Η εξομολόγηση μιας Ηρακλείώτισσας ιερόδουλης: «Κάποτε πρέπει επιτέλους να σταματήσουν να μας αντιμετωπίζουν σαν ζώα…»

 

Συνέντευξη στη Ρίκη Ματαλλιωτάκη

 

Πολλά χρόνια πριν, μια τοκογλυφία δισεκατομμυρίων -δραχμών- με εγκέφαλους τρανταχτά ονόματα  της Πάτρας, συντάραξε το πανελλήνιο. Μια σπείρα από δικηγόρους,  διευθυντές τραπεζών,  και γενικά πολλών ατόμων  της υψηλής κοινωνίας,  τάραξαν τα συνειδησιακά θεμέλια της επαρχιακής πόλης όταν αποκαλύφτηκε το έργο τους, το οποίο μαζί  με όλους τους  υπόλοιπους  ανίδεους που παρέσυρε στον όλεθρο της οικονομικής καταστροφής,  περέσυρε και μια  πόρνη, ξεγελώντας την και πουλώντας της  την «ελπίδα του γλιτωμού» έως ότου την άφησε κατά 500 εκατομμύρια δραχμές φτωχότερη.

 

Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, η γυναίκα αυτή  κατάφερε να ορθοποδήσει και να σταθεί ξανά στα πόδια της, έστω και μέσα από το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου που οι συγκυρίες την ανάγκασαν να επιλέξει στα πρώτα βήματα της ζωής της.

Πάλεψε και ξέχασε τα 500 εκατομμύρια που της άρπαξαν και τα αποκομίστηκαν σαν κέρδος που τυχόν θα απάλυνε μια ζωή βουτηγμένη στην αθλιότητα, και πλέον διατηρεί νόμιμο οίκο ανοχής σ’ ένα μικρό δρομάκι κάπου προς τη λεωφόρου Καλοκαιρινού του Ηρακλείου.

Το άδικο βέβαια μέσα της λογικά την πνίγει αφάνταστα, όμως παρ’ όλα αυτά αν μου άνοιξε την καρδιά της δεν το έκανε για τα χαμένα της λεφτά,

Το έκανε για την χαμένη της αθωότητα και γιατί «κάποτε πρέπει επιτέλους να σταματήσουν να μας αντιμετωπίζουν σαν ζώα. Δεν είναι ζώο η πόρνη, κι εμείς ακόμα οι π….. έχουμε ανθρώπινη οντότητα και υπόσταση, δεν είμαστε μονάχα τα πλάσματα που πάνω τους μπορεί να αμολήσει ο καθένας όα τα ζωώδη ένστικτα του. Αυτό θέλω να καταλάβετε, γι’ αυτό θέλω να μιλήσω, όχι για τα λεφτά που μου πήραν. Λεφτά μου πήραν στο κάτω, κάτω, λεφτά μ’ ακούμπησαν, δεν μ’ ακούμπησαν την ψυχή μου. Την ψυχή μου εμένα δεν μπορεί να μου την ακουμπήσει παρά μονάχα ο Θεός…»

 

Θα ήθελες να μου ανοίξεις την καρδιά σου ή μήπως φοβάσαι;

Γιατί να φοβάμαι, δεν τους φοβάμαι τους ανθρώπους,  εγώ μονάχα το Θεό φοβάμαι Με τους ανθρώπους έπαψα απλώς να έχω επαφή επειδή κάποια στιγμή έπρεπε να προφυλάξω η ίδια τον εαυτό μου, μια κι οι άλλοι ότι μονάχα τους ενδιαφέρει ήταν το πώς να καταπατήσουν την Σ….

Όμως θα στην ανοίξω την καρδιά μου. Κάποτε επιβάλλεται να το κάνω, γιατί υπάρχουν  μέσα μου πολλά απωθημένα που με βαραίνουν και θέλω να τα βγάλω.

Είσαι Κρητικιά Σ….;

Κρητικιά και μάλιστα Ηρακλείωτισσα, ναι. Έφυγα όμως με το που γεννήθηκα από δω και περισσότερο από τη μισή ζωή μου έλειπα από την Κρήτη. Το γεγονός ότι επέστρεψα πάλι πίσω δεν έγινε με την θέληση μου κι αυτό είναι ιστορία, πολύ μεγάλη θα έλεγα.

Έχεις διάθεση να μου την πεις;

Ίσως και να την έχεις ακουστά και να την θυμάσαι, παρότι βέβαια συνέβη πριν αρκετά χρόνια στην Πάτρα, και συν όλους του υπόλοιπους αφορούσε και μια πόρνη.

Ε λοιπόν εγώ ήμουν εκείνη η πόρνη και δικά μου ήταν τα 500 εκατομμύρια που έπεσαν πάνω της και της άρπαξαν οι τοκογλύφοι- κύριοι. Το θέμα το είχε μάλιστα βγάλει και ο Χαρδαβέλας στην εκπομπή του τότε.

Μιλάμε για πολύ μεγάλη σπείρα, για ανθρώπους της υψηλής κοινωνίας, τέτοιοι ήταν αυτοί που με φάγανε. Από εκείνους τους ανθρώπους  τους υπεράνω κάθε υποψίας που λέγονται «κύριοι» και μετά εσύ κι ο κάθε εσύ τους προσκυνά, είναι λογικό κι επόμενο αφού έχουν μια θέση σ’ ένα θρόνο να πατούν σκουλήκια σαν εμένα και τους ομοίους μου.

Κρύβεις μεγάλη πίκρα μέσα σου ή κάνω λάθος; Γιατί όμως έχεις τέτοια εντύπωση για τον εαυτό σου… πέρα από την δουλειά που κάνεις δεν πιστεύεις πως όλοι μας είμαστε άνθρωποι;

Δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ ή στην τελική ακόμα και τι πιστεύεις εσύ και γενικά κάποιοι σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Σημασία έχει τι πιστεύουν οι πολλοί. Σίγουρα κι όλοι είμαστε άνθρωποι, όμως για να το καταλάβει κάποιος αυτό πρέπει να έχει το Θεό κοντά του να τον βοηθά να παραμένει αμόλυντος και άκακος ούτως ώστε να μην κατατάσσει κι αυτές ακόμα τις πόρνες στην  κατηγορία του ζώου. Για πες μου όμως, πόσοι έχουν την δύναμη να κάνουν κάτι τέτοιο και να φέρονται ανάλογα;

Πως έφτασες να γίνεις ιερόδουλη;

Ακριβώς όπως το είπες, έφτασα, γιατί σίγουρα πόρνη  καμιά δεν βγήκε από την κοιλιά της μάνας της. Κάποιος με ώθησε στην πορνεία, καμιά γυναίκα δεν γίνεται πόρνη από μόνη της, πάντα κάποιος υπάρχει από πίσω της που ευθύνεται κι αν δεν ευθύνεται ολότελα, ευθύνεται όμως κατά το μεγαλύτερο ποσοστό. Αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι ο φίλος της,  μπορεί να είναι ο άντρας της,  μπορεί… μπορεί… Στην δική μου την περίπτωση έτυχε να είναι ο άντρας μου, ο νόμιμος σύζυγος μου.Από κει κι έπειτα τα πάντα είναι πολύ εύκολα και κυλάνε από μόνα τους. Το παν είναι να γίνει η αρχή και μετά η μία μετά την άλλη σε ρουφάνε οι καταστάσεις.

Για να καταλάβεις είναι σαν να βρίσκεσαι σε μια δίνη που σε καταπίνει και σε βουλιάζει δίχως καν να εσύ να προλάβεις να το πάρεις χαμπάρι.

Αν τώρα εσύ έχεις την εξυπνάδα και την σβελτάδα  να καταφέρεις να ξεφύγεις για να γλιτώσεις και να επιβιώσεις, καλό δικό σου θα είναι να το φροντίσεις.

Κανείς άλλος δεν υπάρχει περίπτωση να σε γλιτώσει παρά μόνο ο εαυτός σου.

Ντρέπεσαι γι’ αυτό που κάνεις ή πλέον το έχεις ξεπεράσει;

Θα ντρεπόμουν αν έπαιρνα κάτι από τους συνανθρώπους μου σαν αυτά που με το συγκεκριμένο τρόπο πήρανε εμένα.

Δεν παίρνω όμως, οπότε γιατί να ντραπώ; Άλλοι παίρνουν, αντίθετα εγώ δίνω.

Μέσα από αυτή την δουλειά, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, γίνεσαι πρόσφορο στον συνάνθρωπο σου, δίνεις… δίνεις… δίνεις… βιάζοντας την ψυχή σου.

Όλοι παίρνουν απ εσένα και ποτέ εσύ από τους άλλους.

Κι εσύ η ίδια ακόμα που αυτή την στιγμή βρίσκεσαι εδώ για να πάρεις ήρθες, γι’ αυτό ήρθες. Άρα εσύ θα έχεις κέρδος από μένα, όχι εγώ από σένα.

Γι’ αυτό λοιπόν κι η Σ…. φοβάται μόνο το Θεό και μόνο από Εκείνον περιμένει να την κρίνει, από κανέναν άλλο.

Αν θεωρείς ότι μια συζήτηση με ένα δημοσιογράφο υπάρχει περίπτωση να βιάσει, έστω και κατά το ελάχιστο την ψυχή σου, θα ήταν καλύτερα να σταματούσε εδώ.

Σου είπα, εγώ δεν παίρνω από σένα, ίσως ούτε κακό, σίγουρα όμως  ούτε και καλό.

Δεν έχω να κερδίσω τίποτα από την συζήτηση μας, εσύ θα κερδίσεις  με αυτά που θα βγάλεις από μένα προς τα έξω.

Κι η εμπειρία σου ακόμα να επισκεφτείς έναν οίκο ανοχής, κέρδος είναι.

Όμως αν αποφάσισα να σου μιλήσω είναι επειδή σκέφτηκα ότι ίσως και να βοηθηθούνε τελικά άνθρωποι, γυναίκες δηλαδή, ακούγοντας όλα όσα έχω περάσει εγώ και φροντίζοντας εκείνες να τα αποφύγουν.

Ο κόσμος μας έχει πάψει εδώ και χρόνια να δίνει αυτό που λέγεται ανώτατο δώρο Θεού, την αγάπη δηλαδή προς το συνάνθρωπο του, και η πόρνη δεν είναι και δεν θεωρείται τίποτα πλην από το ξεπεσμένο ον .

Το μαύρο πρόβατο στο οποίο θα βρεθεί ο έξυπνος επιτήδειος για να του πλασσάρε την ψεύτικη αγάπη για να το ξεγελάσει επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη.

Γιατί θα έπρεπε λοιπόν να μπορεί να ζήσει δίχως αγάπη μια πόρνη αφού ακόμα και τα ζώα αγαπιούνται μεταξύ τους; Όπως καταλαβαίνεις, βρίσκεται λοιπόν ο κατάλληλος που σε μια οποιαδήποτε κοπέλα πουλά αυτή την αγάπη, της τάζει λαγούς και πετραχήλια κι από κει και πέρα ξεκινά η εκμετάλλευση  του χρήματος, αφού όλα γύρω μας για το χρήμα γίνονται.

Αυτό αν μπορεί να ακουστεί από μένα σε κάποιον , τότε ίσως να πω ότι κέρδισα κι εγώ κάτι από σένα.

Τι είδους άνθρωποι έρχονται εδώ μέσα;

Κάθε είδους και κάθε ηλικίας. Από δεκαεφτά χρονών παιδιά  έως και εβδομήντα, καμιά φορά και παραπάνω… από τον πιο τίμιο οικογενειάρχη μέχρι τον διανοητικά ανάπηρο.

Δεν  έρχονται μόνο φυσιολογικοί άνθρωποι εδώ πέρα, και γι’ αυτό ακριβώς  κιόλας μέσα από τη δουλειά μου εγώ γίνομαι πρόσφορα στον συνάνθρωπο, δεν γίνεσαι εσύ.

Είναι λειτούργημα αυτή η δουλειά όσο κι αν ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να το καταλάβει.

Αυτά τα χρόνια που  δουλεύεις στην Κρήτη, έχεις βρεθεί αντιμέτωπη με ακραίες διαστροφικές απαιτήσεις;

Δεν θα έλεγα τόσο ακραίες. Βέβαια ο καθένας μπορεί να σου ζητήσει ότι θέλει, άσχετα από το ότι εσύ δεν είσαι υποχρεωμένη να δεχτείς. Δεν έχω όμως αντιμετωπίσει κάτι ιδιαίτερα διαστροφικό όπως στην Πάτρα, ας πούμε,  που ήμουν για είκοσι χρόνια και μπορούσες ξαφνικά να δεις  τον άλλο να σου έρθει με το βρακάκι. Εδώ όχι,  δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα κι  από τις εμπειρίες μου τουλάχιστον μπορώ να πω πως οι Κρητικοί είναι άντρες στο κρεβάτι αλλά και σε πολλές ακόμα εκφράσεις της ζωής τους.

Η δουλειά έχει μειωθεί λόγω της εισβολής των αλλοδαπών;

Δεν θα το έλεγα. Οι αλλοδαπές δουλεύουν συνήθως σε μπαρ, που σημαίνει ότι ο καθένας δεν διακινδυνεύει για πέντε λεπτών ευχαρίστηση την υγεία του.

Υπάρχουν ένα σωρό αρρώστιες με πρώτο και κυριότερο το AIDS στα μπαρ, αντίθετα από τους οίκους ανοχής που λόγω της υποχρεωτικής  15μερούς ιατρικής εξέτασης, δεν ακούστηκε ποτέ το παραμικρό.

Οπότε και η πελατεία των οίκων ανοχής παραμένει σταθερή και μάλιστα θα έλεγα αρκετή αφού υπάρχουν  μέρες που μπορεί να περάσουν έως και πενήντα άτομα από εδώ μέσα».