«Στα Κόκκινα Φανάρια» της Κρήτης του σήμερα

 

 

 

Ρεπορτάζ: Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Έχουν περάσει σαράντα περίπου χρόνια από τότε που η Τζένη Καρέζη πρωταγωνιστούσε στα «ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ» βγάζοντας για τον πολύ κόσμο στην επιφάνεια την αθλιότητα της Τρούμπας. Σήμερα βέβαια μπορεί να μην υπάρχουν πια έξω από πόρτες τα κόκκινα φωτάκια που ενημερώνουν για την λαγνεία του εσωτερικού χώρου, σήμερα μπορεί τα πράγματα να είναι κατά πολύ ίσως απλούστερα και να κλείνονται μονάχα στην ουδέτερη λέξη «Μπάρ τάδε…» ούτως ώστε να μην σκανδαλίζεται ο κάθε ανίδεος περαστικός, η ψυχοσύνθεση όμως των γυναικών που τα συγκεκριμένα μαγαζιά θεωρούν ως «εμπόρευμα τους» παραμένει από τότε σχεδόν όμοια.

Πως αισθάνονται άραγε οι γυναίκες που δουλεύουν σε ένα χώρο που είναι ανεπιθύμητη η αστυνομία και ο δημοσιογραφικός φακός και βγάζουν το μεροκάματο ξεκινώντας δουλειά σε μια ώρα που ο περισσότερος κόσμος πηγαίνει για ύπνο.
Πως αισθάνονται άραγε οι γυναίκες που η λέξη σεβασμός για το άτομο τους εδώ και χρόνια έχει πάψει να είναι γνώριμη.
Πως αισθάνονται άραγε οι γυναίκες που ένας άντρας έχει την δυνατότητα «να τις πάρει» με την ίδια ευκολία που μπορεί να απλώσει το χέρι του και να πάρει από το ράφι του σούπερ Μάρκετ μια οδοντόκρεμα αφού πρώτα έχει επιλέξει από την ποιοτικότερη έως και την φθηνότερη.
Την ώρα που το λυκόφως της νύχτας γίνεται ακόμα πιο έντονο και πιο πηχτό και το σκοτάδι της παίρνει την πιο βαθιά πινελιά του μαύρου, εκεί περίπου γύρω στο ξημέρωμα, τα πράγματα γίνονται όντως τόσο δύσκολα όσο θέλουμε να τα βλέπουμε εμείς που τα κοιτάζουμε από μακριά κι από απ΄ έξω; Ή μήπως το παχυλό νυχτοκάμματο της είναι ικανό να απομαυρώνει τα πάντα..
Κανείς όλα ετούτα δεν μπορεί να τα γνωρίζει καλύτερα όσο οι οι άνθρωποι που έχουν ζυμωθεί με τα σκοτάδια της και κανείς δεν μπορεί σε όλα ετούτα τα ερωτηματικά να δώσει απάντηση σωστότερη πέρα από τις ίδιες
Ο λόγος δικός τους:

ΡΙΤΣΑ

 Δεν ντρέπομαι για την δουλειά που κάνω. Αλλά πες κι ότι ντρέπομαι, σε αφορά εσένα αυτό;. Δεν νομίζω εξάλλου ότι κάτι τέτοιο έχει και καμία ιδιαίτερη σημασία. Θέλω όμως να σε ρωτήσω κάτι. Παιδιά έχεις; Αν έχεις ίσως καταλάβεις.. Εγώ είμαι εικοσιοκτώ χρονών κι ότι έχω και δεν έχω είναι μονάχα τρία. παιδιά, τίποτα άλλο .. Ούτε μάνα, ούτε πατέρα, ούτε αδέλφια, ούτε σπίτι, γνώσεις για να βρω αλλού δουλειά επίσης δεν έχω , ας βρεθεί λοιπόν να μου πει κάποιος τι άλλο θα μπορούσα να κάνω για να καταφέρω να ζήσω αυτά τα τρία παιδιά χωρίς να πεινάνε. Να καθαρίζω σκάλες;

Όχι πως θα είχα πρόβλημα να το κάνω, αλλά άντε σου λέω το έκανα κι αυτό, φτάνουν τα λεφτά; Ή να πάω μήπως να με χουφτώνει ο ένας και ο άλλος τσάμπα μόνο και μόνο για να υπερηφανεύομαι ότι δουλεύω με το φως του ήλιου; Ε όχι βέβαια, την χέζω εγώ τέτοια υπερηφάνεια. Αν γουστάρουν οι μ……… να χουφτώνουν να χουφτώνουν , καμιά αντίρρηση, αλλά να πληρώνουν τουλάχιστον. Δεν είμαι και καμιά γριά απ΄ ότι βλέπεις για να το ρίξω στην ξεφτίλα το «μ……. μου

Δυο χρόνια δουλεύω εδώ, ποτέ άλλοτε δεν είχα δουλέψει νύχτα. Πριν να το αποφασίσω όμως και δημάρχους έπιασα, και βουλευτές έπιασα, και τι θες από αυτά τα σκατά δεν έπιασα. Κέρδισα τίποτα; Με κορόιδευαν απλώς. Αν θες να ξέρεις, σε πληροφορώ πως πιο πολύ βρωμίστηκα που έπιασα το δικό τους το χέρι μόνο για να το χαιρετήσω παρά που ξάπλωσα με εκατό, με διακόσιους άνδρες ετούτα τα δυο χρόνια που δουλεύω νύχτα. Και μη σου φαίνεται καθόλου αστείο, την αλήθεια λέω. Τουλάχιστον όλα τα άτομα που έχω γνωρίσει εγώ εδώ μέσα είναι «τζάμι»

Οι συναλλαγές μας είναι ξεκάθαρες. Ούτε αυτοί υπόσχονται αλλά ούτε κι εσύ ζητάς κάτι παραπάνω από εκείνο το οποίο σε πληρώνουν για να πάρουν. Μας πλησιάζουν και ξέρομε για ποιο λόγο μας πλησιάζουν..Δεν είναι λοιπόν καλύτερα έτσι παρά τα ψέματα που μου πετούσαν στην μούρη όσο καιρό έψαχνα για δουλειά της μέρας; Αλλά εντάξει, στο κάτω δεν περνάμε και τα μαρτύρια της κόλασης όσες δουλεύομε νύχτα. Είναι φορές που μπορώ να σου πω ότι γουστάρουμε κιόλας, και κάργα μάλιστα. Μη φανταστείς πως έρχονται μόνο τίποτα σκατόγεροι που δεν βλέπονται , που τους τρέχουν τα σάλια και δεν μπορούν παρά να πασπατεύουν. Για κάτσε λίγο παραπάνω κι αν είσαι τυχερή θα δεις πιο αργά να πλακώνουν εδώ μέσα κάτι άντρες, κάτι τεκνά που θα τρίβεις τα μάτια σου..

ΜΑΤΙΝΑ

Ναι, από το Ηράκλειο είμαι, στη Θέρισο μένω, και δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να σου πω κι οδό και αριθμό μάλιστα. Γιατί δηλαδή λήστεψα μήπως καμιά τράπεζα για να ντρέπομαι και δεν το ήξερα; Δουλεύω είκοσι χρόνια στη νύχτα, τι ψάχνεις τώρα; Αν μετάνιωσα ή δεν μετάνιωσα, ψύλλους στ΄άχυρα μου φαίνεται γυρεύεις. Εντάξει δεν είναι και προς θάνατον το πράμα. Κι επιτέλους εμείς που δουλεύομε νύχτα είμαστε οι π…………κι εσείς που δουλεύετε μέρα είστε οι κυρίες; Θες να σου πω εγώ ονομαστικά μία μία πόσες κυρίες ξέρω που «το κάνουν» και τα παίρνουν μάλιστα και χοντρά την ώρα που ο κακομοίρης ο άντρας τους τις νομίζει πίσω από το νεροχύτη τους να πλένουν πιάτα ; Για πες μου ποια η διαφορά;
Κι όσο για κείνα τα σάλια που βγαίνουν προς τα έξω εγώ δεν τα μασώ και σου συνιστώ να μη τα μασάς κι εσύ. Είμαι από τα δεκαοχτώ μου στα πράγματα και μπορώ να τα γνωρίζω πιο καλά απ΄τον καθένα. Αν δεν τα θέλει ο κ……..σου δεν παθαίνεις τίποτα. Όλα αυτά που ακούς στα δελτία των ειδήσεων, για μαχαιρώματα, νταβατζιλίκια και τέτοια, είναι μαλακίες Που ζούμε καλέ, στη Τρούμπα του 60;

Αλλά και τότε, μόνο κάτι ηλίθιες χαζοβιόλες πάθαιναν τις νίλες και καλά έκαναν και τις πάθαιναν. Αν τα κυνηγάς το πράμα τότε αλλάζει βέβαια κι είναι φυσικό ότι το κακό θα σου συμβεί σε κάθε εποχή. Αν πάλι έρχεσαι και κάνεις την δουλειά σου σαν «κυρία» και φεύγεις σαν «κυρία» τότε τι θα πάθεις .Οι πιθανότητες να πάθεις κάτι είναι ακριβώς ίδιες με το να περπατάς και να έρθει να πέσει κατά πάνω σου ένας μ……… με το αμάξι του στη μέση του δρόμου. Να σε πάρει δηλαδή μια κατάσταση ξώφαλτσα

Σε τέτοια περίπτωση τι να γίνει, τα πάντα μπορεί να συμβούν παντού. .Εξάλλου μη ξεχνάς ότι όσοι μπαίνουν εδώ μέσα είναι κατά το πλείστον οικογενειάρχες που δεν γουστάρουν να ακουστεί το όνομα τους παράξενα. Μια αρπαχτή γουστάρουν μόνο και τίποτα περισσότερο. Τις πιο πολλές φορές όμως ούτε αυτή, δεν είναι σώνει και ντε απαραίτητο ότι θα πηδήξει όποιος μπει εδώ μέσα ή ότι θα μου επιβάλλει εμένα να πηδηχτώ μαζί του.. Και μη ξεχνάς πως γυναίκες για πήδημα να σήμερα.. μιλιούνια, και παρακαλούνε κιόλας. Από δεκαπενταράκια μέχρι γιαγιάδες. Εδώ μέσα όμως έρχονται πολύ συχνά άνθρωποι «νταλκαδιασμένοι» για να βρουν κάτι που προφανώς και να μην το βρίσκουν σ΄ εσάς τις απ΄ έξω που μόλις σας πλησιάσει κάποιος κολλάτε σαν τσιμπούρι πάνω του και γυρεύεται σχέση με όλα της τα παραλειπόμενα.. Εδώ έρχονται άνθρωποι που δε τους ενδιαφέρει ούτε να πηδήξουν αλλά ούτε και να κάνουν σχέση , θέλουν μόνο παρέα για να πιουν, να μιλήσουν και να ξεθυμάνουν για ένα βράδυ, τίποτα περισσότερο.

Από κει κι έπειτα υπομονή να ΄χεις ν΄ ακούς και στομάχι μεγάλο να πίνεις .Αυτά είναι δυο πολύ βασικά προσόντα για να επιβιώσεις και να διατηρηθείς για πολύ στο επάγγελμα της νύχτας..

ΚΑΙΤΗ 

Τελικά εσείς οι δημοσιογράφοι είστε πολύ άχρηστη ράτσα ανθρώπων να πούμε. Εμπορεύεστε τον πόνο ή τα λάθη των συνανθρώπων σας για να γεμίζετε τις σελίδες σας, έτσι; Γιαυτό δεν ήρθες εσύ εδώ; Αλλά για πες μου, αμερόληπτα όμως, ποιο είναι τελικά πιο τίμιο. Αυτό που κάνεις εσύ ή να εμπορεύομαι το κορμί μου εγώ που επιτέλους μου ανήκει, είναι δικό μου, άρα έχω και κάθε δικαίωμα να το κάνω κι ότι γουστάρω; ..Τι να σου πω τώρα και τι να μη σου πω. Όχι, δεν είμαι από τη Κρήτη, είμαι από πάνω, από την υπόλοιπη Ελλάδα.. Που συγκεκριμένα άστο . Σ΄ αυτή τη δουλειά που με βλέπεις φταίει ο πατέρας μου και κατέληξα και δεν είναι δακρύβρεκτο σενάριο για να με λυπηθεί κάποιος αυτό γιατί τώρα πια τους χέζω όλους και δεν έχω την ανάγκη κανενός. Τώρα πια εγώ γουστάρω που είμαι εδώ. Το έπιασες όμως εκείνο που σου είπα πριν; Και δεν σου είπα ακόμα τίποτα.

Μπορώ να σου γεμίσω εγώ σελίδες. και σελίδες. Με ξάπλωσε στο στάβλο, πάνω στ΄ άχυρα και δεν ήμουν καλά καλά ούτε οχτώ χρονών. Μη κάνεις έτσι τα μούτρα σου, όπως ακριβώς το άκουσες, ο πατέρας μου.. Από κει κι έπειτα ότι αηδία ήταν να πάρω στη ζωή μου την πήρα στα πέντε και παραπάνω χρόνια που ασελγούσε κατ΄ επανάληψη πάνω μου με το μαχαίρι στο πλευρό για να μη μιλήσω και με την μάνα μου από δίπλα να κάνει τα στραβά μάτια κι εγώ δεν ξέρω για ποιο λόγο. Μετά κάποιου πήρε το μάτι του κάτι, ακούστηκε στο χωριό, έγινε ένας ψιλοχαμός κι έφτασε το θέμα μέχρι αστυνομία και εισαγγελέα αφού ήμουν ανήλικη.

Αυτοί φυσικά αρνήθηκαν τα πάντα και όπως καταλαβαίνεις η υπόθεση δυστυχώς παρέμεινε στάσιμη. Κι άσε που κάποια στιγμή πήγε να με βγάλει και τρελή και παρά λίγο να με χώσουν σε φυλακή ανηλίκων αφού όπως σου είπα είχε κι από δίπλα την συμπαράσταση της μάνα μου να τον καλύπτει.

Τη γλίτωσα παρά τρίχα, σταμάτησε κάποτε το θέμα, σε ότι αφορούσε την επέμβαση της αστυνομίας τουλάχιστον, μια και η επέμβαση του κόσμου σε τέτοια θέματα αργεί να σταματήσει. ¶λλοι στο χωριό τους πίστεψαν, άλλοι δεν τους πίστεψαν, άλλοι ήταν με το μέρος μου άλλοι με το δικό τους, ο καθένας έλεγε ότι του ερχόταν μα εμένα όπως καταλαβαίνεις δεν με χωρούσε πια ο τόπος εκεί. Αποφάσισα τελικά να φύγω κρυφά, να εξαφανισθώ, και κατέβηκα στην Αθήνα. Απευθύνθηκα σε ένα από αυτά τα ειδικά. «καλλιτεχνικά» γραφεία και ζήτησα να με στείλουν όσο το δυνατόν πιο μακριά γίνεται.

Δεν ήθελα και εξακολουθώ να μην θέλω να ξέρουν ούτε που βρίσκομαι, ούτε αν ζω ούτε αν πέθανα Από το γραφείο αυτό μου πρότειναν να επιλέξω κάποια μέρη, εγώ επέλεξα τη Κρήτη επειδή ήταν πιο μακριά, κι έτσι βρέθηκα να είμαι εδώ τώρα και τρία χρόνια.
Αν μου αρέσει η δουλειά; Μια δουλειά είναι κι αυτή όπως όλες οι υπόλοιπες, θα έλεγα όμως ότι ναι, μ΄ αρέσει. Αυτός ο σκοτεινός κόσμος, όπως τον βλέπουν οι απ΄ έξω, που ξεκινά να ζει μετά τις μία τα ξημερώματα, εμένα μου προκαλεί ανακούφιση κι ίσως και ασφάλεια. Νιώθω ασφαλής μέσα του. Εδώ μέσα δεν μου έπιασε ποτέ κανείς ούτε το β…….μου ούτε το μ…….. μου με το ζόρι. Είμαι εδώ επειδή για τον άλφα ή για τον βήτα λόγο το αποφάσισα, άσχετα βέβαια από τις αιτίες που μπορεί να με ανάγκασαν να το αποφασίσω. Από εκεί κι έπειτα όμως περνώ καλά και δεν έχω και κανένα απολύτως σκοπό να τα εγκαταλείψω γρήγορα. Όλα για τα λεφτά δεν γίνονται;. Εσύ που είσαι της μέρας, για ποιο λόγο βρίσκεσαι τέτοια ώρα εδώ; Όπως σου είπα και πριν, για να πάρεις τον δικό μου τον πόνο, να πάρεις της απέναντι το βίτσιο, να πάρεις της αλληνής το λάθος και να γεμίσεις τις σελίδες σου και κατόπιν να «τα πάρεις» και από όλα εκείνα που έγραψες.. ¶ρα αν το καλοκοιτάξεις τα λεφτά εκτός του ότι είναι κατά πολύ περισσότερα είναι και κατά πολύ πιο αγνά εδώ μέσα. Γιαυτό σου λέω, άσε, δεν περιμένω την βρωμιά να την αναπνεύσω από τον χώρο της νύχτας. Και σεις οι απ΄ έξω το μαύρο σας το χάλι έχετε, πιάσε τον ένα και χτύπα τον άλλο είσαστε.

ΓΩΓΩ.

Είμαι τριάντα οκτώ χρονών και το μαγαζί αυτό που βλέπεις είναι δικό μου. Το διατηρώ είκοσι ολόκληρα χρόνια, κι είναι από τα καλύτερα, τα πιο γνωστά και τα πιο «σωστά» μαγαζιά στο Ηράκλειο. Με τις κοπελιές όλες εδώ μέσα τα πηγαίνουμε πρώτα, σαν αδελφές είμαστε, μπέσα σου μιλάω. Εξάλλου εδώ είναι και ρώτα τις να σου το επιβεβαιώσουνε. Αλλά ψάξε και μόνη σου αν θες κι έλα πες μου. Ποτέ ζήτησα εγώ να μοιραστώ βίζιτα με κοπέλα έτσι όπως το κάνουν σχεδόν στα περισσότερα; Ξέρεις τι ξύλο πέφτει αλλού για να πάρει το μαγαζί συχνά και πάνω από το μισό της πληρωμής; Σου λέει έτσι είναι κυρία μου κι άμα γουστάρεις άμα δεν γουστάρεις αλέ… .Κι αν ανακαλύψουν κιόλας ότι πας να τους την κάνεις στα μουλωχτά κάηκες.

ΛΟΥΝΤΜΙΛΑ

 Είμαι από την Ουκρανία κι εδώ βρέθηκα κατά το γνωστό τρόπο, ακριβώς όπως όλες οι συμπατριώτισσες μου. Ήθελα και να ήξερα όμως ποιος έβγαλε τη βρώμα ότι όσες γυναίκες ήρθαν από την πατρίδα μου, αλλά και γενικά από τα ανατολικά μπλοκ, έκαναν και στον τόπο τους την ίδια δουλειά. Εμένα ας πούμε, ξέρεις ποια ήταν η δουλειά μου στην Ουκρανία; Κοινωνική λειτουργός ήμουν.. Επίσης δεν είναι αλήθεια και το άλλο που ακούγεται. Ότι όλες οι ξένες δηλαδή εδώ δουλεύουν σε μπουρδελόμπαρα. Γιατί άραγε τα λένε αυτά τα παραμύθια.. Εντάξει, δεν λέω, είναι κάμποσες φυσικά εκείνες που δουλεύουν την νύχτα. Ξέρεις όμως και πόσες άλλες ξασκατώνουν γέρους σε σπίτια, μια δουλειά που οι δικές σας δεν καταδέχονται να κάνουν;

Γιατί αυτό δεν ακούγεται τόσο όσο το άλλο, μου λες; Γιαυτό λοιπόν θα σε παρακαλούσα να γράψεις πως η γενική φήμη για τις αλλοδαπές πουτάνες είναι ψεύτικη κι αν θες τη γνώμη μου πιστεύω ότι έχει βγει επειδή ίσως είμαστε διαφορετικές από τις Ελληνίδες, σε εμφάνιση εννοώ. Πιο ψηλές, πιο άσπρες, με πιο μακριά πόδια, κάτι που προκαλεί την ψεύτικη φήμη να γίνεται ακόμα πιο ψεύτικη και που επίσης προκαλεί και τους δικούς σας άνδρες που έχουν συνηθίσει γυναίκες πιο κοντές και πιο μαύρες όπως είσαστε εσείς.

Είναι το διαφορετικό που προκαλεί, τι να κάνομε. Από κει κι έπειτα αφού δεν μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε μια νορμάλ δουλειά, με ανθρώπινο ωράριο και υποφερτούς όρους εργασίας, αλλά ή θέλουν να σε εκμεταλλεύονται ή να σε στριμώχνουν τσάμπα, αναγκαστικά καταλήγεις την νύχτα. Όχι όλες όμως είπαμε, έτσι; Να τα ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα. Εγώ ας πούμε δεν θα άντεχα να βρίσκομαι όλη μέρα κλειδωμένη σε τέσσερις τοίχους και να αλλάζω πάνες σε ένα γέρο για εκατό χιλιάδες το μήνα, είμαι ειλικρινής και λέω την αλήθεια. Εσύ δηλαδή θα μπορούσες;
Στην αρχή βέβαια η δουλειά εδώ μου κακοφάνηκε αλλά μετά συνήθισα. Σκέφτηκα ότι έτσι ίσως έχω τουλάχιστον την ελπίδα πως σε κάποια χρόνια, όχι σε κάποιους αιώνες ελπίζω, θα καταφέρω να μαζέψω ένα ποσό που θα λέει κάτι και που θα μου δίνει την δυνατότητα να γυρίσω στο σπίτι μου και στο τόπο μου. ..Στο Ρέθυμνο είμαι εννιά μήνες περίπου, πιο μπροστά ήμουν Πάτρα, πιο πριν ακόμα ήμουν Λάρισα και σε διάφορες άλλες επαρχιακές πόλεις επίσης. Συνεργάζομαι με ένα γραφείο και συνήθως μας στέλνουν από πόλη σε πόλη κάθε λίγους μήνες. Εδώ εγώ παρέμεινα κάπως παραπάνω και γιατί μου αρέσει το μέρος και οι άνθρωποι του αλλά και γιατί είπα να το συνδυάσω με κανένα μπάνιο τώρα το καλοκαίρι, κάτι σαν διακοπές δηλαδή. Μετά ίσως έλθω και για άλλους έξη εφτά μήνες και στο Ηράκλειο, θα δούμε..
..Να σου πω την πιο διαστροφική επιθυμία που έχει συμβεί μέχρι σήμερα να μου ζητήσει να του εκπληρώσω πελάτης; Να σου την πω κι αν αντέξεις..
Ήταν πριν ενάμισι περίπου χρόνο, στην Λάρισα ήμουν τότε, για την ακρίβεια σε ένα μέρος έξω από την Λάρισα, κάτι σαν χωριό κοντινό για να καταλάβεις. Ανοίγει η πόρτα λοιπόν και μπαίνει μέσα ένας άντρας γαμάτος, κυρίλας, πανύψηλος κι απ΄ ότι φαινόταν και πολύ ματσό. Κάθισα παρέα του και όταν σχόλασα έφυγα μαζί του αφού βέβαια πιο μπροστά είχαμε κανονίσει και το πόσα θα ακουμπούσε για την παρέα της υπόλοιπης βραδιάς. Αν και να σου πω την αλήθεια εγώ θα πήγαινα και τσάμπα μαζί του, τόσο πολύ μου άρεσε. Όταν όμως είδα που σταμάτησε το αυτοκίνητο του τα «είδα όλα» από το φόβο μου αν και προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου όσο το δυνατόν περισσότερο γινόταν σε μια τέτοια στιγμή και να μην του το δείξω. Ξέρεις που σταμάτησε; Στο νεκροταφείο.

Δεν μίλησα, πρώτα επειδή δεν τολμούσα να τον εξαγριώσω, ολομόναχη στα άγρια χαράματα και σε ένα νεκροταφείο μαζί του, αλλά τον άφησα επίσης κι επειδή ήθελα να δω μέχρι ποιού σημείου ακριβώς έφτανε η διαστροφή του. Αυτό που είδα θα το αντέξεις μόνο αν έχεις γερά νεύρα.. Γούσταρε να το «κάνουμε» μέσα σε ένα υπόγειο τάφο, απ΄ ότι κατάλαβα οικογενειακό, και μέσα σε ένα άδειο φέρετρο που μάλλον γιαυτό το λόγο το είχε εκεί πέρα ο μάγκας, Καλά, αυτοί οι άνθρωποι σίγουρα είναι άρρωστοι κι είναι για να τους λυπάσαι αλλά κι ο καθένας τι τους φταίει. Αγανάκτησα να του ξεφύγω.

ΜΑΡΩ. 

Δεν έχει σημασία πως βρέθηκα εδώ, αν έφταιγα εγώ ή αν έφταιγαν οι άλλοι. Σημασία έχει ότι είμαι εδώ. Όμως ναι, έχω μετανιώσει και θα ήθελα με όλη μου την ψυχή να γλιτώσω, να ξεφύγω, να βρεθεί ένας άνθρωπος να με πάρει από εδώ μέσα, να κάνω οικογένεια, παιδιά. Δεν την αντέχω άλλο την νύχτα, δεν αντέχω άλλο να περνά κάθε βράδυ από πάνω μου κι ένας διαφορετικός άνδρας, καμιά φορά και δυο, και τρεις..
Όχι, δεν είμαι Κρητικιά, είμαι νησιώτισσα βέβαια αλλά από ένα μικρό νησί των Σποράδων. Στη Κρήτη είμαι γύρω στον ενάμισι χρόνο κι έχω δουλέψει στα περισσότερα μαγαζιά του Ηρακλείου.
Καλά είναι όμως εδώ, έχω πάει κι αλλού κι είναι χειρότερα