Ματωμένοι δρόμοι, κλέφτες κι αστυνόμοι…

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Ο τίτλος του παρόντος άρθρου θα μπορούσε ίσως να είναι τίτλος τραγουδιού,  όπως εξίσου θα μπορούσε να είναι και τίτλος ενός αθώου παιχνιδιού σαν αυτά που σαν παιδιά  παίζαμε κάποτε στις αλάνες της γειτονιάς μας λεύτεροι από κάθε φόβο και ανασφάλεια…

Δυστυχώς η φωτογραφία που βλέπετε ανήκει σ’ ένα σπίτι που η εικόνα του υπάρχει στη μνήμη μου από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια- χωρίς τα κάγκελα φυσικα- και το σπίτι αυτό ανήκει στην Ελλάδα του σήμερα.

Στην Ελλάδα των…-ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε- θίγουμε απλώς την κατάντια της χώρας μας που γέμισε πλέον τους δρόμους μας με αίμα, τα σπίτια μας με κλέφτες,  κι έκανε τους αστυνόμους να λάμψουν δια της απουσίας τους ή δια της ανημποριάς τους.
Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ, μόνο που αδυνατώ πια να προσδιορίσω αν αγαπώ την Ελλάδα που με γέννησε, την Ελλάδα που γνώρισα, ή την Ελλάδα του σήμερα που ως και το χρώμα του ουρανού της έχει αλλάξει απο την μαυρίλα που πλανάται γύρω της.
Κάθε ώρα και μια ληστεία.
Κάθε μέρα και μια αυτοκτονία.
Κάθε εβδομάδα και ένας βιασμός.
Κάθε σπίτι και μια αμπάρα που θυμίζει φυλακή.
Κάθε άνθρωπος κι ένα νούμερο στην λίστα των «σωτήρων μας»
Και παντού γύρω μας πληρωμένοι ανθέλληνες ενάντια σε κάθε τι που θυμίζει «πατρίδα»
Το θέαμα πλέον θυμίζει γενοκτονία και στις γενοκτονίες η μόνη λύση είναι η αντίσταση…