Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Δεν ήταν μόνο τα κτίρια, οι δρόμοι, τα μαγαζιά, κι ότι άλλο τέλος πάντων βάλει τα μυαλό
σας διαφορετικά στο παλιό Ηράκλειο. Γενικά η περιρέουσα ατμόσφαιρα δεν είχε καμιά σχέση με την σημερινή, οι άνθρωποι, ακόμα και πιο φτωχοί είχαν κέφι- τι να τους σκότιζε άραγε; Το ένφια, η ακρίβεια, η εγκληματικότητα, ο κορονοϊός ή οι πόλεμοι...-
Ειδικά δε τέτοιες μέρες στήνονταν τρικούβερτο γλέντι ως και στο τελευταίο χαμόσπιτο χωρίς καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία... αρκούσε το βρισκούμενο, λίγο κρασί, και η καλή παρέα... αυτή ήταν απαραίτητη.
Και όταν υπήρχε απαισιοδοξία, θλίψη, μελαγχολία, και ότι άλλο μαύρο, εξαφανίζονταν, κάτι που αποδεικνύει πως ο άνθρωπος όσο πιο λίγα θέλει, τόσο πιο ευτυχής είναι.
Βέβαια όταν περισσεύουν και τα υλικά κανείς δεν λέει όχι. ας μη γελιόμαστε. Κι επειδή σε κάθε εποχή υπήρχαν, υπάρχουν μα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν "οι τάξεις" υπήρχε και στο Ηράκλειο η ανώτερη τάξη, που αυτή ωστόσο διασκέδαζε αναλόγως, διασκέδαζε όμως.
Αποκριάτικοι χοροί διοργανωνόταν σε όλα τα τότε γνωστά κέντρα-ΝΤΟΡΕ και άλλα- όπου κυρίες με τις απαραίτητες βραδυνές τουαλέτες, άντρες με σμόκιν, μα και μασκαρεμένοι με πιο περιποιημένες αμφιέσεις του έδιναν και καταλάβαινε και πολύ καλά έκαναν...
Ζούσαν και απολάμβαναν τη στιγμή κάποτε, σε πλήρη αντίθεση με εμάς τους σημερινούς που έχουμε κλειδωθεί στο καβούκι μας που αφήνουμε τις μέρες κυλούν πανομοιότυπα δίχως να παίρνουμε χαμπάρι πως δεν είναι μέρες μας η ζωή μας που την αφήνουμε να κυλά μέσα απο τα χέρια μας αξόδευτη
ΥΓ. Οι φωτογραφίες αντλήθηκαν απο το ίντερνετ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου