Ενα καφενείο που ουδεμία σχέση έχει με τα υπόλοιπα στο Ηράκλειο

Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη

 Σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά του Ηρακλείου, σε ένα παράδρομο που αν δεν υπάρχει λόγος δεν σε οδηγούν ως εκεί τα βήματα σου, πρόσφατα έμαθα πως υπάρχει ένας χώρος που έχει μετατραπεί σε γκέτο γυναικών που « έλκουν τη καταγωγή τους από τη Λέσβο…»

Να σας περιγράψω το χώρο; Ένα καφενείο από εκείνα που στις δώδεκα το μεσημέρι, οι πάντες εκεί μέσα μερακλωμένοι από τα τραγούδια του νταλκά ρίχνουν  τις ζεϊμπεκιές τους τύφλα στο μεθύσι ενώ οι δυο γυναίκες ιδιοκτήτριες- ιδίας συνομοταξίας - προσπαθούν κατά το δυνατόν περισσότερο να  διατηρήσουν  σε μια τάξη τους θαμώνες  τους.

Στην προσπάθεια μου λοιπόν να εξηγήσω το γιατί άραγε, εν έτη 2020, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αναγκάζονται να δημιουργούν γκέτα προκειμένου  μέσα τους να καλύψουν την ιδιαιτερότητα τους- είτε αυτή προέρχεται από τη φύση του είτε από την επιλογή τους- επισκέφτηκα το καφενείο αυτό για να συνειδητοποιήσω δυστυχώς πως ο λόγος δεν είναι ουδείς άλλος από τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Αφού οπουδήποτε αλλού ή θα πρέπει να προσποιηθούν ή να μπουν στο μάτι του κυκλώνα, τι να κάνουν;

Αν τώρα μετά από όλα όσα θα διαβάσετε, κάποιοι, ή μάλλον  κάποιες, αναζητούν «μετά φόβου Θεού» το ταίρι τους, αντί να ψάχνονται στις αγγελίες όπως μάθαμε ότι γίνεται, ας αποφασίσουν να πιουν ένα ποτό στο συγκεκριμένο μαγαζί.

Που είναι το μαγαζί; Δυστυχώς  η δημοσιογραφική ομερτά  μου απαγορεύει να μιλήσω με περισσότερες λεπτομέρειες, γεγονός πάντως είναι πως όποιος ενδιαφέρεται φροντίζει και μαθαίνει.

Ρωτώντας εξάλλου πας στη πόλη, έτσι δεν είναι; 

Ε……. «Η κρυψίνοια  δημιουργεί και τη κάθε είδους παραβατικότητα…»

Πήγαινα μόλις τετάρτη δημοτικού όταν ανακάλυψα ότι είμαι «διαφορετική» κ αυτό έγινε επειδή συνειδητοποίησα ότι ερωτεύθηκα μια συμμαθήτρια μου χωρίς φυσικά τότε να αντιλαμβάνομαι επ΄ ακριβώς την έννοια του έρωτα. Τότε απλά ήθελα να βρίσκομαι συνεχώς κοντά της και να την ακουμπώ και παρότι, όπως ήδη  σου είπα, δεν ήξερα τι μου συνέβαινε, εν τούτοις το συναίσθημα αυτό από τη μια μου άρεσε και από την άλλη  μου προκαλούσε ενοχές. Λίγο ωστόσο καιρό  καιρώ μετά,  άρχισα  να μισώ και το σώμα μου  που ήταν γυναικείο και όχι αντρικό, άρα δεν μπορούσα να τη πλησιάσω και να της πω πόσο πολύ την ήθελα, κι απόμεινα σε τούτη τη κατάσταση του φόβου για πολλά χρόνια. Δεν εκδηλωνόμουν σε κανένα από τα κορίτσια  που πλησίαζα γι’ αυτό κιόλας άργησα πολύ να κάνω σχέση- σχέση για πρώτη φορά έκανα στα δεκαεννιά μου- αν κι από τότε μέχρι σήμερα που είμαι τριάντα έκανα κάμποσες και μπορώ να πω ότι εκτός από τις σχέσεις μου, περιστασιακά έχω πάει και με καμιά δεκαπενταριά γυναίκες. Επειδή όμως μου αρέσει να βρίσκομαι δίπλα σε «υγιείς» ανθρώπους – και δεν θεωρώ αρρώστια το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του αλλά την υγιή συμπεριφορά του απ’  έξω- πάντα κρυφά έτσι; Δεν ήταν του τύπου μου ποτέ οι «κραγμένοι διαφορετικοί» είτε για άντρες πρόκειται είτε για γυναίκες. Με τη τελευταία μου σχέση πάντως, για πρώτη φορά στη ζωή μου, μπορώ να πω πως  εδώ, επειδή μάλλον  ξέρω καλά πως οι πιο πολλές είναι σαν εμένα, εκφράζομαι πιο ελεύθερα κι αυτό μου έχει κάνει καλό γιατί να σου πω και κάτι; Η κρυψίνοια  δημιουργεί και τη κάθε είδους παραβατικότητα….

Λ…… «Βαρέθηκα να κρύβομαι, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κρύβομαι»

Σ΄ αυτό το μαγαζί έρχομαι γιατί βρίσκω ζεστασιά, γιατί εδώ βρίσκω στοργή, γιατί εδώ μπορώ να είμαι ο εαυτός μου!  Μπορώ φυσικά να πάω κι οπουδήποτε αλλού, με την πρώην μου μάλιστα πηγαίναμε σε ταβερνάκια, για καφέ, όπου φανταστείς, έπρεπε όμως να καθόμαστε η μία απέναντι στην άλλη σαν δύο φυσιολογικές γυναίκες και  χωρίς να κάνουμε τη παραμικρή κίνηση  που θα μπορούσε να δημιουργήσει υποψίες, να κρυβόμαστε δηλαδή. Έτσι όταν κάποια κολλητή μου, μου είπε ότι οι «έτσι» που έχουν το μαγαζί είναι σαν κι εμάς και μάλιστα το δηλώνουν φανερά, ήρθα κι εγώ κι από τότε το έκανα στέκι. Γιατί ξέρεις κάτι ρε γαμώτο, βαρέθηκα να κρύβομαι, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κρύβομαι και από τους γύρω μα  και πιο πολύ από τον ίδιο τον εαυτό μου, και μόνο τώρα τελευταία, μετά που άρχισα να έρχομαι εδώ δηλαδή και είδα πως υπάρχουν κι άλλες, πολλές γυναίκες σαν εμένα άρχισα να το ξεπερνάω…να αφήνω τον εαυτό μου, όχι εντελώς βέβαια, αλλά κατά κάποιο τρόπο πιο ελεύθερο.

Σ…..«Όταν διαπιστώσεις  πόσες  γυναίκες σαν εμένα  υπάρχουν στο Ηράκλειο θα τραβήξεις τα μαλλιά της κεφαλής σου…»

Από πολύ μικρή και μόνο η ιδέα του αντρικού πέους πάνω μου, μου προκαλούσε αναγούλα και αποστροφή, φαντάσου τώρα να έκανα την ιδέα πράξη…Μη με ρωτάς γιατί, δεν ξέρω, άλλες γεννιούνται έτσι, άλλες γίνονται στη πορεία πιθανόν μετά από κάποια άτυχη σχέση, άλλοι πάλι λένε ότι είναι κληρονομικό, τι να πω δε ξέρω. Προσωπικά εγώ έχω άλλα τέσσερα αδέλφια και είναι και τα τέσσερα straight, άρα έτσι πρέπει να γεννιέσαι, κι αφού έτσι γεννιέσαι ποιος μπορεί να σου καταλογίσει ευθύνες αλλά γιατί να στις καταλογίσει. Εγώ  πάντως οφείλω να παραδεχτώ πως αντίθετα από κάποιες άλλες που έχω συζητήσει μαζί τους, οι δικοί μου, μου φέρθηκαν άψογα. Τώρα θα μου πεις ήθελαν δεν ήθελαν, ειδικά η μάνα μου και η μια μου αδελφή ξέρω καλά πως δεν το δέχονται αλλά ποτέ  δεν μου το είπαν και καταπρόσωπο. Τι να έκαναν δηλαδή, να μου έβαζαν το μαχαίρι στο λαιμό; Αντίθετα ο αδελφός μου έδειξε απέραντη κατανόηση κι ήταν ο πρώτος που κάτι κατάλαβε και με έπεισε να του εμπιστευτώ τον εαυτό μου. Αυτό με βοήθησε πολύ τα πρώτα χρόνια κι άρχισα  σιγά-σιγά να ξεπερνάω το ταμπού της Λεσβίας  και να δείχνω ανοιχτά την ιδιαιτερότητα μου αφού  το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του είναι δικό του πρόβλημα. Και  να σου πω και κάτι;  Βάλε μια αγγελία στην εφημερίδα κι όταν διαπιστώσεις πόσες γυναίκες σαν εμένα υπάρχουνε στο Ηράκλειο θα τραβήξεις τα μαλλιά της κεφαλής σου… Υπάρχει τόση ανταπόκριση, ειδικά αν την αφήσεις κάνα-δυο μήνες,  που σου επιτρέπει να έχεις αφάνταστο περιθώριο επιλογών! Υπάρχουν βέβαια και κάποιες που το κάνουν έτσι απλά για μια αλλαγή και μετά επιστρέφουν στην «κανονική οδό», υπάρχουν και οι ανώμαλοι ή εκείνοι που απλώς θέλουν να κάνουν πλάκα, υπάρχει, κι αυτό είναι και το σπουδαιότερο, ο φόβος να πέσεις πάνω σε κάποια ή σε κάποιο γνωστό, δεν πάς  όμως με τη μία, το ψάχνεις λίγο κι εντάξει.

Π…«Εντάξει, είμαι από τη Λέσβο, ε και τι έγινε;»

Και να ήθελα, που δεν θέλω αλλά λέμε τώρα, δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς αφού υπάρχουν πάνω μου κατά 90% αντρικές ορμόνες που με κάνουν και να φαίνομαι αλλά και να δείχνω σαν άντρας. Κοίτα τα μάγουλα μου και θα το διαπιστώσεις και μόνη σου, ξυρίζομαι, όταν όμως ξυρίζομαι καθημερινά και βάζω και λίγο μέικ απ πάνω δεν φαίνεται τίποτα, δεν κωλώνω όμως οπουδήποτε κι αν πάω να δείξω καθαρά και ξάστερα το τι είμαι. Εντάξει, είμαι από τη Λέσβο, ε και τι έγινε; Το αν  έρχομαι τώρα εδώ είναι άλλο θέμα, όχι ότι δεν πάω κι αλλού αλλά ξέρεις, όταν δεν υπάρχουν και κάποια κοινά με τους άλλους δεν έχει νόημα.

Αν σκεφτείς  δε ότι για εμάς είναι λίγο δύσκολο να κάνουμε μια σχέση, σχέση  ουσίας  όμως κι όχι ξεπέτας γιατί απ΄ αυτές είναι εύκολο, τότε θα καταλάβεις πόσο ανάγκη έχομε από κάποιον που θα σταθεί δίπλα μας χωρίς να μας κοιτάξει με λοξό μάτι…γι΄ αυτό κι έρχομαι κι εδώ.

Η τελευταία μου σχέση κράτησε δυο χρόνια κι ήταν μια σχέση τρελού πάθους, μ’  αυτή τη γυναίκα δεν χωρίζαμε ούτε ένα δευτερόλεπτο της μέρας, εκείνη τρελαινόταν για μένα κι εγώ γι΄ αυτήν. Δυστυχώς όμως από αυτές τις σχέσεις δεν μένει τίποτα, δεν είναι σαν τις άλλες πους λες κι ελπίζεις «θα παντρευτούμε, θα κάνουμε παιδιά…», τίποτα σου λέω! Τώρα τη παρακαλάω καμιά φορά να κοιμηθεί ένα βράδυ μαζί μου, μόνο να κοιμηθεί- γιατί είμαι από τους ανθρώπους που το μόνο που σιχαίνομαι είναι να κοιμάμαι μόνη μου- αλλά τίποτα κι αναγκαστικά κι ένας επιπλέον λόγος που έρχομαι εδώ είναι γιατί ψάχνω αντικαταστάτρια.