Το σπίτι στο χωριό: Σύμβολο μιας άλλης εποχής που δυστυχώς έφυγε ανεπιστρεπτί.

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Ο χρόνος... αχ αυτός ο χρόνος ο μέγας κι ανίκητος  που όλα τα καταλύει κι όλα τα ισοπεδώνει... απο ιδέες και εποχές μέχρι ανθρώπινες και πέτρινες σάρκες...

Γιατί ναι, το σπίτι της κεντρικής φωτογραφίας δεν αντιπροσωπεύει δυο πέτρες στημένες η μια πάνω στην άλλη για να βάλει απλώς το κεφάλι του μέσα κάποιος και να προφυλαχτεί.

Το σπίτι της συγκεκριμένης φωτογραφίας αντιπροσωπεύει στο σύνολο του μια εποχή που -αλίμονο- έφυγε πλέον ανεπιστρεπτί αφήνοντας στη θέση της την εποχή του κορωναιού με όλα όσα αυτό συνεπάγεται...

Το σπιτάκι της φωτογραφίας αντιπροσωπεύει μια εποχή που δυστυχώς έφυγε ανεπιστρεπτί... μια εποχή που όλοι οι άνθρωποι χωρούσαν μέσα σε τέσσερις μικρούς τοίχους, που βεγγέριζαν δίχως να χρειάζεται να ενημερώνει πρώτα ο ένας τον άλλο,  ο πολύς κόσμος ζούσε με φτώχεια μεν δίχως κατάθλιψη δε αφού έκανε το σταυρό του τρώγοντας 'ο,τι έβρισκε, μα κι αν δεν έβρισκε έκανε το σταυρό του λέγοντας "που 'χει τα θάρρη του στο Θιο αδείπνητος δεν θέτει, κι α θέσει και κιαμμιά βολά ο ύπνος τονε θρέφει."

Το σπιτάκι της φωτογραφίας αντιπροσωπεύει εκείνη την εποχή που ο άνθρωπος ήταν αυτάρκης και ολιγαρκής καθώς δεν τον είχαν συνηθίσει πρώτα σε ένα σωρό πολυτέλειες και να του τις αφαιρέσουν μετά ώστε αφού βέβαια τις συνήθισε να φέρει βαρέως τη στέρηση τους... και ασφαλώς δεν είχαν φορτώσει στις αδύναμες πλάτες του ένα σωρό παράλογους φόρους δίχως ανταποδώσει.

Το σπιτάκι της φωτογραφίας αντιπροσωπεύει την εποχή της αγκαλιάς, της χειραψίας, και των έντονων και αληθινών συναισθημάτων... και το θυμάμαι έτσι ακριβώς όπως το βλέπετε.

Μικρό, ταπεινό, θεόφτωχο απο υλικά αγαθά πάμπλουτο όμως από ανθρώπινη παρουσία, να λάμπουν απο την πάστρα του ασβέστη οι τοίχοι του και να μοσχοβολά απο πάστρα το εσωτερικό του και γαρύφαλλα και βασιλικούς η αυλή του  όπου συνάζονταν αδέλφια και ξαδέλφια, απο πρώτου έως και 14ου βαθμού και να τσιμπολογούν αφράτα στραγάλια με ρακί.

Όμως είπαμε, χρόνος ο μέγας κι ανίκητος  που όλα τα καταλύει και τα ισοπεδώνει ισοπέδωσε και το σπίτι στο χωριό και σήμερα από όλη ετούτη την ομορφιά που είχε κάποτε δεν υπάρχουν παρά μόνο τα ερείπια που βλέπετε...πάει ο ξυλόφουρνος της αυλής, πάει "το καλό δωμάτιο", πάει το κουζινάκι, πάει η πέτρινη γούρνα, πάνε όλα...

Και δυστυχώς εκείνο που με θλίβει περισσότερο είναι το ότι δεν ξέρω αν για όλο αυτό το σάρωμα φταίμε εμείς οι άνθρωποι ή αν όλα όσα  συμβαίνουν είναι καθορισμένο να συμβούν οπότε ούτως ή άλλως η θέληση μας αχρηστεύεται...