.
Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Μεγάλωσα χωρίς πατέρα... και το είναι μου ποτίστηκε εκείνη τη ρημάδα τη λέξη " τ' ορφανό... τ' ορφανό... τ' ορφανό..." που έγινε ένα με το πετσί μου και μου πήρε χρόνια πολλά έως ότου καταφέρω να την αποτινάξω απο πάνω μου...
Έως ότου καταφέρω να συνειδητοποιήσω ότι όχι, δεν είμαι ορφανή... ορφανή θα ήμουν αν στη θέση του πατέρα που έχασα στα πέντε μου, χάνονταν η μάνα... τώρα όμως που το κατάφερσ, τώρα που η ψυχή μου λευτερώθηκε πια απο το βάρος της ορφάνιας, τώρα μόνο μπορώ να διακρίνω πόσο τυχερή ήμουν στην ατυχία μου μέσα αφού δίπλα μου υπήρξες, υπάρχεις, μα και θα υπάρχεις εσύ πάντα ΜΑΝΑ...
Σε θυμάμαι εκεί... στην ίδια θέση διαρκώς... να μιλάς και να δουλεύεις... να δουλεύεις και να μιλάς... με λόγια που δεν καταλάβαινα και τόσο καλά τότε, ίσως και να μην καταλάβαινα καθόλου δηλαδή, όμως τα λόγια σου αυτά τα έσπειρες σαν τον καλό, τον υπομονετικό σπορέα, κι ήρθε στιγμή που έδωσαν αυτό που έπρεπε να δώσουν... αυτό που πάλεψες για να δώσουν... έναν άνθρωπο...
Πάνω από τα λόγια όμως θυμάμαι τις πράξεις... την εικόνα ολάκερης της ζωής σου... κι αν κάποια λόγια σου δεν έπιασαν τόπο, να είσαι σίγουρη όμως πως έπιασαν οι πράξεις σου... έπιασε αυτό που έβλεπα...
Μεγάλωσα χωρίς πατέρα... και το είναι μου ποτίστηκε εκείνη τη ρημάδα τη λέξη " τ' ορφανό... τ' ορφανό... τ' ορφανό..." που έγινε ένα με το πετσί μου και μου πήρε χρόνια πολλά έως ότου καταφέρω να την αποτινάξω απο πάνω μου...
Έως ότου καταφέρω να συνειδητοποιήσω ότι όχι, δεν είμαι ορφανή... ορφανή θα ήμουν αν στη θέση του πατέρα που έχασα στα πέντε μου, χάνονταν η μάνα... τώρα όμως που το κατάφερσ, τώρα που η ψυχή μου λευτερώθηκε πια απο το βάρος της ορφάνιας, τώρα μόνο μπορώ να διακρίνω πόσο τυχερή ήμουν στην ατυχία μου μέσα αφού δίπλα μου υπήρξες, υπάρχεις, μα και θα υπάρχεις εσύ πάντα ΜΑΝΑ...
Σε θυμάμαι εκεί... στην ίδια θέση διαρκώς... να μιλάς και να δουλεύεις... να δουλεύεις και να μιλάς... με λόγια που δεν καταλάβαινα και τόσο καλά τότε, ίσως και να μην καταλάβαινα καθόλου δηλαδή, όμως τα λόγια σου αυτά τα έσπειρες σαν τον καλό, τον υπομονετικό σπορέα, κι ήρθε στιγμή που έδωσαν αυτό που έπρεπε να δώσουν... αυτό που πάλεψες για να δώσουν... έναν άνθρωπο...
Πάνω από τα λόγια όμως θυμάμαι τις πράξεις... την εικόνα ολάκερης της ζωής σου... κι αν κάποια λόγια σου δεν έπιασαν τόπο, να είσαι σίγουρη όμως πως έπιασαν οι πράξεις σου... έπιασε αυτό που έβλεπα...
Κι αυτό που έβλεπα ήταν ένα τεράστιο λόγω τιμής, μια μπέσα αντρίστικη, κι αν καμιά φορά, ακόμα και τώρα που μεγάλωσα- παραμεγάλωσα, κι εσυ επιμένεις να με βλεπεις ακόμα σαν μικρό παιδι και μου ζητάς "κάνε λίγο κράτει κόρη μου" με τη σειρά μου θα σου πω "δεν φταίω εγώ μάνα, εσύ έτσι μ' έμαθες... γιατί ναι, εσύ μ΄ έμαθες να πολεμώ το άδικο και να μισώ το ψέμα... εσύ μ' έμαθες να μη χρωστώ ανθρώπου δεκάρα, εσύ μ΄ έμαθες να κρατώ σπαθί και μαχαίρι και να το σηκώνω απέναντι σε κάθε αδικία...
Εσύ μου δίδαξες να πολεμώ μάνα, κι αν όχι με λόγια, μου το δίδαξες με τη στάση της ζωής σου κι είμαι περήφανη γι' αυτό και ψάχνω τρόπο για να σου το ανταποδώσω.. μ' άλλο πλην της αγάπης μου δεν έχω...
Όμως, για σένα μάνα τη κρατώ, για σένα τη φυλώ όλη μου την αγάπη... κι αν, ναί, σίγουρα υπήρξανε πολλές στιγμές που ότι, κι όσα ένιωθα για σένα να στα δείξω δεν κατάφερα όπως επιθυμώ κι όπως σ' αξίζαν, ξέρω πως η αγάπη σου είναι τόσο μεγάλη, που όλα διαμιάς τα συγχωρεί κι ένα μόνο κρατεί:
Πως είμαι εγώ εκείνο το παιδί που την αγκάλη σου πάντα ζητά απάνεμο λιμάνι...
Σ' ΑΓΑΠΩ ΜΑΝΑ ΜΟΥ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου