Συνέβησαν κάποτε στην Κρήτη…Ροζ σκάνδαλα με περίγραμμα φήμης.

 

Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη

Αν θυμάμαι καλά το ροζ χρώμα μέχρι πρότινος συμβόλιζε  την τρυφεράδα και την αθωότητα των βρεφικών χρόνων, το όνειρο, κι άντε στη χειρότερη περίπτωση κάποιες αχνές επιθυμίες που μόλις ξεκινούσαν να δειλοφαίνονται πάνω σε ένα εφηβικό σώμα, που κι αυτό βέβαια με τη σειρά του μόλις που ξεκινούσε να διαμορφώνεται άρα εκ των πραγμάτων πόσο έντονες θα μπορούσαν να ήτανε. Το πώς τώρα, το τι, το γιατί και το διότι το ροζ στη πορεία μεταπήδησε να χαρακτηρίζει λεκτικά ότι έχει να κάνει με τη σεξουαλική ανομία, αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρω και νομίζω πως εξίσου  με μένα μάλλον δεν θα το ξέρουν και οι πολλοί.

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως το ροζ διαλύεται εύκολα με αποτέλεσμα να μη προφυλάζει αρκετά όλα εκείνα  τα σκάνδαλα- ή έστω τα σκανδαλάκια -που κατά διαστήματα αποφασίζουν να σκεπάσουν από κάτω του.

Κι αν υποθέσουμε ότι μερικά από αυτά καταφέρνουν να  αποφύγουν το δημοσιογραφικό ή, στη χειρότερη περίπτωση, αστυνομικό μάτι, δεν καταφέρνουν ωστόσο με τίποτα να αποφύγουν τη μεταφορά τους από το ένα στόμα στο άλλο…πόσο μάλλον δε σε ένα μικρό επαρχιακό τόπο σαν το τόπο που ζούμε.

Έτσι, τα γεγονότα  που σας παραθέτουμε στο παρόν κείμενο κατά ένα 90% δεν αποκλείεται να σας είναι γνωστά,  για τους ευνόητους λόγους όμως τα παρουσιάζουμε με το περίγραμμα της φήμης που τα παραλάβαμε, με ανάλαφρη  καλοκαιρινή διάθεση και από κει και πέρα… ο νοών νοείτο!

Τι  σου κάνει ένα τηλέφωνο…

Το θέμα δυστυχώς δεν είναι να το κάνεις, το θέμα κυρίως είναι να ξέρεις να το κάνεις γιατί αλλιώς άστα καλύτερα.

Άστα γιατί τότε μπορεί να την πατήσεις έως ακόμα κι από ένα τηλέφωνο, -και μη φανταστείτε κάτι σε είδος τελευταίας τεχνολογίας, ένα απλό σταθερό τηλέφωνο χωρίς καν αναγνώριση κλίσης την έκανε τη ζημιά- όπως ακριβώς την πάτησε κι η κυρία που πήγε για μαλλί κι απ’ το ζόρι της βγήκε κουρεμένη!

Τι βγήκε και  κουρεμένη εδώ που τα λέμε, αυτά  για το συγκεκριμένο επεισόδιο είναι ήπιες και εντελώς μεταφορικές εκφράσεις  μια και η μαντάμα –επιχειρηματίας στο επάγγελμα-δεν βγήκε αλλά στην κυριολεξία  την έβγαλε τραβώντας την από τα μαλλιά ο σύζυγος έξω από κεντρικό ξενοδοχείο κι όπως καταλαβαίνετε μέχρι να τη βγάλει όλες οι τρίχες της κεφαλής της είχαν απομείνει στα χέρια του!

Ε μα κι εσύ κυρά μου όταν πηγαίνεις στα απόμερα παίρνε και  μια σχετική προφύλαξη, κι όχι, όχι, δεν αναφέρομαι απαραίτητα τη προφύλαξη που εννοείς…φέρσου και με κάποια σύνεση γιατί είδες, από παντού μπορείς να τη βρεις, αλλά να τη βρεις κι από ένα τηλέφωνο;;; Αίσχος!

Και καλά, κατανοώ απόλυτα πως  τηλεφώνησες σπίτι σου γιατί ήθελες να βεβαιωθείς πως ο νόμιμος βρίσκονταν χιλιόμετρα μακριά την ώρα που εσύ «έτρωγες μπακλαβά γωνία», αλλά ήθελα και να ΄ξερα που τα ‘χες τα μάτια σου βρε  χριστιανή μου και σε τι ακριβώς θέση, εκτός της θέσης του,  πέταξες  το ακουστικό μετά το πέρας του τηλεφωνήματος για να ακουστούν τόσο ξεκάθαρα απ΄ την άλλη πλευρά του σύρματος τα αχ σου και τα βαχ σου;

Δηλαδή, αντί να πάρει κάποιος άλλος τηλέφωνο το κερατά και να τον ενημερώσει πριν είναι αργά-που λέει και το τραγούδι- τον πήρες μονάχη σου; Έλεος…

Εταιρία «ροζ εξυπηρετήσεων» σε πολυκατοικία in προαστίου του Ηρακλείου.

