Με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο μου, το «Τρενάκι»
Ο ήρωας, ο μικρός Παναγιώτης, ονειρεύεται χρόνια να
εκπληρωσει το μεγάλο, παιδικό του όνειρο: Να αποκτήσει ενα τρενάκι.
Κι όταν επιτέλους φτάνει στο παρά πέντε για να το
καταφέρει το θυσιάζει στην ανθρώπινη ανάγκη...γιατι έτσι μόνο θα αισθάνονταν
ότι βιώνει την ενννοια των Χριστουγέννων.
«..........Καλησπέρα και χρόνια πολλά» είπε μόνο και
τοποθέτησε δίχως δεύτερη σκέψη όλο τον «επίγειο θησαυρό του» στο κουτί με
τα στυλό και τους αναπτήρες.
«Ηταν για ένα τρενάκι» εξακολούθησε σαν να ήθελε να
απολογηθεί, «μα ξέρετε, δεν το έχω ανάγκη πια. Καληνύχτα σας και καλά
Χριστούγεννα» ύψωσε την φωνη του να ευχηθεί και πριν προλάβουν να
συνέλθουν αυτοί―μήπως κι ήταν άγγελος;― ο Παναγιώτης τρέχοντας χάθηκε στο
γυρισμα του δρόμου.
Κι εκει τότε, μια κι ήταν σίγουρος πως μάρτυρας για
το κλάμα του κανείς γύρω εκτός απο το σκοτάδι της νύχτας δεν υπήρχε, άφησε
τα μάτια του να εκφραστούν όπως αυτά ήξεραν και ήθελαν.
Μα....μα αν εκείνη την ώρα σήκωνε το κεφάλι του ψηλά
θα έβλεπε ολοκάθαρα πως ένα αστέρι ερχόταν πίσω του. Ένα αστέρι που όλο και
χαμήλωνε, διαρκώς και χαμήλωνε, το αστέρι του μικρού Χριστού που εντός ολίγου
πάλι απόψε θα ξαναγεννιόταν για να αφυπνίζει την αγάπη στο σύμπαν, πέφτοντας
ολόφωτο κατά πάνω του τον ακολουθούσε.
Κι ασφαλώς, σίγουρα θα ήταν η λάμψη του αυτή που
χάρισε στην καρδιά του Παναγιώτη την τόσο απεριόριστα ανιδιοτελή αγάπη για τον
συνάνθρωπο του.
Σίγουρα θα ήταν η λάμψη του αστεριού το φως που
μεταμόρφωσε την καρδιά του κάνοντας την να μοιάζει τόσο πολύ με κάποια φάτνη
που δυο χιλιάδες χρόνια πριν, γεννηθηκε μέσα στην ταπεινότητα της, Εκείνος που
πρωτοδίδαξε:
«ΑΛΛΗΛΩΝ ΤΑ ΒΑΡΗ ΒΑΣΤΑΖΕΤΑΙ»!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου