Το σήμερα δεν μου αρέσει κι είναι χρέος μου να το κάμω καλύτερο απο το χθες… -Εικόνες-

 Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

 Θυμάμαι τις παρελάσεις την εποχή που ήμουν παιδί… τις θυμάμαι ακόμα και τότε που το παιδί μου ήταν παιδί…

 Γαλήνη, περηφάνια, συγκίνηση, ομοψυχία, και στο τέλος μπακαλιάρος με  σκορδαλιά η ψαρόσουπα..,

 

Άντε το πολύ πολύ να γίνονταν κάνας περίεργος συνωστισμός στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς που προηγούνταν πριν της επιστροφής στο σπίτι απ’ όλη τη «περήφανη» νεολαία της παρέλασης…

Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο…

Και βλέπω αυτο σήμερα και μου έρχεται να μπήξω τα κλάματα…

 

Έτσι για λίγο όμως… σαν παρόρμηση της στιγμής… γιατί μέσα μου ξέρω καλά πως τα κλάματα είναι απόρροια ραγιαδισμού, και η περήφανη μέρα, της οποίας το νόημα γιορτάζουμε σήμερα  μου επισημαίνει ακριβώς  το αντίθετο.

Να μην είμαι σκλάβα και ραγιάς κανενός… η μνήμη των ανθρώπων των οποίων την θυσία γιορτάζουμε σήμερα αλλά μου παραγγέλνει.

 

Να μη σκύψω το κεφάλι… να παλέψω για να παραδώσω λεύτερο έδαφος στα παιδιά και τα εγγόνια μου, στα παιδιά και στα εγγόνια σου… λεύτερο έτσι όπως ακριβώς μου παραδόθηκε κι εμένα.

Να αντιτάξω το κεφάλι στη νέα σκλαβιά που μου επιβάλλουν και να βροντοφωνάξω ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο ΟΧΙ στους νέους εισβολείς που κατακεραυνώσαν το μέλλον μου και το μέλλον σου αδερφέ μου!

ΟΧΙ λοιπόν, ΟΧΙ, ΟΧΙ ΟΧΙ…

Το σήμερα δεν μου αρέσει κι είναι χρέος μου να το κάμω καλύτερο απο το τότε…