Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
Την τελευταία της γενιάς των Θεοτοκόπουλων συνάντησα πρόσφατα στο Φόδελε και μέσα από το φωτογραφικό, αλλά όχι μόνο, υλικό που μου έδειξε θαρρώ πως πρέπει μάλλον να κλείσει εδώ η διαμάχη για τον τόπο καταγωγής του μεγάλου ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου ή Ελ Γρέκο όπως του άρεσε να αποκαλείται και να υπογράφει τα έργα του, που επί χρόνια γίνονταν ανάμεσα σε Ηράκλειο και Ρέθυμνο.
«Ο Δομήνικος είναι Φοδελιανός, πάει και τελείωσε, κι αν το παραδέχονται ή αν άργησαν να το παραδεχτούν κάποιοι, το παραδέχτηκαν πολλά χρόνια πριν οι ίδιοι οι Ισπανοί που ήρθαν πολλάκις να προσκυνήσουν το χωριό που γέννησε τον άνθρωπο που δόξασε τον δόξασε τον δικό τους τόπο. Μια από όλες τις φορές έφεραν και την μπρούτζινη πινακίδα που υπάρχει στο κέντρο του χωριού και γράφουν οι ίδιοι πως ο Δομήνικος κατάγεται από εδώ. Έχουν αλήθεια κανένα συμφέρον αυτοί για να που ότι γεννήθηκε εδώ ή αλλού, για σκεφτείτε…
Άλλη μια απόδειξη της Φοδελιανής καταγωγής του είναι το σπίτι του, εκεί που υπάρχει σήμερα το αντίστοιχο μουσείο, κι όπως όλοι ξέρουν ο Δομήνικος ήταν από αρχοντική γενιά… ε λοιπόν η περιοχή αυτή ακόμα ονομάζεται «Αρχοντικά».
Από μικρή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι και τον πατέρα μου, θυμάμαι και τον παππού μου να μου λεν αυτά που άκουσαν κι οι ίδιοι από τους δικούς τους πατεράδες κι απ΄τους δικούς τους παππούδες, γενιές και γενιές πίσω, δεν μπορεί όλα να είναι ψέματα…
Και ναι, είχα κι εγώ μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική, μια απ΄όλες τις φορές μάλιστα που ήρθαν οι Ισπανοί πρότειναν στον πατέρα μου να με πάρουν μαζί τους για να με σπουδάσουν, ούτε δώδεκα χρονών δεν ήμουν ακόμα, τα πράγματα όμως ήταν αλλοιώτικα εκείνη την εποχή, απ’ τη μια ήμουν μικρή και φοβόμουν να απομακρυνθώ από τον τόπο μου εγώ, απ’ την άλλη δεν ήθελαν οι γονείς μου, κι έμεινε το πράγμα έτσι… Για ένα διάστημα μου είπαν να ζωγραφίζω και να τους τα στέλνω και βλέποντας και κάνοντας, κι έτσι έγινε για ένα διάστημα, ζωγράφιζα και τους τα έστελνα… μα είπαμε, άλλες εποχής.
Τώρα δεν ξέρω ούτε καν που βρίσκονται αυτές οι ζωγραφικές μου, δεν βαριέσαι όμως, εμένα μου αρκεί που κουβαλώ στο αίμα μου το αίμα ενός τέτοιου ανθρώπου και φέρω το επίθετο του… δεν με νοιάζει που δεν έγινα ζωγράφος, το μόνο που με νοιάζει είναι που παντρεύτηκα, πήρα άλλο επίθετο, και δυστυχώς το επίθετο αυτό σταματάει σε μένα, αυτό είναι ο μεγάλος μου καημός».
Αυτά μας είπε η γλυκύτατη και φιλόξενη κυρία Δήμητρας, αλλά θα ήθελα στα λεγόμενα της να προσθέσω κι εγώ δυο κουβέντες:
Κανένα καημό δεν πρέπει να έχετε κυρία Δήμητρα για το αν τα παιδιά σας δεν θα συνεχίσουν το επίθετο Θεοτοκόπουλος γιατί τον Δομήνικο τον κουβαλάμε στο αίμα μας όλοι οι πατριώτες του, είμαστε όλοι αδέλφια, γονείς, ξαδέλφια, μια αόρατη πνευματική συγγένεια μας δένει μαζί του που είναι πέρα και πάνω από κάθε υλική!
Ούτε επίσης για το αν είναι Ηρακλειώτης η Φοδελιανός θα πρέπει να σας νοιάζει τόσο, γιατί ο Δομήνικος είναι απλά ΚΡΗΤΙΚΌΣ… κι αυτό νομίζω τα λέει όλα!
Η συγκεκριμένη φωτογραφία ό,τι είχε να πει το είπε μόνη της, άρα δεν χρειάζεται λεζάντα
Και άλλοι της γενιάς των Θεοτοκόπουλων
Απο εκδήλωση της εποχής γιατί όπως χαρακτηριστικά μας είπε η κυρία Δήμητρα στα νιάτα της δεν προλάβαινε τα καλέσματα αυτού του είδους
Το πορτραίτο της κυρίας Δήμητρα από τον Κρητικό ζωγράφο Μπότη Θαλασσινό θαυμάζει μια κυρία της εποχής
Η κυρία Δήμητρα μαζί με τον πατέρα της, ένα άλλο Θεοτοκόπουλο, σε νεαρή ηλικία
Η ομοιότητα ανάμεσα στις γενιές είναι όχι απλώς εμφανής, μα εμφανέστατη
Η μπρούτζινη πινακίδα που τιμής ένεκεν έφεραν οι Ισπανοί στη γενέτειρα του Θεοτοκόπουλου το 1934
Το πορτραίτο της κυρίας Δήμητρας απο τον Μπότη Θαλασσινό και η ίδια την εποχή εκείνη
Στην φωτογραφία αυτή μπορούν να διαβαστούν εμφανέστερα τα γραφόμενα της δωρεάς των Ισπανών.
Η κυρία Δήμητρα σήμερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου