Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
Ο Ησίοδος στη Θεογονία του θεωρεί ως αρχαιότερη θεά τη Γη και ως αρχαιότερο θεό τον Έρωτα που είναι ο ωραιότερος από όλους τους αθανάτους! Ο Αγάθωνας τονίζει ότι ο έρωτας είναι αυτός που φέρνει την ειρήνη στους ανθρώπους, που εξαφανίζει την αγριότητα και χαρίζει ύπνο στα θλιμμένα κορμιά ενώ στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, που είναι το πρώτο στην ιστορία της ανθρωπότητας δοκίμιο για τον έρωτα, ο Φαίδρος υποστηρίζει ότι η ζωή των ανθρώπων δεν πρέπει να κατευθύνεται ούτε από συγγενικούς δεσμούς, ούτε από πλούτη, μα και ούτε και από τίποτα άλλο πέρα από τον έρωτα.
Στη συνέχεια ο Αριστοφάνης εκθέτοντας τη προσωπική του άποψη για τον έρωτα μας λέει ότι εν τη γενέση του το ανθρώπινο σώμα δεν ήταν αυτό που έχουμε τώρα, αλλά ήταν ένα σώμα διπλό, δύο σώματα δηλαδή ενωμένα σε ένα. Επειδή όμως οι άνθρωποι τόλμησαν κάποια στιγμή να τα βάλουν με τους θεούς, ο Δίας τους τιμώρησε κόβοντας στη μέση τα διπλά τους σώματα και φτιάχνοντας από τον καθένα δύο διαφορετικούς ανθρώπους που συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο. Μετά τη διχοτόμηση ωστόσο το κάθε σώμα αναζητούσε απεγνωσμένα το άλλο του μισό που όταν το έβρισκε το σφιχταγκάλιαζε και δεν έκανε τίποτα άλλο εκτός από το να περιμένει να ενωθεί ξανά μαζί του. Γι’ αυτό και ο έρωτας έχει ορισθεί σαν η αναζήτηση του χαμένου μας μισού…ερωτευόμαστε επειδή απλά ποθούμε να ξαναβρούμε την χαμένη μας ενότητα, επειδή νοσταλγούμε τη παλιά, ολοκληρωμένη μας φύση!
Παίρνοντας ωστόσο το λόγο ο μεγάλος ανατροπέας, ο Σωκράτης, αμφισβητεί τη θεϊκή υπόσταση του έρωτα και τον χαρακτηρίζει σαν δαίμονα- κάτι ανάμεσα σε θεό και άνθρωπο- πανούργο και δολοπλόκο…σαν ένα επιτήδειο γητευτή, κάθε άλλο παρά ωραίο όπως τον φαντάζονται οι περισσότεροι, που ξέρει απλώς να μαγεύει πότε με βότανα και πότε με όμορφα λόγια, κι επιπλέον μονίμως φτωχό, ξυπόλητο και άστεγο…που δεν κοιμάται σε στρώματα και κρεβάτια αλλά στην ύπαιθρο και στους δρόμους έχοντας ως μόνιμη σύντροφο τη στέρηση αφού ποτέ δεν έχει κάτι στον απόλυτο βαθμό μα βρίσκεται πάντοτε ανάμεσα σε αντίθετα πράγματα. ( Για παράδειγμα δεν είναι ούτε διαρκώς πλούσιος ούτε διαρκώς φτωχός μα πότε πλούσιος και πότε φτωχός.)
Με τη σειρά του ο μεγάλος τραγικός Ευριπίδης. διαχωρίζει τη δύναμη του έρωτα σε δύο μορφές, σ’ εκείνη που μπορεί να οδηγήσει στην Αρετή και σε εκείνη που μπορεί να οδηγήσει στην Αθλιότητα, ενώ με παρόμοιο τρόπο, πάλι στο Συμπόσιο του Πλάτωνα εντοπίζουμε τον «καλό» έρωτα, γιο της Αφροδίτης Ουρανίας μα και τον «κακό»έρωτα, γιο της Αφροδίτης Πανδήμου.
Είτε έτσι όμως είτε αλλιώς…. ο έρωτας ανήκει σε εκείνους που δέχονται να φτάσουν ως τα άκρα για χάρη του.
Όχι βέβαια… μη σας ξεγελά η ενημερωτική εισαγωγή γιατί το παρόν άρθρο καθόλου, μα καθόλου, ούτε σκοπεύει ούτε φιλοδοξεί να πάρει διαστάσεις ιστορικοφιλολογικού δοκιμίου περί έρωτος.
Το παρόν άρθρο φιλοδοξεί απλώς να γίνει το άρθρο μιας μερίδας ανθρώπων που είναι διαρκώς ερωτευμένοι με πάθος ή προσπαθούν να βρουν κάποιον για να τον ερωτευτούν με πάθος…που επιμένουν να βάζουν πάνω απ’ όλα τον έρωτα και να ψάχνουν τον έρωτα…να φαντασιώνονται τον έρωτα…που θέλουν να συναντήσουν τον έρωτα με ότι κι αν συνεπάγεται…
Κι οι άνθρωποι αυτοί δε μπορεί να είναι άλλοι από τους ανθρώπους που παρότι γνώριζαν ότι ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που ακροβατεί μεταξύ απόλυτης ολοκλήρωσης μα και ταυτόχρονα υπέρτατης δυστυχίας…που παρότι γνώριζαν ότι ο έρωτας είναι ότι το ωραιότερο έχει να δώσει η ζωή μα και τα απομεινάρια του ότι το χειρότερο, εκείνοι εν τούτοις αγνοώντας όλες τις καταστροφικές του συνέπειες τα πρόσφεραν όλα στο βωμό του επειδή ακριβώς φρόντισαν να συνειδητοποιήσουν
έγκαιρα πως είτε με θεϊκή υπόσταση είτε με δαιμονική, είτε έτσι δηλαδή είτε αλλιώς, ο έρωτας ανήκει μόνο σε εκείνους που δέχονται να φτάσουν ως τα άκρα για χάρη του με κάθε τίμημα …σε κανέναν άλλον!
Ο έρωτας είναι ο θρίαμβος του παραλογισμού πάνω στη λογική
Στέλιος 40
Ναι, το ξέρω, μεγάλωσα και «μυαλό δεν έβαλα…» Μεγάλωσα κι ακόμα εξακολουθώ να ερωτεύομαι…με πάθος, με ένταση, με τρέλα…με μια απίστευτη διάθεση να τα δίνω όλα ακόμα κι είναι εις γνώση μου ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάρω τίποτα…ούτε καν το ελάχιστο… Μεγάλωσα κι ακόμα κάθε φορά που ερωτεύομαι αισθάνομαι σαν ποτέ πριν από αυτή τη φορά να μην είχα αισθανθεί έτσι και μέσα μου όχι απλώς να λέω μα να είμαι τελείως σίγουρος πως « ποτέ ξανά άλλη φορά δεν υπάρχει περίπτωση να αισθανθώ έτσι…» Γιατί πώς να το κάνουμε βρε παιδιά, θέλουμε δεν θέλουμε όλα αυτά, κι άλλα τόσα που δεν μπορεί να συμπεριλάβει ο νους της λογικής είναι ο έρωτας. Να λες δε θα το ξανακάνω και την επόμενη στιγμή να αυτοαναιρείσαι είναι ο έρωτας…και αρρώστια είναι ο έρωτας…και κάποιος να εξουσιάζει τη σκέψη σου φασιστικότατα και συ να γουστάρεις είναι ο έρωτας…και χιλιάδες χρώματα με πεταλουδίτσες που χορεύουν στα λιβάδια είναι ο έρωτας…κι όλα αυτά μάλιστα δεν μας φαίνονται καθόλου γελοία και εξωπραγματικά όταν τα ζούμε εμείς ενώ αντίθετα μας φαίνονται απείρως γελοία και ουτοπικά όταν τα ζουν οι άλλοι…
Αργυρώ 24 χρονών.
Δεν ξέρω αν μεγαλώνοντας αλλάξω το χαρακτήρα μου σε διάφορα πράγματα και κατ΄ επέκταση και στο θέμα του έρωτα, όμως δεν νομίζω γιατί βασικά πιστεύω ότι στις βασικότερες δομές του ο άνθρωπος δεν φτιάχνεται αλλά γεννιέται. Κι εγώ λοιπόν γεννήθηκα για να ερωτεύομαι παράφορα , και γι’ αυτό θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο άτομο, άσχετα φυσικά αν πονάω και παράφορα! Όμως πίστεψε με, ούτε κοροΐδο αισθάνομαι ότι πιάνομαι μα ούτε και με νοιάζει καθόλου, αντίθετα θα έλεγα νιώθω μια ολοκλήρωση και δεν θα ήθελα καθόλου να είμαι από τη πλευρά των ανθρώπων που δίνουν το πόνο…καταλαβαίνεις τι θέλω να πω…από τη πλευρά των ανθρώπων εκείνων δηλαδή των μίζερων, των εγωιστών, των ανθρώπων που πέρα από τη πάρτη τους δεν τους ενδιαφέρει τίποτα και κανείς άλλος και πιστεύοντας ότι έτσι θα προφυλάξουν τον εαυτούλη τους φροντίζουν συστηματικά να αποφεύγουν τον έρωτα όπως ο διάολος το λιβάνι. Αναρωτιέμαι ωστόσο, αλήθεια μπήκαν ποτέ στο κόπο βάλουν το μυαλό τους να σκεφτεί τι χάνουν;
Θεοκτίστη 52 χρονών.
Σε όλες τις εσωτερικές διαδρομές της ζωής μου ακολουθούσα πάντοτε τυφλά τις προσταγές του έρωτα, και πίστεψε με, ποτέ δεν μετάνιωσα γι’ αυτό. Ήθελα να είμαι πάντα ερωτευμένη και καλά έκανα γιατί έτσι κατάφερα όχι μόνο να αισθάνομαι νέα αλλά και να παραμένω νέα, εσωτερικά και εξωτερικά… ήθελα να μην έχω καμιά σχέση με τη κουλ, τη ψύχραιμη και συμφεροντολόγα γυναίκα κι επέλεξα το εντελώς αντίθετο, επέλεξα να είμαι γυναίκα «χύμα στο κύμα» γιατί διαφορετικά θα βαριόμουν παράφορα, κι αυτό δεν μπορούσα να το κατάφερα διαφορετικά παρά μόνο με τον έρωτα. Τώρα θα μου πεις πήρα πόνο, ναι δε το αρνούμαι, πήρα και πολύ μάλιστα…και πόνο πήρα, και απόρριψη πήρα, και αδιαφορία πήρα αλλά έ και; Ο έρωτας είναι ο θρίαμβος του παραλογισμού πάνω στη λογική κι εγώ θέλω να θριαμβεύσω πάνω στο παράλογο…
Μαρίνα 32 χρονών.
Οι στίχοι του Πάριου εκφράζουν νομίζω απόλυτα το μεγαλείο του έρωτα :«Ένα ταξίδι στο φως, ένας 13ος θεός, μια γλυκιά φυλακή που δε θέλεις να βγεις από εκεί…»
Αυτό είναι ο έρωτας , ένας θεός, κι όχι μόνο για μένα νομίζω…στο κάτω- κάτω δε μπορεί να είναι τυχαίο και το ότι οι πρόγονοι μας τον είχαν αναγάγει σε θεότητα! Εκτός από θεότητα όμως είναι επίσης κι ένα σαράκι που κατατρώει και φυλακίζει το μυαλό και τη καρδιά σου σαν «γλυκιά φυλακή» για να αναφερθώ ξανά πάλι στο Πάριο, είναι μια τύφλωση διάρκειας ή μη, δεν έχει σημασία, όμως πάνω απ΄ όλα ο έρωτας είναι ένα πιστοποιητικό ζωής!!! Προσωπικά έχω πληγωθεί επανειλημμένως από τα βέλη του έρωτα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα σταματήσω να ερωτεύομαι…και δεν θα σταματήσω να ερωτεύομαι επειδή δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να σταματήσω να ζω…
Βέρα 19 χρονών.
Έχω ερωτευτεί μέχρι σήμερα μία φορά μόνο στη ζωή μου αυτή η φορά έκανε για δέκα! Αγνόησα τα πάντα και τους πάντες, τους γονείς μου που έσκιζαν τα κομμάτια τους και δεν τον ήθελαν γιατί είναι αρκετά μεγαλύτερος μου, τους φίλους μου, παράτησα το σχολείο, τα πάντα σου λέω, όμως δεν με νοιάζει. Μέχρι στιγμής όχι απλώς δεν έχω μετανιώσει για τίποτα αλλά ειλικρινά σου λέω θα έδινα κι άλλα τόσα για να είναι μαζί του…θα έδινα και τη ζωή μου ολόκληρη και μη σου φανεί καθόλου υπερβολικό!
Νίκος 45 χρονών.
Κάθε φορά που μια σχέση μου τελειώνει αισθάνομαι τον κόσμο να σβήνει κάτω από τα πόδια μου…φτάνω στο σημείο να κάνω κι ένα μήνα να βγω από το σπίτι μου, δεν μπορώ να δουλέψω, δεν μπορώ να φάω, δεν μπορώ να κοιμηθώ, γενικά δεν μπορώ να κάνω τίποτα… αισθάνομαι μόνο ότι παραλύω και ότι πονάω…πονάω αβάσταχτα…και ξέρεις γιατί; Γιατί ο έρωτας για μένα είναι υπόθεση ζωής…δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον έρωτα και μη βιαστείς να μου προβάλεις σαν εμπόδιο την ηλικία…ο έρωτας δεν έχει χώρο, δεν έχει χρόνο, δεν έχει όρια, δεν έχει ηλικία, δεν έχει τίποτα άλλο παρά μονάχα αυτή τη μαγική δύναμη που μπορεί να σε εκτοξεύσει και να σε μεταμορφώσει σε θεό, ή έστω σε υπεράνθρωπο, αλλά και φυσικά να σε στείλει στο τάφο πριν της ώρας σου… Η τελευταία σχέση που είχα, μια σχέση τρομερά έντονη και τέλειωσε πριν περίπου δύο μήνες, με διέλυσε, μου έδωσε τα πάντα αλλά και μου πήρε τα πάντα…δεν μετανιώνω όμως, οι στιγμές που έζησα ήταν τόσο δυνατές που προκειμένου να τις ξαναζούσα δεν θα δίσταζα να περάσω στο πολλαπλάσιο τον ίδιο και ακόμα πιο χειρότερο πόνο γι’ αυτό και δεν ντρέπομαι να πω :
«Μαρία αν με ακούς, αν με διαβάσεις θέλω να πω, είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβεις ποιος είμαι…Μαρία σε παρακαλώ γύρνα πίσω…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου