Οδός Πετροπουλάκη: Ένα γραφικό στενό του Ηρακλείου που θυμίζει Πλάκα

 

 Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Βαρέθηκα να ακούω να λένε πως το Ηράκλειο είναι μια άναρχη μεγαλούπολη στεγνή και άψυχη… αντίθετα, η πόλη της καρδιάς μου κρύβει απίστευτες ομορφιές αν ξέρεις να την περπατήσεις και να την αφουγκραστείς όπως  μπορούν να αφουγκράζονται μονάχα  όσοι αγαπάνε… τους  υπόλοιπους τώρα άστους. Αν δεν θέλω να σε φιλήσω μύξες και σάλια θα σε γεμίσω, όπως πολύ σοφά λέει η λαϊκή μας ρήση.

 Έτσι λοιπόν προχθές σε ένα από τους μοναχικούς περιπάτους μου που σκοπό τους έχουν τη γνωριμία με τις λιγότερο γνωστές ομορφιές της αγαπημένης πόλης, ανακάλυψα  στην οδό Πετροπουλάκη- λίγο πιο κάτω από το Πανάνειο Νοσοκομείο- ένα στενό που  η γραφικότητα και η ομορφιά του δεν έχουν να ζηλέψουν στο ελάχιστο από τα πολυδιαφημισμένα στενά της  Αθηναϊκής Πλάκας.

Ήρθαν στο νου μου αμέσως καλοκαιρινές βραδιές πλημμυρισμένες μ’ αγιόκλημα και γιασεμί, καρέκλες βγαλμένες έξω για την καθημερινή βεγγέρα, μυρωδιά από ούζο  και σαλαμάκι στούμπωσε τα ρουθούνια μου,  το γέλιο των καθήμενων ήχησε στ’ αυτιά μου… μέχρι και η διάθεση των ανθρώπων εκείνης της εποχής επηρέασε τη  διαθεσή μου κι αισθάνθηκα ευθύς πιο ανάλαφρη κι απαλλαγμένη από κάθε άγχος!

Όπως είμαι σίγουρη δηλαδή πως αισθάνονταν οι  τυχεροί που έζησαν στο στενό τούτο μια και σήμερα εκτός από δυο τρία σπίτια τα υπόλοιπα  διαθέτουν σοβάδες πεσμένους και πορτοπαράθυρα αφημένα στο έλεος της εγκατάλειψης.

Κι αναρωτιέμαι τώρα εγώ γιατί… αλήθεια, δεν κουράστηκε ο σύγχρονος άνθρωπος να συμβιώνει με το τέρας της πολυκατοικίας;