Καλέ τι κλάμα ανακατεμένο με μασούλισμα ή κριτσίνισμα σπόρων ήταν αυτό που είχα ρίξει στις καρέκλες του... ούτε να με έδερναν. Είναι μάλλον αυτό που λέμε "και πονάω και μ' αρέσει"... Φταίω όμως γι' αυτό, εγώ απλούστατα ακολουθούσα τη μόδα της εποχής που ήθελε το δίδυμο 'Ξανθόπουλος- Βούρτση" να δίνει ρέστα καθώς επίσης και μια Τουρκάλα ηθοποιό- που δεν θυμάμαι τώρα το όνομα της θυμάμαι όμως πως την έλεγαν Αλίκη της Τουρκίας- που έβαζε φωτιά στο ταμείο απο τα εισιτήρια που έκοβαν οι ταινίες της. Δεν πιστεύω πάντως πως ήμουν η μοναδική οπαδός τέτοιων "κουλττουριάρικων ταινιών" κατά τα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, αρχές ογδόντα... ξέρω και πολλούς-πολλές άλλους ωστόσο ονόματα δεν λέμε κι ούτε υπολήψεις θίγουμε... όποιος θέλει ας το πει μόνος του, χα, χα.
Ρ.Μ.
Πηγή φωτογραφίας ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου