Τομπρούκ 1965-66 : Άλλες θάλασσες, άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι.

 

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Κάποιοι ίσως σκεφτούν κοροϊδευτικά –αν   δεν το έχουν σκεφτεί ήδη- πως παρελθοντολογώ, τουτέστιν χάνω άδικα τον καιρό μου και άλλα τοιαύτα… σε όλους αυτούς λοιπόν απαντώ πως κάνουν λάθος, με ενδιαφέρει το μέλλον πολύ περισσότερο από τον καθένα, και ακριβώς επειδή με ενδιαφέρει τόσο πολύ γι’ αυτό ψάχνω το παρελθόν.

Γι’ αυτό συλλέγω με τόσο κόπο κάθε τι που μπορεί να συμπληρώσει μια ψηφίδα του, γι’ αυτό και παλεύω- με μανία θα έλεγα- να μάθω ποιοι άνθρωποι  έζησαν πριν από μένα στα χώματα που ζω τώρα εγώ, ποιοι ήταν εκείνοι που είχαν την ίδια κουλτούρα με την δικιά μου, τι τους άρεσε, τι δεν τους άρεσε, ποια ήταν τα σωστά τους, ποια τα λάθη τους, για να χρησιμοποιήσω τα πρώτα και να αποφύγω τα δεύτερα… για να επιλέξω να παραδώσω τα πρώτα, και να εξαφανίσω τα δεύτερα… γιατί θυμάμαι πολύ καλά εκείνο το περίφημο- που μου διαφεύγει τώρα το ποιος το πρωτοείπε- μα που τόσο πολύ μου εντυπώθηκε.

Ποιο είναι αυτό; Μα ποιο άλλο από το περίφημο « όποιος δεν έχει παλιά παπούτσια δεν φόρεσε ποτέ του μήτε καινούργια…»

Στη συγκεκριμένη λοιπόν εκτός από την παραλία του Τομπρούκ που την βλέπουμε αγνώριστη, βλέπουμε και κάτι άλλο:

Βλέπουμε σε πρώτο πλάνο την κόρη και την μάνα -η οποία μπορεί να είναι και νύφη, ή και ανιψιά, δεν έχει σημασία- και λίγο πιο πίσω, τη μαμά με το μωρό στην κοιλιά, τον μπαμπά που σηκώνει ένα άλλο μωρό, τα δυο μεγαλύτερα παιδιά, προφανώς που παίζουν πιο κείθε, και  παραδίπλα, ίσως αδελφές, ίσως ξαδέλφες, μπορεί και φίλες ακόμα, ούτε κι αυτό έχει σημασία.

Σημασία έχει μόνο πως βλέπουμε μια οικογένεια νορμάλ και συγκεντρωμένη, προπάντων συγκεντρωμένη… και τι μετρά περισσότερο από μια οικογένεια συγκεντρωμένη;

Θαρρώ τίποτα…