Στο τέλος της άνοιξης του 1970, ένας έρωτας γεννήθηκε στις σπηλιές των Ματάλων
Είναι ο έρωτας της Aμερικανίδας ζωγράφου και τραγουδίστριας Τζόνι Μίτσελ και του συμπατριώτη της Κάρεϊ. Και οι δύο, φυγάδες από την τακτοποιημένη αστική ζωή, δηλαδή και οι δύο χίπις. Ο έρωτάς τους έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο χάρη στο τραγούδι «Carey», που έγραψε τότε, επί κρητικού εδάφους, η Μίτσελ. powered by Rubicon Project
Ο Κάρεϊ (πραγματικό όνομα Cary Raditz) είχε φύγει από την πόλη του (Winston-Salem) στην Αμερική, για να ζήσει αυτό που οι χίπις όλοι τότε ονόμαζαν Το Ταξίδι. Ταξίδεψε πολύ, έφθασε μέχρι το Αφγανιστάν, αλλά την Άνοιξη του 1970, ήταν ένας ακόμα mother’s nature son στις σπηλιές, στα Μάταλα Κρήτης.
Σχεδόν ταυτόχρονα, η Τζόνι Μίτσελ έκανε το δικό της ταξίδι ζωής, και φθάνει στα Μάταλα, αναζητώντας και αυτή απαντήσεις σε προσωπικά αδιέξοδα.Η μοναδική φωτογραφία της Τζόνι Μίτσελ με τον Κάρεϋ, που έχει σωθεί, τους δείχνει να κάθονται και να χαμογελούν, ενώ η Τζόνι έχει στα πόδια της το Mountain Dulcimer.
Ο παράξενος ήχος που ακούγεται στο τραγούδι Carey, σαν κιθάρα, βγαίνει από το Mountain Dulcimer, έγχορδο από τα Απαλάχια όρη, που η Τζόνι, είχε φέρει στα Μάταλα. Ο έρωτάς τους, δεν κράτησε πολύ – ήταν μια Άνοιξη μόνο. Αλλά αυτή η Άνοιξη, ήταν μια στάμνα δροσερή που έφερε στον κόσμο ένα πανέμορφο κι αθάνατο παιδί, το τραγούδι.
Το Carey, έγινε εμβληματικό για την παγκόσμια ψυχεδέλεια. Η Τζόνι, εκφράζει τον έρωτά της στον Κάρεϋ, αλλά και το μοναδικό αίσθημα ελευθερίας, που βίωσε, ζώντας ως χίπισσα κι αυτή, στις κρητικές σπηλιές των Ματάλων.
Έλα Κάρεϋ, πάμε στο καφενείο της Γοργόναςκαι θα σε κεράσω ένα μπουκάλι κρασίθα γελάσουμε και θα πιούμε στην υγειά του Τίποτα, και μετά θα σπάσουμε τα άδεια ποτήρια…
Come on down to the Mermaid CafeAnd I will buy you a bottle of wineAnd we’ll laugh and toast to nothing andSmash our empty glasses down
Αυτός ο στίχος «θα πιούμε στην υγειά του Τίποτα», που μας θυμίζει τα συγκλονιστικά λόγια του Καζαντζάκη «Δεν ελπίζω τίποτα δεν φοβάμαι τίποτα είμαι ελεύθερος», ήταν η πίστη, των παιδιών των λουλουδιών, που ρίζωσαν στις σπηλιές των Ματάλων, πριν ξεριζωθούν, εκείνη την Άνοιξη, από την κακόκαρδη χούντα. Το τραγούδι, αποτέλεσε έμπνευση, για τον βρετανό καλλιτέχνη Julian Davies, που έχοντας μουσική υπόκρουση την υπέροχη φωνή της Μίτσελ, δημιούργησε ένα ωραίο βιντεοκλίπ, για το Μάταλα…
Το τραγούδι απαθανατίζει ακόμα το θρυλικό Καφενείο της Γοργόνας.
Το καφενείο γνωστό και σαν Mermaid Cafe είχε στην πρόσοψή του, μια γοργόνα φιλοτεχνημένη από την (δεκαεξάχρονη τότε) κρητικοπούλα Πηνελόπη, αδελφή του ιδιοκτήτη Στέλιου Ξαγοραράκη.
Σήμερα, η τοιχογραφία αυτή, δυστυχώς δεν υπάρχει, οι χουντικοί γκρέμισαν το Καφενείο, την Άνοιξη του 1970, όταν με στρατιωτικού τύπου επέμβαση, έδιωξαν τους χίπις από τις σπηλιές. Τα γεγονότα περιγράφονται στο βιβλίο Μάταλα (Η ιστορία της Νεφεριάνας) του Μανώλη Νταλούκα (Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ, 2018).
Για την Γοργόνα των Ματάλων, ιδέα μόνο παίρνουμε από μία (και μοναδική), μακρινή φωτογραφία.Το έργο, όπως και το Καφενείο, έγινε εμβληματικό, για την Παγκόσμια Ψυχεδέλεια, αφού εκατοντάδες χίπις από όλα τα μέρη του κόσμου, το θαύμασαν σε πραγματικό χρόνο, και η Joni Mitchell, που έζησε τότε εκεί, το απαθανάτισε στο τραγούδι της, Carey.
Come on down to the Mermaid CafeAnd I will buy you a bottle of wine…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου