Μυριόφυτο Αρχανών: Έλληνες και ξένοι πολιτικοί σιτίστηκαν αναπνέοντας την δροσιά της αυλής του!

Της Ρίκης  Ματαλλιωτάκη

Βρισκόμαστε στο 1888, εποχή που δεν έχει γίνει ακόμα η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, κι ο Αρχανιώτης Γιώργης Λυριτζάκης διατηρεί ήδη μια ταβέρνα στο Ηρακλειώτικο κεφαλοχώρι, σε κεντρικό σημείο μάλιστα, που από τα χίλια μύρια δέντρα και λουλουδικά που υπάρχουν στον περιφραγμένο εξωτερικό χώρο της, δεν ξεχωρίζει καθόλου από τον κήπο της Εδέμ.

Μόνο βέβαια  που την διατηρεί  δίχως όνομα, ανώνυμη εντελώς στις λιγοστές απαιτήσεις της εποχής..

Μία  από τις μέρες εκείνης της μακρινής  εποχής είναι που ο ύπατος αρμοστής Κρήτης Γεώργιος, αποφασίζει μια εξοχική βόλτα κι ο αέρας της σύμπτωσης οδηγεί τα βήματα του έξω από την  έως τότε ανώνυμη ταβέρνα αφήνοντας τον άφωνο!

Ο εντυπωσιασμός του από τα λουλούδια, τα δέντρα, και γενικά το πράσινο που τον υποδέχεται είναι τόσο μεγάλος που τον σπρώχνει  να ζητήσει πληροφορίες για τούτο τον εξωτικό χώρο.

«Πως ονομάζεται η ταβέρνα;» ρωτά.

«Τι  θα πει πως ονομάζεται, άνθρωπος είναι για να έχει όνομα;» απαντά έκπληκτος ο αγαθός χωρικός της αρχής του περασμένου αιώνα.

«Κακώς, αυτό εδώ το μαγαζί πρέπει να  το βγάλετε μυριόφυτο τόσα μύρια φυτά που έχει μέσα του!!»

Πορτραίτο Κρητικού που υπάρχει μέσα στο μαγαζί

‘Ίσως να μην ήταν τόσο επειδή το είπε ένας ύπατος αρμοστής. Ίσως πιο πολύ να ήταν επειδή του ταίριαξε απόλυτα. Είτε έτσι πάντως είτε αλλιώς πάνω από ένα αιώνα το συγκεκριμένο μαγαζί έκτοτε ονομάζεται «Μυριόφυτο»

Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1938 δηλαδή, ο Σύλλογος Δεσποινίδων και Κυριών των Αρχανών, προσκαλεί σε επίσημο γεύμα τον τότε Βασιλέα της Ελλάδος Παύλο κι ο χώρος που επιλέγεται  είναι το Μυριόφυτο μια και πλέον το συγκεκριμένο μαγαζί είναι προ πολλού καθιερωμένο  συναντήσεις υψηλών προσώπων.

Το αρχανιώτικο μεγαλοπρεπές βουνό   που πρόσφερε τον καθαρό αέρα και την δροσιά του γενναιόδωρα, τα  μύρια λουλούδια  που του χάρισαν το όνομα του, η χαρουπιά των τριών αιώνων  στην αυλή του ( υπήρχε   έως και το 1962 που ο βοριάς  την έριξε κάτω συθέμελα αφήνοντας μονάχα ένα κλαδί που από αυτό άρχισε σιγά σιγά να ξαναγεννιέται) καθώς επίσης και ο ευκάλύπτος των εκατό πενήντα χρόνων, ήταν προϋποθέσεις ικανές να φτάσουν το  όνομα του Μυριόφυτου κι εκτός συνόρων Κρήτης χαρίζοντας του μακαριστές εποχές λαμπρότητας και δόξας.

Ο κάθε επίσημος ξένος που θα ερχόταν στις Αρχάνες ήταν πλέον δεδομένο ότι θα έτρωγε εκεί.

Έλληνες και ξένοι πολιτικοί σιτίστηκαν αναπνέοντας την δροσιά της αυλής του σε σημείο που σήμερα που μπορεί να υπερηφανεύεται στο ιστορικό του ότι τάισε μέχρι και τον υπουργό εξωτερικών του Καντάφι  μια και η δόξα του Μυριόφυτου εξακολούθησε και μετά   που έφυγε από τα χέρια του πρώτου ιδιοκτήτη  του Γεωργίου  Λυριτζάκη περνώντας στα χέρια του γαμπρού του, του άνδρα της κόρης του, Εμμανουήλ Ελευθεράκη.

Η συνεργασία του με τον γνωστό Ηρακλειώτη Εμμανουήλ Ρεγγινάκη, ιδιοκτήτη του γνωστού, πολυτελούς εστιατορίου «Ακτάρικα»,.  δανειζόμενος στα  μεγάλα τραπέζια που έκανε τα περίφημα σερβίτσια «Ρεγγινάκη», ήταν εκ μέρους του μια κίνηση κάτι παραπάνω από καινοτομική για την εποχή της που  έφερε  στην επαρχιακή ταβέρνα, την παλαιότερη ίσως ολόκληρης της Κρήτης,  ένα καινούργιο ανανεωτικό αέρα και φυσικό όλο και περισσότερη  πελατεία από το κοντινό Ηράκλειο.

Η κατάσταση όχι μόνο στα ίδια αλλά και σε ακόμα μεγαλύτερα δεδομένα επιτυχίας συνεχίστηκε και μετά το 1947 που λόγω του θανάτου του πατέρα του Εμμανουήλ Ελευθεράκη ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση ο τρίτος στην σειρά διάδοχος  Γιώργης Ελευθεράκης

Σήμερα βέβαια τα πράγματα δεν είναι ακριβώς τα ίδια. Κι άσχετα αν ο χώρος του Μυριόφυτου εξακολουθεί ακόμα να θυμίζει κήπο της Εδέμ, ο αέρας της ανανέωσης δεν είναι δυνατόν να μην έπληξε κι ένα χώρο που κάποτε προτιμούσαν να παίρνουν το δείπνο τους ύπατοι αρμοστές κα βασιλείς.

Δυστυχώς.. Ο βασιλιάς πάθανε.

Ζήτω ο βασιλιάς…