτηρίσουν  παλιομοδίτισσα αλλά πάλι  δε με απασχολεί κι ιδιαίτερα αφού εγώ είμαι ξεκάθαρη με τον εαυτό μου και τα δικά μου τα πιστεύω μεταφράζονται ως εξής:

Δε θεωρώ πως αν δεν υπάρχει αγάπη ανάμεσα στο   ζευγάρι ο γάμος σαν γεγονός είναι και εκείνος που  από μόνος του θα τη προκαλέσει. Όταν όμως   το απόλυτο συναίσθημα υπάρχει εκ των προτέρων  νομίζω  πως κάποιες «μαγικές»  ενέργειες συντείνουν στην ένωση δύο ανθρώπων μέσα από το γάμο  και η αγάπη πολλαπλασιάζεται . Κάτι σαν ευλογία μ΄ άλλα λόγια…

 

Γ. Σ.

 

Προσωπικά είμαι από τους μονογαμικούς άντρες  γι΄ αυτό ίσως και πιστεύω απόλυτα στην ιεροσύνη του  μυστηρίου   όταν βέβαια προϋπάρχει το  συναίσθημα . Όχι να παντρευτείς απλώς για να παντρευτείς… Όταν όμως αγαπάς  θεωρώ  πως όχι  μόνο επικυρώνεις το συναίσθημα σου με το γάμο αλλά αυτονόητα  εννοείται πως επιβάλλεται κιόλας να παντρευτείς…

 

Β. Ε.

Όντας βέβαιη  πως η σχέση αποκτά μια άλλη ουσία μετά το γάμο, ασπάζομαι το μυστήριο του γάμου  γι΄ αυτό κι αποφασίζω να παντρευτώ από τα είκοσι πέντε μου καθώς βλέπετε και από τη πρόβα του νυφικού που με πετυχαίνετε. 

Δυστυχώς όμως  νομίζω πως για τους πολλούς ίσως δεν έχει τόση αξία όπως είχε παλιότερα.

Τώρα  όσο  εύκολα παίρνουμε  την απόφαση να παντρευτούμε τόσο εύκολα κιόλας την αλλάζουμε…

Τ. Α.

 

Πιστεύω  ότι στην Ελλάδα αλλά ειδικότερα στη Κρήτη, κρατά πολύ γερά ακόμα  ο θεσμός του γάμου. Εγώ προσωπικά από το να συζώ  με μια γυναίκα, που ανά πάσα στιγμή ή αυτή μπορεί να μου τη κάνει ή εγώ   να τη  κάνω σ΄  αυτήν, επιλέγω να παντρευτώ. Θα πεις τώρα  μέσα από το γάμο ίσως και να κρατιέσαι με το ζόρι… Όχι, δε το πιστεύω, απλώς  όπως κι αν το κάνεις η σχέση  αποκτά άλλη  σοβαρότητα…

 

Κ. Χ.

Πιστεύω και σέβομαι απόλυτα το «ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτο…» που λέει η θρησκεία μας   θεωρώ όμως πως εμείς οι άνθρωποι τα  έχουμε κάνει διαφορετικά. Μέσα από τα δεσμά του γάμου  πάντως ανεξήγητα εντελώς   η σχέση αποκτά μια άλλη οντότητα, πιο αληθινή, πιο ουσιαστική… Νομίζετε πως είναι τυχαίο το ότι σε μια ελεύθερη σχέση λες ο «γκόμενος μου… η γκόμενα μου…» και στο γάμο « ο άντρας μου… η γυναίκα μου; » Ας το σκεφτούν αυτό  εκείνοι που δε πιστεύουν στο γάμο…

 

Γ. Α.

Όχι μόνο εγώ αλλά απ΄ ότι γνωρίζω κι απ΄  αυτά που συζητώ με φίλες και φίλους,  κι οι περισσότεροι από τους συνομήλικους, πιστεύουμε απόλυτα στο μυστήριο του γάμου. Εγώ προσωπικά  δε θα αποφάσιζα ποτέ να συζήσω με  ένα άντρα δίχως να παντρευτώ αφού , πες από ανατροφή πες από ιδιοσυγκρασία,  είμαι  απόλυτα πεπεισμένη πως ο γάμος είναι ο συνδετικός κρίκος της οικογένειας και η οικογένεια μου αρέσει πάρα πολύ.

 

 

Γ.  Γ.

Στην Ελλάδα ισχύει πάρα πολύ  ακόμα ο θεσμός του γάμου και ευτυχώς γιατί αν πάψει να ισχύει κι αυτός όπως και τόσοι άλλοι  πυλώνες της κοινωνίας μας που κλυδωνίζονται τώρα τελευταία, αλίμονο μας. Μετά  θα ισοπεδωθούν όλα…

Πιο προσωπικά  τώρα, η δική μου η άποψη είναι πως σίγουρα μια  σχέση ασφαλώς και είναι πιο ερωτική πριν το γάμο. Όμως πιστεύω πως  ο καιρός που σε κάνει να αντιμετωπίζεις το έτερον ήμισυ σου σαν το έτερο κομμάτι του ίδιου του σώματος σου, δημιουργεί και άλλα πιο σταθερά  και πιο ουσιώδη συναισθήματα έστω κι αν είναι λιγότερο ερωτικά. Δημιουργεί την αληθινή αγάπη  που μόνο με τον καιρό και μετά από πολλές δοκιμασίες μπορείς να αισθανθείς.

Κι αυτού του είδους η αγάπη αξίζει για μένα πάνω απ΄ όλα.