«Τα ψέματα ανθίζουν στην άμμο» του Νίκου Διακογιάννη

 

Γράφει η Βασιλική Μολφέση

Εξαιρετικό, ευαίσθητο και καλογραμμένο είναι το βιβλίο του Νίκου Διακογιάννη με τίτλο «Τα ψέματα ανθίζουν στην άμμο». 

Η υπόθεσή του είναι η αληθινή ιστορία μιας γυναίκας με τραυματικά παιδικά χρόνια που προσπαθεί να παλέψει με τους δαίμονές της, να βρει τον εαυτό της , τις αλήθειες και τις ισορροπίες της. Σε όλο αυτό εμπλέκεται και ο έρωτας στη διαδικτυακή της γνωριμία με τον Παναγιώτη, μια αληθινή αγάπη που ο καθένας τους στηρίζεται και βοηθιέται να ξεπεράσει ανασφάλειες, φόβους, ψέματα, μυστικά, πληγές, λάθη κι ενοχές. 

Στο τέλος μετά από πολλές περιπέτειες και γεγονότα και διεισδύοντας ταυτόχρονα στην ψυχολογία των ηρώων και στην εξομολόγηση των δύσκολων παιδικών βιωμάτων κυριαρχεί το απρόσμενο, οι συμπτώσεις , η τραγική ειρωνεία καθώς και η συγχώρεση και η λύτρωση. Άλλο ένα ευαίσθητο βιβλίο του συγγραφέα που εκπέμπει πολλά κοινωνικά μηνύματα για τους κινδύνους που ελλοχέυουν πάνω στα μικρά παιδιά, τη σημερινή κατάσταση της χώρας με την κρίση και τα μνημόνια, τις ανατροπές στη ζωή που μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί σε οποιονδήποτε άνθρωπο, η σημαντικότητα της αγάπης, της αλληλεγγύης - όχι το πέταγμα της ελεημοσύνης - αλλά η κατανόηση και η καλοσύνη στο συνάνθρωπο που έτυχε και δεν ευνόησε η ζωή. Και κάποιες όμορφες και διδακτικές φράσεις του βιβλίου ως επιβεβαίωση των όσων ανέφερα: «Την αλήθεια πρέπει να την υπηρετούμε , να επιστρέφουμε σ΄αυτήν ακόμη κι όταν λιποτακτούμε σε αντίπαλα στρατόπεδα». «Η αξιοπρέπεια νικά την απελπισία, η συγκατάβαση το φτηνό παράπονο». «Να χεις τη δύναμη να κατεβαίνεις στο βυθό... Ν΄αγγίζεις ψυχές, να μαγεύεσαι από την ομορφιά τους, να υπομένεις τη ζωή, να ομορφαίνεις τη ζωή σου, να μοιράζεσαι την ομορφιά της ψυχής σου, να μ΄αγαπάς». «Ακόμη κι όλα να τα χάσει κανείς, ο στόχος είναι να παραμείνει άνθρωπος , να παλέψει , να συγχωρέσει αν χρειαστεί, για να μη λησμονεί». «Μακάρι να μπορούσα να κάνω μερικά κλικ και για μένα. Γιατί πρέπει επιτέλους να κατέβω απ΄το αραχνιασμένο ράφι... Μη βλέπεις που κάθε τόσο το γυαλίζω, το βγάζω στο φως της μέρας και χαμογελώ. Ρώτα όποιον θες και θα σου πει ότι είμαι η ευτυχία προσωποποιημένη. Που να ξεραν... Που να ξεραν πως ο σκόρος βρίσκεται βαθιά , πολύ βαθιά και πως εμείς θρέφουμε την πείνα του».