Στον Άι Γιώργη το Σελλινάρι: Ένα από τα σημαντικότερα θρησκευτικά προσκυνήματα στην Κρήτη!

 Επιμέλεια  κειμένου Ρίκη Ματαλλιωτάκη 

 Στην εθνική οδό Ηρακλείου Λασιθίου, στην νότια πλευρά της χαράδρας Χαυγά, βρίσκεται η Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Σελλινάρι μια από τις σημαντικότερες και πιο γνωστές Μονές της Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας και Χερρονήσου. 

Τόσο σημαντική ώστε θεωρείται γρουσουζιά να περάσει κάποιος έξω από τη Μονή και να μην σταματήσει να προσκυνήσει,υπάρχει μάλιστα και μια πασίγνωστη μαντινάδα στην στην Κρήτη που λέει:

 

Από τα Μάλια όντε περνάς

και πας για Σελλινάρι

ένα κεράκι άναψε

στ’ Αϊ – Γιωργιού τη χάρη

 

Για την προέλευση του ονόματος της Μονής έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες. 

 Η παράδοση θέλει το επίθετο με τη γραφή Σεληνάρης, μια από τις γραφές που χρησιμοποι ούσαν παλαιότερα, να προέρχεται από τη σελήνη παραπέμποντας στην κατασκευή του Ναού τη νύχτα, υπό το φως της σελήνης. 

Σήμερα έχει επικρατήσει η γραφή Σελλινάρι, αφού είναι αποδεκτή η ετυμολογία του τοπωνυμίου από τις λέξεις Σελλί(διάσελο, ορεινό πέρασμα) και νερό. 

Η ίδρυσή του ναού, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, ανάγεται στην ύστερη ενετική περίοδο, όταν μετά την κατάκτηση της Ρόδου από τους Τούρκους, το 1522,τρία αδέλφια εγκατέλειψαν το νησί και εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη, στον οικισμό Βραχάσι, 3,5 χλμ. περίπου ανατολικά της Μονής. 
Ο ένας εξ αυτών, ο Νικόλαος έγινε μοναχός, εγκατέλειψε τα εγκόσμια και αποσύρθηκε στην απομονωμένη χαράδρα. 
Ένα βράδυ είδε στην απέναντι πλευρά της χαράδρας μια φωτιά να σιγοκαίει και μια φωνή να τον καλεί να πλησιάσει εκεί. 
Την άλλη μέρα πήγε στο συγκεκριμένο μέρος, όπου και ανέσυρε μέσα από τα βάτα την εικόνα του Αγίου Γεωργίου. Αμέσως αποφάσισε να κτίσει εκεί ένα Ναό, για να στεγάσει την εικόνα που του είχε φανερωθεί με θαυματουργικό τρόπο. 

Η θαυματουργή εικόνα 
του Αγίου Γεωργίου στο Σελλινάρι 

 Ο μοναχός έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε ένα μικρό σπήλαιο, ψηλά στην βόρεια πλαγιά της χαράδρας, απέναντι από το Ναό. Τα προς το ζην του τα προσέφεραν οι ντόπιοι και μάλιστα αναφέρεται ότι χρησιμοποιούσε ένα καλάθι με σκοινί, κατά το σύστημα των Μονών των Μετεώρων, προκειμένου να ανεβάσει τα απαραίτητα στη σπηλιά του.

Μια μικρή πηγή, στο βάθος του φαραγγιού, που ακόμα και σήμερα ονομάζεται «του Αγιασμένου», του εξασφάλιζε το αναγκαίο για τη διαβίωσή του νερό. Όταν απεβίωσε ετάφη στο φαράγγι, σε τάφο τον οποίο κατασκεύασε ο ίδιος. 

Η θέση του τάφου, σήμερα, σηματοδοτείται από ξύλινο σταυρό που είναι ορατός από τη Μονή. Εκτός όμως το Νικόλαο φαίνεται ότι, κατά τη διάρκεια των δύσκολων χρόνων της Τουρκοκρατίας, στον χώρο γύρω από το Ναό εγκαταστάθηκαν και άλλοι ασκητές, όπως υποδείκνυαν τα λίγα μικρά κελιά, ίχνη των οποίων υπήρχαν έως και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αι.

Ο τελευταίος μοναχός, ο Νικηφόρος, που καταγόταν από τη Μίλατο, απεβίωσε το 1897.