Το φαινομένου των Σουμπεριτών, ή αλλιώς των «Γερμανοντυμένων» Κρητικών του Κρουσώνα.

 

Επιμέλεια κειμένου Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Το κεφαλοχώρι της επαρχίας Μαλεβιζίου, κωμόπολη θα ήταν σωστότερο να την λέγαμε, είναι ένα κομμάτι της Κρήτης με μεγάλη ιστορία με την οποία όμως θα ασχοληθούμε μια άλλη φορά. Στο συγκεκριμένο κείμενο θα εστιάσουμε μόνο σε ένα κομμάτι της ιστορίας του, στο φαινόμενο των «Γερμανοντυμένων» κατοίκων του- ή αλλιώς των Σουμπεριτών όπως ονομάστηκαν από τον Γερμανό επιλοχία Φρίτς Σούμπερτ που υπήρξε από τους μεγαλύτερους εγκληματίες πολέμου στην διάρκεια της Γερμανικής κατοχής-  και που δυστυχώς έχει αμαυρώσει την ιστορία το Κρουσώνα  χαρακτηρίζονταν τον ως το χωριό με το πιο μελανό κατοχικό μητρώο στην Κρήτη.

Ας δούμε λοιπόν πως εξηγείται λοιπόν τούτο το απεχθές φαινόμενο;

Από τις αρχές του 1942,«ήταν σπάνιο ακόμη και το πιο απόμερο χωριό να μην είχε τουλάχιστον ένα κρυφό πληροφοριοδότη, ένα έμπιστο δηλαδή των κατακτητών καθώς τα δίκτυα της γερμανικής αντικατασκοπίας βασίστηκαν σε κοινοτάρχες πρόθυμους για συνεργασία, οπαδούς ως επί το πλείστον του Λαϊκού Κόμματος, στους οποίους οι γερμανικές αρχές στηρίχθηκαν όταν πρωτοήρθαν στην Κρήτη.

Η συγκεκριμένη επισήμανση φωτογραφίζει τους κατοίκους του Κρουσώνα από τον οποίο ο Σούμπερτ στρατολόγησε 45 άτομα που αποτέλεσαν τον σκληρό πυρήνα του «Σώματος Κυνηγών» του, με πρωτοπόρα τα μέλη της οικογένειας του Μιχάλη Τζουλιά. Πώς εξηγείται όμως μια τέτοια ομόθυμη προθυμία και μάλιστα στο τελευταίο μέρος της Ελλάδας που θα περίμενε κανείς να συναντήσει γερμανόφιλους;

Η εμφάνιση αυτής της δυναμικής φωλιάς φιλοναζιστών οφειλόταν κατά κύριο λόγο «στην γερμανοφροσύνη της οικογένειας των Τζουλιάδων, που ανήκε στην εύπορη τάξη του χωριού και ασκούσε επιρροή σε Κρουσανιώτες με τους οποίους διατηρούσε δεσμούς συγγένειας, αγχιστείας, συντεκνίας ή παρόμοιων πολιτικών πεποιθήσεων» και , αντίστοιχα, στη γενικότερη «αγγλοφιλία» που εξέφραζε η πλειοψηφία στο χωριό.
Ο αντικομουνισμός  δεν έπαιξε σχεδόν κανένα ρόλο, γιατί στην Κρήτη, αντίθετα με ότι συνέβη στην ηπειρωτική Ελλάδα, δεν βρήκε έδαφος να αναπτυχθεί έως τότε σε υπολογίσιμο παράγοντα,

 Από τον Μάιο λοιπόν του 1942, οπότε σημειώθηκαν σι πρώτοι φόνοι  βεντέτες ανάμεσα στους Τζουλιάδες και την ομάδα τού επίσης Κρουσανιώτη αντάρτη, Αντώνη Γρηγοράκη (καπετάν Σατανά), το χωριό θα μεταβληθεί σε πυρήνα του ένοπλου δωσιλογισμού στην Κρήτη και επίκεντρο εγκληματικών δραστηριοτήτων.

Ποιοι  ήταν όμως αυτοί που αποτελούσαν τις ομάδες των  Σουμπεριτών;

Μικροί γεωργοί ,αγροφύλακες, άνεργοι, τυχοδιώκτες, ζωοκλέφτες και διάφοροι κλέπτες και, όχι σπάνια, χαμηλού διανοητικού επιπέδου, άτομα κατώτερης κοινωνικής και οικονομικής στάθμης με δυο λόγια, ήταν αυτοί που παρακινήθηκαν να συνεργασθούν με τον εχθρό βασικά από την επιθυμία του πλουτισμού μέσω της συστηματικής λεηλασίας.

Σε μια μικρότερη μερίδα εθελοντών συνετέλεσαν στην ένταξη τους συνδυαστικά η γερμανοφιλία, οι προσωπικές ή οικογενειακές διαφορές, οι κομματικές έριδες και, σε ελάχιστες περιπτώσεις, ο εξαναγκασμός.

Όλοι αυτοί πάντως επί δυόμισι χρόνια πρωτοστάτησαν σε κτηνώδεις πράξεις, σε ανείπωτες αγριότητες, σε καταδόσεις, δολοφονίες και λεηλασίες από το Λασίθι μέχρι τα ορεινά χωριά της Πέλλας, με αποκορύφωμα την αποτέφρωση των 14 γυναικών στην Καλή Συκιά Ρεθύμνου(6 Οκτωβρίου 1943), «πράξη που ξεχώρισε τον Σούμπερτ από τους άλλους Γερμανούς καθώς επίσης και την αποτρόπαια σφαγή στον Χορτιάτη, με μητέρες και παιδιά να καρφώνονται με ξιφολόγχες και να πετιούνται στα φλεγόμενα κτίρια. 

To χάσμα ανάμεσα σε κατακτητές και κατακτημένους ήταν τόσο βαθύ, ώστε οι ντόπιοι δωσίλογοι ξεχώριζαν αισθητά μέσα στον κρητικό πληθυσμό, εξ ου και το «ακατάσχετο μίσος εναντίον των Γκεσταπιτών, όπως συνήθως αποκαλούσαν τους Σουμπερίτες και γενικά τους δωσίλογους.

Πληροφορίες απο epikentro.gr,  φωτο cretalive