«Οι λεύκες της αιώνιας αγάπης- Η κόρη του Παπά»: Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη

  

Γράφει η Βασιλική Μολφέση

Εξαιρετικό και καλογραμμένο είναι το μυθιστόρημα της Ρίκης Ματαλλιωτάκη με τίτλο «Οι λεύκες της αιώνιας αγάπης- Η κόρη του Παπά». Η συγγραφέας με υπέροχες παραστατικότατες περιγραφές μεταφέρει τον αναγνώστη "στον Ψηλορείτη, σε μια από τις δύσβατες κορυφές του ιερού βουνού όπου στέκει εδώ και αιώνες ένα χωριό σαν θεορατικό κτίσμα αιωρούμενο αναμεσίς γης και ουρανού". 

Στο χωριό αυτό ξετυλίγεται η υπόθεση του βιβλίου βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και αφορά μια μεγάλη, αληθινή αγάπη δυο νέων παιδιών, της Μαρούλας και του Ράδου, που είναι αντίθετη με τα συμφέροντα αλλά και τις ιδέες και τις νοοτροπίες της εποχής. Μιας εποχής γεμάτη από αγριότητες, βαρβαρότητες, με το λόγο του γονιού να μην δέχεται αντίρρηση ή αμφισβήτηση και τη ζωή των δυο ερωτευμένων παιδιών να εξαρτάται από τις διαταγές και τις ορέξεις των άλλων, με κακό γνώμονα το φθόνο και τη ζήλεια της κοινωνίας στους μικρούς τόπους. 

Επίσης ο φόβος των ανθρώπων που είχαν συνηθίσει να αισθάνονται από τους πολλούς διαδοχικούς κατακτητές είναι κακός σύμβουλος και συντελεί στις άγριες και χωρίς κατανόηση συμπεριφορές των γονιών των δυο παιδιών, που όταν κατανοούν και μετανιώνουν είναι πλέον αργά. Πολλά τα συναισθήματα που αγγίζουν τον αναγνώστη διαβάζοντας με αγωνία το βιβλίο για να μάθει την εξέλιξη αυτού του μεγάλου έρωτα. Νιώθει την οργή, το μίσος και την κακία, την αγανάκτηση και την απόγνωση , την οδύνη και το σπαραγμό, τον έρωτα και την αγάπη προσμένοντας την ένωση των δυο παιδιών. Μέσα από την ζωή των ηρώων δίνεται με πολύ ωραία πλοκή, σύντομα, χωρίς κουραστικές λεπτομέρειες και με την ιδιαίτερη κρητική ντοπιολαλιά, η ιστορία της πόλης του Ηρακλείου από τα Βυζαντινά χρόνια, στα χρόνια της θαλασσοκράτειρας Βενετίας με το δουλεμπόριο μου επεκτάθηκε ακόμα περισσότερο με την εμφάνιση του πειρατή Μπαρμπαρόσα. Αξιόλογο βιβλίο με όμορφες περιγραφές, σύντομους διαλόγους και πολλά παραδοσιακά στοιχεία της Κρήτης, με την όμορφη Μαρούλα να ονειρεύεται «έναν παράδεισο που θα κρίνει σωστά όλου του κόσμου τους αδικημένους...που θα σηκώνει ορθές κι απ΄ το πένθος αλάργα τις ψυχές όλου του κόσμου των βασανισμένων.. έναν παράδεισο γεμάτο λουλούδια και γάργαρα νερά που θα ξεδιψάσει όλου του κόσμου τους διψασμένους.. που θα χει μέσα του φαϊ για όλους τους πεινασμένους...» Και με μια υπόθεση που έγινε θρύλος ή παραμύθι από γενιά σε γενιά και όπως γράφει η συγγραφέας: «οι μήνες, τα χρόνια, τα ζαμάνια που θα φταναν στο εξής θα έκαναν την αγάπη τους παραμύθι, θα τον κεντούσαν με τις κλωστές του πόνου, θα τον στόλιζαν με τα χρώματα της Άνοιξης και θα τον πετούσαν πάνω απ΄ τα σύννεφα για να μαθαίνουν οι μικροί και για να μην ξεχνούν οι μεγάλοι, πως η αγάπη είναι αέρας και δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς... ούτε νόμοι, ούτε άνθρωποι, ούτε μίσος, ούτε ακόμα και ο ίδιος ο θάνατος».