Και μετά μου λένε  εμένα να σταματήσω να βλέπω ταινίες του τύπου  «λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» γιατί λέει είμαι out.  Μωρ’ τις μας λες, εκεί νιώθω περισσότερη ασφάλεια γιατί είδαμε και τα καλά τους στα in, μαγαζιά και προάστια… -Καλά ντε μη φωνάζεις , όπου και να κοιτάξεις φασκελοκουκούλωστα τελικά, το ξέρω.-

Σε διαμέρισμα λοιπόν πολυτελούς πολυκατοικίας, ακριβώς για να μην τις υποψιάζονται, φρόντισαν οι κοκοτούλες κι ασφάλισαν την  επιχείρηση τους η οποία μάλλον πρέπει να λειτουργούσε  επικερδώς γιατί διαφορετικά  δεν εξηγείται  και η διάρκεια της.

Μέχρι που…μέχρι που πήρε πρέφα τη δουλειά ο συνταξιούχος που άλλη δουλειά δεν είχε από τα να παρατηρεί το έμπα και το έβγα της πυλωτής, του έκαναν ένα ασυνήθιστο κλικ οι άγνωστες και περίεργες φάτσες που έβλεπε να πηγαινόρχονται καθημερινά,  και τους τα χάλασε…Το τι έγινε μη ρωτάτε, μη κοιτάτε που οι ιδιοκτήτες δεν άφησαν  το θέμα να περάσει στα χοντρά για να μη χαλάσει το prestige της πολυκατοικίας κι  ίσως γενικότερα και της ευρύτερης περιοχής…

Ο γκόμενος πυροβολεί κι ο αξιωματικός υπηρεσίας συνιστά μούγγα.

Ήτανε παιχνιδιάρα η γυναίκα, της άρεσαν τα «ξινά» από γεννησιμιού της…κι αφού παράλληλα ήταν και τυχερή και  σκύβανε το κεφάλι μπροστά της οι άντρες-νόμιμοι και παράνομοι- σαν φρεσκονοτισμένο χαμόμηλο, γιατί να μη το κάνει αφού το γούσταρε;  Ο καθείς με τα όπλα του, έτσι δεν λένε;

Επειδή όμως, όπως επίσης λένε, το κακό για να σταματήσει θέλει αντίκακο συν του ότι κάποια στιγμή όλοι βρίσκουνε το μάστορη τους, η κυρία μπορεί βεβαία να στάθηκε τυχερή στους εκάστοτε και  προπάντων στο σύζυγο -ο οποίος για να μη τη χάσει φρόντισε έγκαιρα να πάθει από μυωπία, αστιγματισμό , πρεσβυωπία κι ότι άλλο τέλος πάντων μπορείς να πάθεις για να φτάσεις σε σημείο γενικής τύφλωσης- δεν στάθηκε όμως τυχερή στην τελευταία γνωριμία, που σημειωτέων δάγκωσε κι αυτός τη λαμαρίνα μαζί της μέχρι κόκαλο.

Όταν όμως εκείνη, λίγους μήνες μετά άρχισε να βαριέται τις καψούρες κι αποφάσισε να τον αντικαταστήσει με μια καινούργια γνωριμία, ο περί ου ο λόγος-ένας Πειραιώτης βαρύμαγγας που δεν καταλάβαινε τη μάνα που τον γέννησε και την είχε ενημερώσει γι’ αυτό, να πεις πως δεν την είχε;- δεν  άφησε να περάσει το θέμα άψαχτο.

Κι έτσι, «να την κάνεις στον άντρα σου μωρή  παλιοπ……να τη κάνεις και σ’ εμένα;» της φώναξε τη βραδιά που, μετά από ωρών καρτέρι που είχε στήσει έξω από το σπίτι της, είδε τη κυρία χαράματα  να κατεβαίνει από ένα άλλο αυτοκίνητο σαν να μη έτρεχε  τίποτα, και δίχως δεύτερη σκέψη τη πυροβόλησε.

Έλα σου όμως που αν έχεις τύχη διάβαινε…η σφαίρα πέρασε ξυστά δίχως να ακουμπήσει ούτε το νυχάκι της κυρίας η οποία στη συνέχεια-τελικά διαπιστώνω πως  η τύχη μάλλον πρέπει να είναι αποτέλεσμα θράσους-  αντί να τρέξει και να χώσει στα άδυτα της γης τις πομπές της, δεν δίστασε να  ζητήσει τη τιμωρία του Πειραιώτη από τον αξιωματικό υπηρεσίας του πλησιέστερου τμήματος που την είχαν μεταφέρει εν τω μεταξύ για να δώσει κατάθεση.

Από κει κι έπειτα κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το τι ακριβώς διαστάσεις θα έπαιρνε το θέμα- δεν ήταν και λίγο, για απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση μιλάμε, όχι παίξε γέλασε-αν  ο αξιωματικός υπηρεσίας που πάνω στον οποίο έπεσε η κυρία δεν ήταν ένα ανθρωπάκι του Θεού  που παραβλέποντας το τυπικό γράμμα του νόμου, της είπε πως αν θέλει εκείνη δεν θα καταγράψει το επεισόδιο  και της σύνεστησε να αφήσει κατά μέρος τις μηνύσεις και τα ρέστα  και να κάνει μούγγα γιατί αν δεν την ενδιαφέρει άντρας της και ο εαυτός της, επιβάλλεται τουλάχιστον να την ενδιαφέρουν τα παιδιά της  που όταν θα μεγάλωναν δεν θα τους άρεσε καθόλου μα καθόλου να υπάρχει ένα τέτοιο συμβάν στο βιογραφικό της μάνας τους.

Όταν η πιο μεγάλη σου αντίπαλος γίνεται η μάνα σου πως το αντιμετωπίζεις;

Το να μου πεις πως φοβάσαι μη σου κλέψει τον άντρα η απέναντι γειτόνισσα που «όλος τυχαίος» βγαίνει ξέβυζη συνέχεια στο μπαλκόνι δήθεν ότι απλώνει τη μπουγάδα της,  νομίζεις δε θα το καταλάβω και θα σε πω παρανοϊκή και υστέρω;

Ή  έστω εκείνη η περαστική που φτάνουν οι γάμπες της μέχρι τ’ αυτιά της ενώ εσύ ολόκληρη δεν ξεπερνάς το ένα εξήντα με τα χέρια ανάταση;  Θα το καταλάαααβω….

Ακόμα και για τη καλύτερη σου φίλη, τη κολλητή σου ρε παιδί μου, αυτή που μεγαλώσατε μαζί και μοιραστήκατε όλα σας τα παιδικά και εφηβικά όνειρα, να μου πεις κάτι τέτοιο πάλι θα το καταλάβω.

Αλλά όταν η πιο μεγάλη σου αντίπαλος γίνεται η γυναίκα που σε γέννησε, η  μάνα σου,  πως το αντιμετωπίζεις το θέμα;  Τι κάνεις; Τι λες; Δηλαδή σαν τι μπορείς να πεις;

Το μόνο που κατά τη γνώμη μου μπορείς να πεις  σε μια τέτοια περίπτωση  είναι «ας κάνω το σταυρό μου να φύγει η γρα από μπρος μου…» γιατί  γαμώτο δε γίνεται, στη καλύτερη περίπτωση μάνα από κόρη το λιγότερο μια 15ετία  διαφορά θα την έχουν. Δεν θα την έχουν;

Οπότε δεν καταλαβαίνω, αφήνεις το φρεσκοξεφουρνισμένο ψωμί σαν να λέμε και πιάνεις το καύκαλο; Έλα Παναγία μου,,,

Αλλά επειδή περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, ας το πάρει το ποτάμι κι αυτό, αναρωτιέμαι ωστόσο, προς χάριν της Αφροδίτης ρε παιδί μου στέλνει ο  διάολος στα εξ ων συνετέθη και το μόνο αδιάβλητο, όπως λέγεται,  συναίσθημα; Το συναίσθημα του μητρικού φίλτρου;

Και μη μου πείτε πως δεν ξέρετε για ποιους μιλώ, κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια εδώ στη πόλη μας….με επεισόδια και επεισόδια όπου η  μάνα διεκδικεί το πηδήκουλα γαμπρό από τη κόρη και τούμπαλιν.

Κι αν δεν τα ξέρετε δε σας φταίω εγώ, φροντίστε να ενημερώνεστε.

Έτσι είναι αυτά, άλλαξε γνώμη και ήθελε την αδελφή.

Καλά, μήπως άλλη του δείξανε κι άλλη του μπήξανε;  Αλλά πάλι μπα, αυτά συνέβαιναν κάποτε, δεν πιστεύω να συμβαίνουνε ακόμα.

Λογικά όμως –τώρα θα μου πεις, εξηγήθηκε ποτέ λογικά κανένας έρωτας;- δεν μπορεί να εξηγηθεί η σχέση που ανακαλύφτηκε πρόσφατα ανάμεσα  σε γαμπρό και κουνιάδα… απλώς έτσι είναι αυτά, άλλαξε γνώμη  ο άνθρωπος κι ήθελε την αδελφή.

Και την ήθελε δηλαδή πολύ εδώ που τα λέμε την αδελφή της γυναίκας του-κι εκείνη τον άντρα της αδελφής της το ίδιο βεβαίως-, τόσο πολύ που το παράνομο ζευγάρι αποφάσισε από κοινού να τα τινάξει όλα στον αέρα, και να φύγουν για να ζήσουν μακριά αλλά ελεύθεροι από όλο το συγγενικό περίγυρο τον έρωτα τους.

Μόνο που δυστυχώς στάθηκαν άτυχοι αφού, ποιος ξέρει γιατί, έκανε ο διάολος τελευταία στιγμή το τουφέκι καλάμι, τους ανακάλυψαν με τα διαβατήρια ανά χείρας και αυτή σου δίνω τούτη σου χαρίζω. Τουλούμιασαν τον επίδοξο εραστή οι συγγενείς της γυναίκας του ο οποίος φυσικά δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια αλλά έδωσε κι αυτός όσες μπόρεσε ενώ στη συνέχεια κατήγγειλε το συμβάν στην αστυνομία.

Από κει κι έπειτα «κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατο»- όπως έλεγαν κι οι πάνσοφοι μας πρόγονοι- για όλους μας κι υποθέτω το ίδιο ισχύει και γι’  αυτόν.

Κανείς δεν γνωρίζει αν όταν ηρεμήσουν τα πράγματα η γυναικούλα του  θα τον συγχωρήσει και θα του ανοίξει την αγκαλιά της ή αν θα ο ίδιος θα παραμείνει σταθερός κι ακλόνητος στην απόφαση που του μαύρισε το μάτι και τον έστειλε στα αστυνομικά τμήματα.

Να είστε σίγουροι όμως πως όταν κι εάν μάθω θα φροντίσω να σας ενημερώσω.

Γάμος τη Κυριακή αίτηση διαζυγίου τη Δευτέρα.

Καλέ αυτό δεν ήταν γάμος, αυτό ήταν κινηματογραφική ταινία με υπόθεση Far West…ξέρετε τώρα, από κείνες που αφού πρώτα εκσφενδονιστεί στον αέρα ότι υπάρχει στον περιβάλλοντα χώρο, γίνεται κατόπιν ένας μαλιχουλές όπου ο ένας δέρνει τον άλλο χωρίς κατά βάθος να ξέρουν γιατί δέρνονται, και στη συνέχεια, με το που θα ακουστεί η σειρήνα του περιπολικού, φσσσσσσς, μην τον είδατε το Παναή, ο σώζων εαυτό σωθήτο….

Βέβαια ο γαμπρός που ξεκίνησε πρώτος  τη φασαρία, ήξερε και γιατί τη ξεκίνησε, δεν τρελάθηκε ο άνθρωπος ν’ αρχίσει να βαρά έτσι στα καλά καθούμενα. Άλλο καπέλο το ότι δεν συγκρατήθηκε και να πάει την επαύριο κυριλάτα την  υπόθεση στα δικαστήρια.

Αλλά πάλι, έτσι εύκολα συγκρατείσαι ρε παιδάκι μου όταν συλλαμβάνεις στα πράσα την δύο ωρών γυναίκα σου να χαριεντίζεται  και να σαλιαρίζει με τον πρώην της κι εσύ να κουβαλάς ακόμα ρύζια και ροδοπέταλα από το μυστήριο;

Έπεσε η γης πάνω στο κεφάλι του και τον πλάκωσε… και προφανώς για να μη πέσει και κανένας άλλος γαλαξίας τα έκανε όλα μέσα στο κέντρο γης μαδιάμ. Δεν άφησε άσπαστο τίποτα, μέχρι που το συνέλαβαν, πέρασε την υπόλοιπη νύχτα- τι νύχτα δηλαδή, άντε με το ζόρι να είχαν απομείνει κάνα-δυο ωρίτσες μέχρι να βγει ο ήλιος- στο κρατητήριο, και το πρωί, αμέσως μετά την κατάθεση για το συμβάν, ντουγρού στο δικηγόρο του.

Έκανε αυτό που λένε: «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώνετε.»

Παντρεύτηκε τη Κυριακή, χώρισε τη Δευτέρα, ωραιότατα….